Στην αίθουσα “Μ. Αλέξανδρος” διοργανώθηκε από τον Δήμο Άργους-Μυκηνών, από τις από τις 20 Μαρτίου έως τις 17 Απριλίου η έκθεση του λαϊκού ζωγράφου Νώντα Ρεντζή, με 22 πίνακες από την Εθνική Παλιγγενεσία.
Ο οικονομολόγος και πρόεδρος της Αργολικής Αρχειακής Βιβλιοθήκης Ιστορίας & Πολιτισμού, Γιώργος Γιαννούσης, ήταν ο εμπνευστής της διοργάνωσης της έκθεσης.
Ακολουθεί η ομιλία του κατά τη διάρκεια των εγκαινίων:
Κύριε Δήμαρχε του Δήμου Θερμού, κύριε Δήμαρχε Άργους – Μυκηνών, κύριοι Βουλευτές, κύριοι αντιδήμαρχοι Πολιτισμού Δήμων Ηλιούπολης και Άργους -Μυκηνών, αγαπητέ μου Νώντα Ρεντζή, αγαπητή μου Δήμητρα Τριανταφυλλοπούλου, κυρίες και κύριοι.
Είναι μεγάλη η χαρά μας να φιλοξενούμε στην ιστορική μας πόλη, το Άργος, την έκθεση ζωγραφικής, με θέμα «Εθνική Παλιγγενεσία και οι Ελληνίδες στ’ άρματα», του μεγάλου Έλληνα λαϊκού ζωγράφου Νώντα Ρεντζή. Και εμένα είναι απέραντη και διπλή η χαρά να προλογίζω τον Νώντα Ρεντζή, που με τιμά με την φιλιά του μισό αιώνα τώρα.
Ο Νώντας Ρεντζής πήρε το δρόμο της τέχνης για πρώτη φορά, στα 70 του χρόνια, μετά την συνταξιοδότησή του από οδοντίατρος. Μέχρι τότε δεν είχε καμιά προηγούμενη σπουδή ή εμπειρία στην ζωγραφική. Και αυτό υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο την μοναδικότητα της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας. Το χέρι του πολύ σύντομα, καθοδηγούμενο από το ταλέντο του και την ψυχή του, δημιούργησε μοναδικά έργα λαϊκής ζωγραφικής, που οδήγησαν τους ειδικούς της τέχνης, όχι μόνο να τον αναγνωρίσουν ως μεγάλο Έλληνα λαϊκό ζωγράφο, αλλά και να τον αποκαλέσουν «φαινόμενο» και ένα νέο «Θεόφιλο» στα καλλιτεχνικά δρώμενα της ελληνικής λαϊκής ζωγραφικής. Κι αυτό γιατί από το έργο του αναβλύζει ο ιδιαίτερος μοναδικός τρόπος έκφρασης του καλλιτέχνη που χαρακτηρίζει την θεματολογία, τα σχεδία και τα χρώματα που χρησιμοποιεί.
Ο θεματολογικός πλούτος της τέχνης του στοχεύει την διάσωση παλιών και ξεχασμένων λαϊκών επαγγελμάτων, τα ήθη και έθιμα και την διασκέδαση του Λαού μας και παρουσιάζει με θαυμαστό τρόπο τον καθημερινό βίο των αγροτών και κτηνοτρόφων της Ελληνικής γης. Επεκτείνεται επίσης στα μεγάλα γεγονότα σταθμούς της σύγχρονης ιστορίας μας. Το έπος του 1940, η Εθνική Αντίσταση, η Απελευθέρωση, η Μικρασιατική καταστροφή και η Σμύρνη και η Ελληνική επανάσταση του 1821 έως το 1833, είναι τα κυρία θέματα που ο Νώντας Ρεντζής έχει ζωγραφίσει και που λάμπρυναν περισσότερες από 400 ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό καθώς και σε 31 ατομικές. Είναι τιμή μας να φιλοξενούμε σήμερα στο Άργος την 32η ατομική έκθεση του καλλιτέχνη.
