Γράφει ο Γιώργος Κοτσανάς,
υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Άργους – Μυκηνών
με την παράταξη “Νέα Αρχή” (υποψ. δήμαρχος: Γιώργος Πανοβράκος)
Αφού όλοι ασχολούνται με το “γεφύρι” ας πω κι εγώ κάποιες σκόρπιες σκέψεις.
1) Το ζήτημα της απόφασης υλοποίησης της ανάπλασης του κέντρου του Άργους δεν το ξεκίνησε η σημερινή δημοτική αρχή αλλά η προηγούμενη. Η σημερινή δημ. Αρχή, σε άμεση συνεργασία και σύμπνοια το έφερε σε επίπεδο τελικής μελέτης και το υλοποίησε μαζί με την Περιφέρεια Πελοποννήσου.
2) Το κρίσιμο για ενός τέτοιου οικονομικού μεγέθους έργου, δεν είναι απλά η αισθητική και αρχιτεκτονική επάρκεια της μελέτης και της μακέτας του, αλλά κυρίως η σκοπιμότητα, η λειτουργικότητα και η ανταποδοτικότητα που έχει αυτό προς τους κατοίκους της πόλης, σε άμεση αναφορά πάντα και με την περίοδο που αυτό συντελείται.
3) Διαχειριστικά η κατασκευή του έργου κρίνεται στο κατά πόσο η κατασκευή του συμμορφώνεται ποσοτικά και ποιοτικά με την εγκεκριμένη μελέτη, καθώς και οικονομικά και χρονικά με τα τεύχη δημοπράτησης του έργου, όπως και με την οικονομική προσφορά του τελικού αναδόχου.
4) Όπως κάθε ελεύθερος επαγγελματίας που θέλει να έχει δουλειά και αύριο, έτσι και τα αρχιτεκτονικά μελετητικά γραφεία, στις μελέτες που αναλαμβάνουν, προφανώς συμπεριλαμβάνουν και κάποιες απαιτήσεις των πελατών τους (ο ένας μπορεί να θέλει τζάκι, ο άλλος μπορεί να θέλει Jacuzzi, ο τρίτος μπορεί να θέλει γέφυρες και εξέδρες πάνω από τρεχούμενα – στάσιμα νερά ώστε να ατενίζει περήφανος το αστέρι της Βηθλεέμ πάνω στο Ενετικό κάστρο την ώρα που το πλήθος τον επευφημεί και τον δοξάζει επειδή τους έκανε ανθρώπους).
5) Η λειτουργικότητα και η ανταποδοτικότητα ενός τέτοιου έργου για τους κατοίκους έχει τα προφανή και άμεσα αποτελέσματα αλλά και τα μακροχρόνια.
Άμεσο και προφανές είναι ότι η πόλη κόπηκε στα δύο και η πρόσβαση πλέον των οχημάτων στον άξονα βοράς – νότος και το αντίθετο είναι από προβληματικός έως σχεδόν αδύνατος για τα μεγαλύτερα οχήματα.
Άμεσο και προφανές είναι ότι η κατασκευή της “σκάφης – γούρνας”, απαγορεύει την ελεύθερη και απρόσκοπτη διέλευση των κατοίκων και επισκεπτών σε όλο το μήκος και πλάτος της πλατείας, το δε γεφύρι μόνο να επιδεινώνει καταφέρνει την κατάσταση αφού πέραν των αντικειμενικών προβλημάτων κλίσης που είχε και έχει, αλλά εκθέτει και την πόλη Πανελλαδικά και διεθνώς ως πόλη αποκλεισμών και ρατσισμού απέναντι σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Και όλα αυτά όταν θα μπορούσε (λέω εγώ τώρα), να θυσιαστεί το σημείο θριάμβου του υπερυψωμένου γεφυριού και να μελετηθεί – κατασκευαστεί “γούρνα” κάτω από την επιφάνεια του εδάφους και γεφύρι ή γεφύρια ισόπεδα και με εύκολη πρόσβαση σε όλους. Προφανώς το σημείο θριάμβου κρίθηκε ως σημαντικότερο.
Άμεσο και προφανές είναι ότι η πλατεία, οι πεζόδρομοι και τα πεζοδρόμια του κέντρου γέμισαν τραπεζοκαθίσματα καφενείων, καφέ, ταχειφαγείων και εστιατορίων, όπως και αμφιβόλου αισθητικής και ασφαλείας (πιστοποιητικά;) παιγνιδιών με κερματοδέκτες, δυσχεραίνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την πρόσβαση των κατοίκων στους ελάχιστους πια ελεύθερους χώρους της πλατείας.
Άμεσο και προφανές είναι ότι κανείς δεν έχει καταλάβει την χρησιμότητα της βαθμιδωτής εξέδρας μπροστά από την τράπεζα, μιας και η σκοπιμότητά της είναι μάλλον προφανής. Περιμένει τον έφιππο “Μαρμαρωμένο βασιλιά” ή τον “Μέγα Αλέξανδρο”.
