Τα καφέ (-νεια) ήταν πάντα δημόσιοι χώροι με σημαντικό ρόλο στη δημόσια ζωή. Κοινωνικά και πολιτικά θέματα αποτελούσαν συχνά το αντικείμενο συζητήσεων και αναζητήσεων, καμιά φορά έντονων. Λέμε πως ήταν χώροι μόνο για άνδρες, αλλά δεν ήταν και δεν είναι πάντα έτσι.
Η εκδήλωση που έγινε την Πέμπτη στο «Κεντρικόν» του Ναυπλίου προσέλκυσε αρκετό κόσμο, γυναίκες και άνδρες, σε μια ιδιαίτερη παρουσίαση για ένα θέμα που απασχολεί έντονα τις κοινωνίες μας τα τελευταία χρόνια. Κοινωνίες υποτιθέμενης ισότητας που ναι μεν ισχύει σε νομικό επίπεδο, αλλά στην καθημερινή κοινωνική πρακτική όχι μόνο καταστρατηγείται, αλλά καταλήγει και σε άσκηση βίας εναντίον των γυναικών.
Ήταν λοιπόν μια όμορφη πρωτοβουλία με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών και με τίτλο «Ονειρέψου με μα μη μ’ άγγίζεις», οι ΠαραμυθοΠερπατητές (Μαρία Μπακάλη και Ανδρέας Μανούχος) αφηγήθηκαν πέντε παραμύθια από πέντε μεριές του Κόσμου: Η γυναίκα σκελετός, η Σαλγούμ, το κουνούπι, η Σαλιλά, η γυναίκα Λεοπάρδαλη. Ευαίσθητες εικόνες χρωματισμένες με ιδιαιτερότητα από τους τόπους και τους ανθρώπους τους, αλληγορίες και συμβολισμοί, ήχοι και κινήσεις, που συνόδευαν την κάθε ιστορία και έδιναν τη δική τους εκδοχή για τις σχέσεις των δυο φύλων και κυρίως την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση, τη λεκτική και σωματική βία κατά των γυναικών των παραμυθιών.
Η αφήγηση είχε ως στόχο να βοηθήσει τις λέξεις της ιστορίας να ξεφύγουν από το πλαίσιο μιας τοπικής ιστορίας, να ξεχυθούν στο χώρο, να ακουστούν από το κοινό και να συναισθανθούν αυτό που μπορεί να δημιουργήσει αδικία και πόνο ως αποτέλεσμα μιας ωμής επιβολής του ισχυρότερου. Η αφήγηση είχε επίσης ως στόχο τον εσωτερικό μας διάλογο, περισσότερο τολμηρό και ωφέλιμο από τις γνωστές γενικόλογες συζητήσεις για τη βία και ιδιαίτερα τα σύγχρονα φαινόμενα βίας κατά των γυναικών. Ένα νεανικό, ηλικιακά και ψυχολογικά, κοινό βρέθηκε στον όμορφο χώρο του «Κεντρικού» και παρακολούθησε τις αφηγήσεις. Οι μεγαλύτεροι σίγουρα θα συγκινήθηκαν ακούγοντας «τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο-δυο» του Διονύση Σαββόπουλου, βγαλμένο από μια εποχή περισσότερο ρομαντική παρότι η βία απασχολούσε όχι τόσο το δημόσιο χώρο όσο τις μικρο-κοινωνικές καθημερινότητες της γειτονιάς. Η εκδήλωση ήταν μια καλή ιδέα τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και ως προς το χώρο. Η πόλη συνεχίζει να έχει μια ξεχωριστά δυναμική παρουσία στο επίπεδο των ομάδων δημόσιας αφήγησης, γεγονός που εμπλουτίζει ακόμη περισσότερο την ήδη σημαντική πολιτιστική δραστηριότητα.
(Γ.Κόνδης)