Το έργο του Νώντα Ρεντζή λειτουργεί ως κιβωτός της συλλογικής και Ιστορικής μας μνήμης. Του αρέσει να λέει ότι «τα τελευταία χρόνια ζωγραφίζω σε μια προσπάθεια εξομολόγησης εκ βαθέων, έκφρασης και επικοινωνίας». Νομίζω πως αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας του. Το έργο του σε ταξιδεύει στο χρόνο ζωντανεύοντας τις μνήμες των παλιών και φέρνοντας τους νέους σε επαφή με την ιστορία του τόπου τους.
Έργα του κοσμούν σήμερα μουσεία, δημόσιες πινακοθήκες και ιδιωτικές συλλογές. Η ΟΥΝΕΣΚΟ τον έχει τιμήσει με βραβείο για την καλλιτεχνική του προσφορά και το έργο του.
Ξεχωριστή θέση σήμερα, ανάμεσα στα έργα του που εκτίθενται εδώ, είναι το νέο έργο του αφιερωμένο στο Άργος, με θέμα και τίτλο «Η Σφαγή του Άργους από τους Γάλλους», που το εμπνεύστηκε όταν διάβασε ένα άρθρο μου με το ίδιο θέμα και τίτλο στα τέλη του 2022, στην Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού.
Ο πίνακας αυτός απεικονίζει για πρώτη φορά το ιστορικό αυτό γεγονός, αφού δεν υπάρχει άλλη γνωστή μέχρι σήμερα απεικόνισή του σε γκραβούρα η ζωγραφιά. Μάλιστα η ανυπαρξία αυτή οδήγησε τον Ν. Ρεντζη στο συμπέρασμα ότι το γεγονός αυτό της σφαγής των Αργείων από τους Γάλλους ήθελαν να ξεχαστεί, όχι μόνο από τους τότε εμπλεκόμενους και υπαίτιους, αλλά και από σύγχρονους ιστορικούς ερευνητές, όσους οι μελάνες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας μας είναι σκόπελος επικίνδυνος.
Το έργο του αυτό ο Ν. Ρεντζη το συνοδεύει, όπως κάνει με όλα τα ιστορικά του έργα, με ένα κείμενο που βοηθάει την κατανόηση του έργου και που θεωρώ αναγκαίο να διαβαστεί, καθώς ο ίδιος διαπίστωσε, ότι οι περισσότεροι Έλληνες – ανάμεσα τους και Αργείοι – δεν γνωρίζουν καν το γεγονός ή έχουν εσφαλμένη ή ελλιπή γνώση γι’ αυτό. (Ακολουθεί η ανάγνωση του κείμενου του Νώντα Ρεντζή από την εκπρόσωπο της Αργολικής Πολιτιστικής Πρότασης κας Αρετής Καρκαγγέλη).
Το κείμενο αυτό που διαβάστηκε είναι μια περίληψη του άρθρου μου, που έγραψα στηριζόμενος σε ένα ξεχασμένο κείμενο του Αργείου ιστορικού Δημητρίου Βαρδουνιώτη. Το κείμενο του είχε δημοσιευτεί το 1891, στο περιοδικό «Παρνασσός» το οποίο μετά από κοπιαστική αναζήτηση έφτασε στα χεριά μου.
Το ιστορικό αυτό γεγονός, ξεχάστηκε για πολλά χρόνια σχεδόν από όλους, και ιδιαίτερα από την ίδια την πόλη και τους Αργείους.
Γιατί όμως; Τι ήταν αυτό που συνέτεινε στη λήθη;
Δεν είναι εύκολη η απάντηση στην ερώτηση αυτή, και ούτε μπορεί να ναι μονοσήμαντη.
Γιατί βασικά ερωτήματα όπως:
– Τι έγινε ακριβώς την ήμερα εκείνη στις 4 Ιανουαρίου 1833 στο Άργος;
– Ποιες πολιτικές και στρατιωτικές καταστάσεις της εποχής εκείνης υπήρχαν και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις που οδήγησαν σ’ αυτήν την τραγική κατάληξη της σφαγής 300 περίπου άμαχων του Άργους, κάθε ηλικίας και φύλου;
– Ποιες οι αφορμές που οδήγησαν τελικά στη σφαγή;
– Αυτά και αλλά είναι ερωτήματα που δεν μπορούν ν’ απαντηθούν με απλουστευτικές ιδέες και θέσεις, αλλά με σοβαρή ερευνά και αμερόληπτη ματιά σ’ όλες τις πήγες της εποχής εκείνης.
