Ποιος το περίμενε… (του Βασίλη Τσιλιμίγκρα)

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
Σαν δώσαμε τα χέρια νύχτωνε πια
πλήθη ξεχύνονταν απ’ τους ανάστατους δρόμους.
Μέσα στους δρόμους σκορπίστηκε η ζωή μας
μέσα στο πλήθος ξαναφτιάχνεται η ζωή μας.
Μάης 68
Τίτος Πατρίκιος

Πέρασε περίπου μισός αιώνας από το έπος του Πολυτεχνείου και θα πίστευε κανείς ότι στην πορεία του ιστορικού χρόνου θα κατόρθωνε ο Ελληνικός λαός να αναστοχαστεί δύο καίρια ζητήματα: τον αγώνα των εξεγερμένων φοιτητών και μαζί τους όλων των Ελλήνων και την απάνθρωπη και τυραννική δικτατορία του 1967. Θα περίμενε κανείς να συζητήσουμε την επικαιρότητα του θρυλικού και εκκρεμούς ακόμη, σε πολλά σημεία, συνθήματος «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και τις δυνατότητες του λαού μας να επιτύχει βελτίωση της ζωής του με όλες τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει (το μεγάλο πρόβλημα της πανδημίας που μαστίζει τη χώρα μας και την παγκόσμια κοινωνία, την επικίνδυνη και αναπάντητη τουρκική προκλητικότητα, και τη σοβούσα οικονομική κρίση που εξαθλιώνει παντού στον κόσμο τους εργαζόμενους). Θα περίμενε κανείς να εξετάσουμε με κριτική, ερευνητική και νεωτεριστική σκέψη τι οδήγησε τη πατρίδα μας στην τρισάθλια δικτατορία και όλους τους αχρείους υποστηρικτές της, όπως θα έλεγε και ο Θουκυδίδης, και πώς η ελληνική δημοκρατία θα επιτύχει να ξαναγίνει πρότυπο για τον κόσμο (όπως έλεγε και ο Κ. Καραμανλής, ο πρεσβύτερος, στο λόγο του κατά την τελετή ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση).

Αντίθετα επίδοξοι σωτήρες και συνειδητοί αυταρχικοί πολιτικοί υπάλληλοι αποφάσισαν να διαστρεβλώσουν ακόμη και τον πολιτικό φιλελευθερισμό, τον οποίο διακηρύσσουν ότι πρεσβεύουν, και να επιχειρήσουν λαθραία, στο όνομα μιας πράγματι πολύ επικίνδυνης πανδημίας, να ανατρέψουν δημοκρατικές αξίες και δικαιώματα και να «εμπεδώσουν» μια νέα ακραία και αντιδημοκρατική διαχείριση της πολιτικής εξουσίας και της αντιμετώπισης της πανδημίας.

Στο όνομα της πανδημίας θέλησαν να μας θυμήσουν τον τυραννικό στρατηγό της χούντας που αποφάσιζε ποιος και πού θα κυκλοφορήσει, πόσοι πολίτες μπορούν να συνευρίσκονται και τι πρέπει να κάνουν, έχοντας ζηλέψει τη πανοπτική θέση του Μεγάλου Αδελφού και επιθυμώντας να εξουσιάζουν (οι χουντικοί) χωρίς λογοδοσία. Ποιος το περίμενε ότι στην «πλέρια» δημοκρατία μας ένας άλλος στρατηγός θα αποφάσιζε πόσοι θα περπατούν μαζί στο δρόμο και που μπορούν να πηγαίνουν; Ποιος το περίμενε ότι θα παραβιαζόταν βάρβαρα το Σύνταγμα; Ποιος το περίμενε ότι στον πόνο, στον φόβο και στη θλίψη από την πανδημία κάποιοι θα επιχειρούσαν βάναυσα να παραβιάσουν ανθρώπινα δικαιώματα με μία ΚΥΑ; Ποιος τον περίμενε αυτόν τον «μποναμά» που και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων χαρακτήρισε αντισυνταγματικό; Ποιος το περίμενε πως θα παραγκωνιζόταν το αστικό Κοινοβούλιο της χώρας μας για την επιβολή αντισυνταγματικών μέτρων περιορισμού των συγκεντρώσεων σε ένα λαό που ταλαιπωρείται αφάνταστα εδώ και δέκα χρόνια; Γιατί δεν κλήθηκαν με καλή πίστη όλα τα κόμματα στο Κοινοβούλιο να αποφασίσουν τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν δημόσια, ελεύθερα και δημοκρατικά; Η ύβρη προς τα θύματα και τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου αποτελεί ταυτόχρονα και ύβρη και προς τη δημοκρατία.

Τρόποι να αντιμετωπιστούν και τα πιο δύσκολα προβλήματα σε μια δημοκρατία υπάρχουν πάντοτε, γιατί στις πραγματικές δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν όμως αντιδημοκρατικές πολιτικές και αντιδημοκρατικοί πολιτικοί που δε διστάζουν στο όνομα ενός πολύ σοβαρού προβλήματος να εκτελούν ασκήσεις αυταρχισμού, εκφοβισμού και τρομοκράτησης των πολιτών και από την ηθελημένη αδυναμία να μη λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας έγκαιρα. Και για του λόγου το αληθές, ότι δηλαδή αξιοποιείται η πανδημία για υλοποίηση σχεδίων που απέχουν πολύ από το συμφέρον του Ελληνικού λαού, είναι ο τρόπος που χειρίστηκε το υπουργείο Παιδείας την πανδημία, για να «εκμοντερνίσει» το εκπαιδευτικό σύστημα μέσα στο καλοκαίρι, όπως και το υπουργείο Εργασίας που επιχειρεί τώρα να επαναφέρει τους εργαζόμενους στο τέλος του 19 αιώνα.

Ως καθηγητής και πολίτης αυτής της χώρας αναρωτιέμαι: Έκανα λάθος που δίδασκα στους μαθητές μου ότι δημοκρατία σημαίνει ελευθερία, συλλογικότητα, διάλογος, σεβασμός στον άνθρωπο και τα δικαιώματά του, αλληλεγγύη και συναπόφαση και μάλιστα στις δύσκολες στιγμές;

Ο Ρήγας Φεραίος έλεγε ότι όποιος συλλογάται ελεύθερα συλλογάται καλά και εγώ θα πρόσθετα ότι στη δημοκρατία ισχύει η γνώμη των πολλών, το κοινωνικό συμφέρον ο σεβασμός στον άνθρωπο και η νηφάλια κρίση και όχι ο εκφοβισμός των πολιτών και οι αντιδημοκρατικές επιλογές, ενώ υπάρχουν τόσες άλλες.

Η προσβολή της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των πολιτών φτωχαίνει και προσβάλλει το λαό μας.

15-11-2020
Βασίλης Τσιλιμίγκρας
Καθηγητής