Διήγημα του Δήμου Χώρου
Μερικές εβδομάδες μετά τον Νίτζα1, πέθανε κι ο Αργύρης ο μπάτσος. Ήταν ο κορυφαίος μαθητής που πέρασε από την περιοχή μας. Τον συμπαθούσαμε τόσο πολύ, ώστε να παραβλέπουμε πολλές ενδείξεις για το τι θα επακολουθήσει. Για παράδειγμα, η μούρη του ήταν πάντα κιτρινωπή, ακόμα και όταν το αίμα του ανέβαινε στο κεφάλι, πράγμα που δυστυχώς γινότανε συχνά.
Νοιώθαμε, πάντα, υπερήφανοι που ο Αργύρης ήταν φίλος μας. Πιστεύαμε πως αυτός θα καταφέρει να κάνει κάτι σπουδαίο στη ζωή του. Ήταν μελετηρός, επίμονος στην προσπάθεια του και πάνω απ’ όλα αποτελεσματικός. Πιστεύαμε πως ο δρόμος του οδηγεί σε κάτι καινοτόμο, στην αιχμή της επιστήμης ή της τεχνολογίας. Ακόμα καλύτερα, μπορούσε να βρεθεί στα καινούργια ρεύματα της τέχνης ή στην αναδιάρθρωση της οικονομικής θεωρίας με τις πολιτικές προεκτάσεις που μπορεί να επιφέρει.
Δεν μπορώ να περιγράψω την απογοήτευση μας, όταν μας είπε πως θα χρησιμοποιήσει τους βαθμούς του για να γίνει μπάτσος. Υπήρχαν κι άλλα παιδιά στην παρέα που χαράμισαν τη ζωή τους, αλλά σαν τον Αργύρη κανείς!
Ο Αργύρης συμμετείχε στον σχεδιασμό των επιχειρήσεων της αστυνομίας, εναντίον των διαδηλώσεων που ακολούθησαν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και της υποχρεωτικής ασφάλισης των εργαζόμενων. Αργότερα, διέταξε την βίαια καταστολή των διαδηλώσεων κατά της καταστροφής ενός παραλιακού οικοσυστήματος, με σκοπό την εξόρυξη πετρελαίου. Αυτός σήκωσε το βάρος της κατάλυσης του ασύλου σε κτήρια «ταγμένα» στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, πριν αναμιχθεί το όνομά του στην υπόθεση παρακολούθησης και εκβιασμού ξένων διπλωματών, για το «συμφέρον» της πατρίδας πάντα.
Δε σας κρύβω ότι σύντομα, μετά το σχολείο, είχαμε σταματήσει να μιλάμε για τον Αργύρη τον μπάτσο. Ήταν η δική μας ντροπή, το δικό μας κακό σπυρί στην κοινωνία!
Ξημέρωσε μια Κυριακή κι εγώ σηκώθηκα αξημέρωτα να ανοίξω το καφενείο, που δούλευα εκείνα τα χρόνια. Σύντομα, μετά το άνοιγμα, γέμισε το μαγαζί με κόσμο, άλλοι είχαν έρθει για καφέ, μερικοί για κουβέντα και κάποιοι άλλοι για να προετοιμαστούν για τις απολαύσεις της αργίας που θα ακολουθούσαν. Μέσα στην οχλοβοή, άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο μπάρμπα-Αλέκος, ο πατέρας του Αργύρη του μπάτσου. Ψιθύρισα μια βλαστήμια, όχι για τον άνθρωπο, αλλά για την ειδική συνθήκη που θα έπρεπε να αντιμετωπίσω μέσα στην κούραση μου.
Ο μπάρμπα-Αλέκος κάθισε σε μια γωνία, τον πλησίασα, καθάρισα το τραπεζάκι του και του μίλησα όσο πιο καλόκαρδα μπορούσα. «Τι κάνεις μπάρμπα-Αλέκο;». Κατάλαβα την αστοχία της ερώτησης και βιάστηκα να πω κάτι άλλο. «Να σου φτιάξω καφεδάκι να τον απολαύσεις με την ησυχία σου;» Δεν είχα προλάβει, ο μπάρμπα-Αλέκος απάντησε στην πρώτη ερώτηση.
«Τι να κάνω, παιδί μου; Τα έμαθες για τον Αργύρη μου; Συγχωρέθηκε!»
Έμεινα εμβρόντητος. Συγχωρέθηκε ο Αργύρης; Από ποιον; Με όσους είχα μιλήσει, μετά την κηδεία του Αργύρη, κανείς δεν τον είχε συγχωρέσει. Στήριξα το χέρι μου στο τραπέζι και κάθισα απέναντι από τον μπάρμπα-Αλέκο. Τα μάτια μου βούρκωσαν από την προσπάθεια να μην ανοίξω το στόμα μου. Στήριξα το σαγόνι στο στέρνο, για να το αναγκάσω να μην ανοίξει. «Τον συμπαθούσατε πολύ τον Αργύρη μου, έτσι δεν είναι Βασίλη;», άκουσα τη φωνή του γέρου στα αυτιά μου.
Απέναντι μας, σηκώθηκε όρθιος ο Γιάννης, ένας παλιός φίλος, που η μυστική σούπερ δύναμη του ήταν να βλέπει τις παγίδες από μακριά. Με την ηρεμία που χειριζόταν πάντα τα πράγματα, απάντησε για λογαριασμό μου. «Όλοι τον συμπαθούσαν, μπάρμπα-Αλέκο. Η κοινωνία ολόκληρη!». Γύρισα να κοιτάξω τον γέρο κι είδα το μίσος να ξεχειλίζει από τα μάτια του. Τι γίνεται; Έχασα κάτι…;
1. Φανταστικές ιστορίες (επεισόδιο 7): Νίτζα*
– Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. –