Και αυτό ακριβώς έκανε με το έργο του ο ιστορικός Δημήτριος Βαρδουνιώτης, στον οποίο όλοι σήμερα αναγνωρίζουν την επιστημονική του επάρκεια, την μεθοδολογία και την προσπάθεια του για αντικειμενική προσέγγιση των γεγονότων. Του αναγνωρίζουν επίσης επιμονή στην κατάθεση κάθε σχετικής με το εξεταζόμενο θέμα λεπτομέρειας και πληροφορίας, που στην προκείμενη περίπτωση είναι η αναφορά του σε όλες τις πήγες της εποχής των γεγονότων, χωρίς περικοπές ή αποκλεισμούς οποιασδήποτε πηγής.
Το 1891 που δημοσιεύει το κείμενο του στον «Παρνασσό» απέχει μόλις 58 χρόνια από τα γεγονότα, έχει πήγες πληροφόρησης από ανθρώπους που τα έζησαν οι ίδιοι, και κυρίως έχει ως πηγή, την ίδια την σύζυγο του Δημητρίου Καλλέργη την Σοφία, η οποία βίωσε τα επεισόδια που ξεκίνησαν από το σπίτι της [η σημερινή δυτική πλευρά του μουσείου Άργους] και έγιναν μια από τις κυρίες αφορμές που οδήγησαν στη σφαγή.
Πράγματι ο Δ. Βαρδουνιώτης γνωρίζει και μεταφέρει όλες τις πήγες πληροφόρησης της εποχής, ιδιαίτερα για τα γεγονότα που ξεκίνησαν μετά την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831 και κράτησαν έως την έλευση του βασιλιά Όθωνα στο Ναύπλιο στις 18 Ιανουαρίου 1833. Μας μεταφέρει το εκρηκτικό και εμφυλιοπολεμικό κλίμα που επικρατούσε σ’ αυτό το 16μηνο της φοβερής αναρχίας, περιγράφοντας τις διχαστικές δράσεις και των 3 πολίτικων σχηματισμών [φατριών], δηλ. του Γαλλικού, του Αγγλικού και του Ρωσικού κόμματος. Επίσης εξηγεί την στρατιωτική κατάσταση με την παρουσία του Γαλλικού στρατού αφ’ ενός και των στρατευμάτων των Ελλήνων [κυρίως άτακτων], που κατά κύριο λόγο είχαν ως ηγέτη τους τον Θ. Κολοκοτρώνη.
Έτσι ο Δ. Βαρδουνιώτης μας δίνει μια πλήρη περιγραφή όλων των στοιχείων που συνθέτουν την πολιτικοστρατιωτική κατάσταση και πριν και μετά τα γεγονότα που οδήγησαν στη σφαγή των άμαχων του Άργους. Με τρόπο αναλυτικό και αντικειμενικό, με μια αφήγηση που καθηλώνει τον αναγνώστη του, σε μια γλωσσά γραφής που γνωρίσαμε από τον Παπαδιαμάντη, αλλά με προσθετά στοιχειά ρομαντισμού.
Γνωρίζει και μας πληροφορεί όλες τις απόψεις των αντιμαχόμενων πλευρών, τόσο της επίσημης κυβέρνησης του Ι. Κωλέττη, των κυβερνητικών εφημερίδων στο Ναύπλιο και στην Ύδρα, (όλες τους Αντικαποδιστριακές), αλλά και όλων όσων εγράφησαν αντίθετα προς αυτές.
Ενδεικτικά θα περιοριστώ και αναφέρω ελάχιστα από όσα εγράφησαν τότε. Και πιστεύω ότι τα περισσότερα θα ακουστούν για πρώτη φορά σε δημόσιο λόγο.