Από την άλλη, τα μακροχρόνια αποτελέσματα του έργου της ανάπλασης τα οποία έχουν να κάνουν με τη συμβολή ή όχι του έργου στην οικονομική, τουριστική και πολιτιστική ανάπτυξη της πόλης (παρόλο που τα πρώτα σημάδια δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, το αντίθετο μάλιστα), είναι νομίζω νωρίς για να κριθούν. Η κρίση ταυτότητας και ανάπτυξης της πόλης μας είναι κάτι που την μαστίζει εδώ και τρεις σχεδόν δεκαετίες, ή δε οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας ήρθε να αποτελειώσει αυτό που ήταν ήδη πρόβλημα. Συνέβαλε σ’ αυτό το κλείσιμο κάποιων δρόμων λόγω του έργου της ανάπλασης; Πιθανόν, αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτό η αιτία της καταστροφής. Τα μαγαζιά στην Κορίνθου δεν έκλεισαν μόνο λόγω της πεζοδρόμησης της Δαναού. Έκλεισαν κυρίως γιατί ο κόσμος της πόλης και των χωριών δεν έχουν πια χρήματα να αγοράσουν.
Μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε, να μελετήσουμε και κυρίως να διαβουλευτούμε με την κοινωνία του Δήμου μας προτού αρχίσουμε κι εμείς να ανοίγουμε και να κλείνουμε ατάκτως δρόμους (δημιουργώντας νέα αναστάτωση και χειροτερεύοντας τελικά την κατάσταση). ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.
6) Ακόμα λοιπόν και αν το έργο της ανάπλασης ήταν επαρκές τεχνικά, ποιοτικά και λειτουργικά (που δεν είναι) και αν αφήσουμε αυτή την στιγμή στην άκρη το οικονομικό στοιχείο (άλλη ώρα αυτό), δύο από τα βασικά γιατί του έργου φωνάζουν από μακριά ότι εδώ υπάρχει θέμα σοβαρό.
Σκοπιμότητα και περίοδος που συντελέστηκε. Θα πρέπει να είναι κάποιος κοινωνικά ανάλγητος, υπερφίαλος και εκτός φυσιολογικών ορίων ματαιόδοξος, να ρέπει ιδεολογικά σε μορφές εξουσίας άλλων εποχών, νικημένες και καταδικασμένες στις συνειδήσεις των κοινωνιών της Ευρώπης και όλου του “πολιτισμένου κόσμου”, για να ξοδεύει ένα σκασμό λεφτά σε ένα αμφιλεγόμενο έργο, του οποίου έργου τα σημεία αναφοράς είναι αυτά της υποτιθέμενης δόξας του (γεφύρια, εξέδρες, γούρνες με νερό). Την στιγμή που η κοινωνία του Δήμου ήταν γονατισμένη σε βαθμό ανθρωπιστικής κρίσης λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης που επικρατούσε και επικρατεί στην χώρα.
Ρίξε τα λεφτά σε έργα υποδομής και ανάπτυξης σε όλα τα δημ. Διαμερίσματα του δήμου, να σταθούν τα χωρία στα πόδια τους. Φτιάξε κάτι πολύ λιγότερο στην πλατεία και τα υπόλοιπα δώστα για την δημιουργία μόνιμων δομών αλληλεγγύης, επικούρισης και επανένταξης των συμπολιτών σου που έχουν ανάγκη. Κάνε κάτι να δικαιολογήσεις τον λόγο που ψηφίστηκες. Κάνε κάτι να βοηθήσεις τις ζωές των δημοτών. Κάνε κάτι για να μείνεις στις καρδιές και στο μυαλό των ανθρώπων και όχι στα ανέκδοτά τους.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΡΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΠΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ, ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΩΛΙΟΥ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Η ΡΩΜΗ ΚΑΙΓΟΤΑΝ.
Να γκρεμίσουμε λοιπόν τα γεφύρια που δεν ενώνουν αλλά χωρίζουν, τις αυτοκρατορικές εξέδρες και τις υπερυψωμένες γούρνες. Να αλλάξουμε το καθεστώς της κατάληψης των ελεύθερων χώρων από τραπέζια, καρέκλες και λοιπά αδρανή υλικά, τα οποία προσφέρονται επ’ αμοιβή.
Έγινε που έγινε η πλατεία με τον τρόπο που έγινε, ας την παραδώσουμε πραγματικά στον λαό του δήμου ώστε να μετατραπεί από χώρο αντικρουόμενων συμφερόντων (καταστήματα – διαμερίσματα) και χώρο υπενθύμισης της μεγαλοσύνης του “ηγέτη”, σε σημείο πραγματικό χώρο συνάντησης, συνάθροισης, επικοινωνίας, πολιτισμού, αθλητισμού και ψυχαγωγίας του λαού της πόλης και των χωριών του δήμου.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, ΤΟ “ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ”, ΝΑ ΓΙΝΕΙ “ΓΕΦΥΡΙ ΤΩΝ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ” ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ.
ΥΓ. Άσχετο αλλά με πολλούς αποδέκτες. Επειδή μάλλον συνειδητά έχουμε μπερδέψει το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν και κατ’ επέκταση έχουμε ταυτίσει την ιστορία με την μυθολογία, τόσο εννοιολογικά όσο και χρονικά, μία παράκληση προς πάσα κατεύθυνση. ΜΗΝ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΠΙΖΝΕΣ ΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ που έδωσε ο μυθολογικός Ηρακλής στον λαό της γης που κατοικούμε και εμείς σήμερα. Είμαστε δεν είμαστε απόγονοί του. Νë rregull?