Η «Εθνική Εφημερίς», το επίσημο όργανο της κυβέρνησης του Ι. Κωλέττη [αρ. φ. 3, 14/1/1833] επέρριψε ολοκληρωτικά την ευθύνη της σφαγής στους Έλληνες στρατιώτες, γιατί όπως γράφει, περιγελούσαν τους Γάλλους, τους επιτεθήκαν και τους ανάγκασαν αμυνόμενοι να επιτεθούν και αυτοί. Έτσι, συμπεραίνει, οι άμαχοι Αργείοι πολίτες, έτυχε να βρεθούν ανάμεσα σε πυρά με αποτέλεσμα να σκοτωθούν περίπου 100 και τόνιζε ότι «η ευσπλαχνία και συμπάθεια των Γάλλων ήταν αυτή που σταμάτησε την σφαγή».
Η Ναυπλιώτικη αντικαποδιστρική εφημερίδα «Αθηνά» όχι μόνο υιοθετεί την επίσημη εκδοχή της διοίκησης του Ι. Κωλέττη, αλλά επιρρίπτει όλη την ευθύνη στους Έλληνες στρατιωτικούς που ήταν στο Άργος και κυρίως στον Δημήτριο Τσώκρη, με εμπνευστή τον Θ. Κολοκοτρώνη τους οποίους κατηγορεί ως υπεύθυνους για συνωμοτική δράση, με στόχο να επιτεθούν «στην ευεργέτιδα μας τούτην δύναμιν του Γαλλικού στρατού».
Ο Δημ. Καραντζάς που εστάλη τοποτηρητής στο Άργος από την διοίκηση του Κωλέττη, μετά την σφαγή, με έκθεση του προς αυτήν, περιγράφει με ιδιαίτερη σκληρότητα ενάντιων των Ελλήνων τα «θλιβερά γεγονότα» όπως χαρακτηρίζει την σφαγή και εκθειάζει την στάση των Γάλλων που «επέδειξαν αυτοσυγκράτηση και δεν είχαμε περισσότερους νεκρούς». Μάλιστα ο Δημ. Καραντζάς, θεωρεί την άρνηση της Σοφίας Καλλέργη να παραδώσει το σπίτι της στους Γάλλους του Συνταγματάρχη Στόφελ, μεγάλη προσβολή και ότι αυτοί όμως έδειξαν μεγαλοψυχία και δεν «επέρασαν όλους τους ευρισκόμενους στο σπίτι του Καλλέργη εν στόματι μάχαιρας.. διότι ετόλμησαν να κάνουν αντίσταση κατά των Γάλλων, οι οποίοι από την μεγαλοψυχία τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ μόνο τον υπολοχαγό του πυροβολικού Σπ. Καλλοσγούρο, που ηγήθηκε της αντίστασης.
Στο Ναύπλιο η διοίκηση του Ι. Κωλέττη και η Δημογεροντία της πόλης εξέφρασαν στην ηγεσία των Γάλλων με ψήφισμα τους «την βαθύτατην αυτών θλίψιν και αγανάκτησιν δια τας θλιβεράς συνεπείας της ανάρμοστου διαγωγής των εν Αργεί άτακτων». Μάλιστα εδώρισαν στους 2 επί κεφαλής Γάλλους στρατιωτικούς από ένα πολύτιμο ξίφος, με χαραγμένη στις λεπίδες τους επιγραφή που έλεγε «η πόλις του Ναυπλίου ευγνωμονούσα προς τα Γαλλικά στρατεύματα κατοχής», και εκφράζοντα ευχαριστίες γιατί «κατέχοντες την πόλι και τα φρούρια του Ναυπλίου, επεκράτησε εντός των τειχών της πόλης άκραν ασφάλεια και τάξις και απεσόβησαν την καταστροφήν και τον εμφύλιον σπαραγμόν που μάστισαν όλη την λοιπήν πλην του Ναυπλίου Ελλάδα μετά τον θάνατο του Καποδίστρια, και ότι ως εκ τούτου αποτελεί η βράβευσις των Γάλλων στρατιωτικών δικαίαν εκδήλωσιν οφειλουμένης ευγνωμοσύνης των κάτοικων της πόλης συγχρόνως δε και εξιλέωσις των εν Αργεί θλιβερών επεισοδίων της 4 Ιανουαρίου 1833».
Ο Άγγλος διπλωμάτης Ενρί Παρί χαρακτηρίζει σε έκθεση του τα γεγονότα, ως «Σκληρόν Δράμα» που τα προκάλεσε η Ρωσική φατρία και ότι οι Γάλλοι στρατιώτες δέχτηκαν επίθεση Ελλήνων άτακτων, απάντησαν στα πυρά τους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν μερικές εκατοντάδες ταραχοποιοί.
Τα ίδια περίπου γράφει και ο Σκώτος ιστορικός Τζορτζ Φίνλεϊ ο οποίος κατά τον Κασομούλη είναι ο μόνος ιστορικός που δεν εκφράστηκε υπέρ των θυμάτων από τον άμαχο πληθυσμό και θεώρησε ότι δεν υπάρχουν θύματα, αλλά παράπλευρες απώλειες, σε πόλεμο μεταξύ Γάλλων στρατιωτών και Ελλήνων άτακτων.
Τραγικό γεγονός, Ατυχές γεγονός, Ατυχές επισόδιον, Σκληρόν δράμα, Οικτρή Έκβαση, Θλιβερόν γεγονός, Παράπλευρες απώλειες είναι οι συνηθέστεροι χαρακτηρισμοί της διοίκησης του Ι. Κωλέττη, των συμμάχων της και του φιλικού της τύπου, όταν περιγράφουν τα γεγονότα της 4 Ιανουαρίου του 1833 στο Άργος. Αλλά πουθενά δεν υπάρχει για αυτούς και δεν αναφέρεται η λέξη «Σφαγή των Αργείων αμάχων».
Ως «Σφαγή των Αργείων» περιγράφουν το γεγονός, οι περισσότεροι παλαιοί και νεότεροι ιστορικοί, όπως ο Ν. Κασομούλης, ο Δ. Βαρδουνιώτης, ο Καρολίδης, ο Δ. Φωτιάδης, οι Αργείοι Κοφινιώτης, Τσακόπουλος και Ζεγκίνης και παρά πολλοί άλλοι. Και όλοι τους χρησιμοποιούν ως πρώτη πηγή πληροφόρησης το άρθρο της δίγλωσσης εφημερίδας ο «Ελληνικός Καθρέπτης» (Εκδιδομένης Ελληνιστί και Γαλλιστί ) που έγραφε ο εκδότης της γιατρός Ανδρέας Παπαδόπουλος-Βρετός, στις 9 Ιανουαρίου 1833 με τίτλο «Η Σφαγή των Αργείων». Τίτλο που πρώτος αυτός χρησιμοποίησε σε γραπτό κείμενο εκείνης της εποχής και που έγινε η αίτια να κινδυνεύσει η ζωή του και από το μένος της διοίκησης του Ι. Κωλέττη και από των Γάλλων στρατιωτικών.
Ο «Ελληνικός Καθρέπτης», 9 Ιανουαρίου 1833, με τίτλο «Η Σφαγή των Αργείων».
Επειδή ήταν φανατικά Γαλλόφιλος ο εκδότης του «Ελληνικού Καθρέπτη» αδυνατεί να πει και να εξηγήσει την «διαγωγήν των Γαλλικών στρατευμάτων, ενός από τα πλέον εξευγενισμένα έθνη της Ευρώπης» όπως γράφει, «…που δεν ήρθαν δια να χύσουν το Ελληνικόν αίμα αλλά δια να υπερασπιστούν τους Έλληνες και όχι να εκτραπούν εις τοιαύτην υπερβολήν ώστε να φονεύσουν αθώους ανθρώπους και το χειρότερον γέροντας, γυναικάς και μικρά παιδιά».
Τονίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος του Γαλλικού Έθνους στάθηκε πάντα δίπλα στους Έλληνες και μας θυμίζει ότι η Γαλλική κυβέρνηση, με χρήματα της, εξαγόρασε στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής τα γυναικόπαιδα των Ελλήνων που αιχμαλώτισε ο Ιμπραήμ στη Πελοπόννησο, είναι δε βέβαιος ότι, όταν θα φτάσει στο Παρίσι η «θλιβερά αυτή είδηση, όλαι άι γενναιόψυχαι κυρίαι των Παρισίων θέλουν αισθανθεί την ιδίαν αγανάκτησησιν η καρδιά των …, όπως ότε έμαθον την σφαγήν των γυναικών της Χίου». Δεν έχει καμιά αμφιβολία ότι «… η εν Αργεί διαγωγή των Γαλλικών στρατευμάτων θέλει αποδοκιμασθεί από το Γαλλικόν Έθνος, από τα γενναία στρατεύματα, από το Νομοθετικόν σώμα, και από τον Βασιλέα των Γάλλων και τους Υπουργούς του».
Και καταλήγει πιστεύοντας, «ότι οι Γάλλοι θα μετανοήσουν για την πράξη τους και αγανακτισμένοι θα στραφούν εναντίον εκείνων που τους εξαπάτησαν και τους εξητραχήλισαν εις αυτό το μέγα και απαραδειγμάτιστον ανοσιούργημα εις την ιστορίαν τούτου του αιώνος».
Κυρίες και κύριοι.
Προσπάθησα όσο μπορούσα ποιο συνοπτικά να μεταφέρω τα κυριότερα, από όσα συνέβησαν πριν και μετά από τις 4/1/1833 στο Άργος. Γνωρίζω ότι, στον περιορισμένο χρόνο μου, παρέλειψα παρά πολλά και σημαντικά, όπως π. χ. τις περιγραφές την ήμερα της σφαγής, ή τις δράσεις και τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών της, όπως του αδίκως κατηγορηθέντος Θ. Κολοκοτρώνη. Όμως οι μικρές λεπτομέρειες είναι ίσως και οι ποιο σημαντικές.
Θα κλείσω την ομιλία μου με 2 μικρές σχεδόν άγνωστες λεπτομέρειες από την ήμερα εκείνη, που θεωρώ άξιες να μνημονευτούν.
- Ο κύριος υπαίτιος της αφορμής που οδήγησε στην σφαγή, ο μεθυσμένος άτακτος στρατιώτης του Κριεζώτη ονόματι Σπάρος η Πάφιλας, διασώθηκε και δεν έπαθε κανένα κακό.
- Αντίθετα εφονεύθη ο επιφανής τον καιρό εκείνο, λόγιος και ποιητής, ονόματι Θεόδωρος Μυτιληναίος η Αλκαίος. Ήταν 50 ετών, ψήλος, μελαχρινός, με επιβλητικό παράστημα. Ήταν αυτός που έγραψε ένα δραματικό θεατρικό έργο που ανεβάστηκε για πρώτη φορά στην Σύρο όταν ιδρύθηκε εκεί το πρώτο θέατρο της ελεύθερης Ελλάδας. Τον σκότωσαν οι Γάλλοι ενώ έτρωγε με τον αδερφό του σε μια ταβέρνα κοντά στην πλατεία της αγοράς του Άργους.
Δεν γνωρίζω αν έχει ξαναειπωθεί σε δημόσιο λόγο στο Άργος ομιλία με θέμα τα γεγονότα που οδήγησαν στη σφαγή των άμαχων του Άργους, έτσι όπως μας τα περιέγραψε ο «Ελληνικός Καθρέφτης» και ο Δ. Βαρδουνιώτης. Το ξεχασμένο αυτό γεγονός χάρις στη σημερινή έκθεση, με τον πίνακα του μεγάλου λαϊκού μας ζωγράφου Ν. Ρεντζή ήρθε στο προσκήνιο και πάλι.
Και όσοι περνάτε από την εκκλησιά του Αϊ-Γιάννη στο Β. Δ. μέρος της, ή από την πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Β. Α μέρος της, να γνωρίζετε ότι εκεί έχουν ταφεί, άκλαυτοι και αλειτούργητοι οι 300 περίπου άμαχοι Αργείοι, γιατί δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτε, ούτε ένας σταυρός, για να μας το θυμίζει.
Τελειώνοντας, επιτρέψτε μου να συγχαρώ την νέα μας Δημοτική Αρχή και τον Δήμαρχο Ι. Μαλτέζο, που ξεκίνησε την πολιτισμική της προσφορά στο πολυδίψιον πολιτισμικά Άργος, διοργανώνοντας αυτή την έκθεση ζωγραφικής και γνωρίζοντας στο λαό, και κυρίως στην νέα γενιά του Άργους, το έργο του μεγάλου μας λαϊκού ζωγράφου Ν. Ρεντζή.
Εύχομαι η καλή αυτή αρχή να συνεχιστεί για το καλό όλων μας στην αγαπημένη μας πόλη.
