της Ελένης Πετσιώτη
Tις τελευταίες μέρες κυκλοφόρησε στο Άργος μια έντυπη έκδοση 34 έγρχωμων σελίδων σε ιλουστρασιόν χαρτί. Τιτλοφορείται η πορεία προς την κορυφή και κάνει “έναν συντομο απολογισμό” της “πορείας προς την κορυφή”. Ουσιαστικά παρατηρείται το εξής οξύμωρο: η παράταξη του κου Καμπόσου “συστήνει” την πόλη στους κατοίκους της. Θέλει να κάνει συγκρίσεις με τον πριν και το τώρα και υποτίθεται ότι κάποτε το Άργος ήταν μια πόλη σκοτεινή, κλειστοφοβική, άγνωστη και απομονωμένη. Ενώ σήμερα …ευημερεί!
Οι κάτοικοι όμως που εργάζονται, περπατούν και ζουν την καθημερινότητά τους στο κέντρο της πόλης έρχονται αντιμέτωποι με μια άλλη εικόνα πολύ διαφορετική…
Παιδικές χαρές
Οι γονείς μικρών παιδιών ταλαιπωρήθηκαν πολύ τα τελευταία πέντε χρόνια. Οι παιδικές χαρές του Ναυπλίου και της Ν. Κίου δέχονταν καθημερινά τους γονείς με τα παιδιά τους λόγω έλλειψης και ακαταλληλότητας των χώρων παιχνιδιού στο Άργος. Η παιδική χαρά στο πάρκο του Μπόνη αναπλάθεται πέντε χρόνια. Ακόμα δεν είναι έτοιμη και παραμένει κλειδωμένη.
Με αλυσίδες που απαγορεύουν την πρόσβαση είναι και η παιδική χαρά του πάρκου της Abeville.
Όσο για την “παιδική χαρά” στη συμβολή των οδών Γούναρη και Γεωργαντά; Οι φωτογραφίες δεν θέλουν καν σχολιασμό…
Η νέα παιδική χαρά της πλατείας έχει ομολογουμένως πρωτότυπα παιχνίδια. Τούνελ, στοές, αναχώματα. Δεσπόζουσα θέση μέσα στο χώρο που τρέχουν και παίζουν μικρά παιδιά, έχει το κουφάρι του κυπαρισσιού του Καλλέργη. Επικίνδυνο και απειλητικό για τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών. Ουδείς ενδιαφέρεται. Ούτε οι αρμόδιοι να το αφαιρέσουν αλλά και οι γονείς παραβλέπουν (;) αγνοούν (;) τον κίνδυνο πιθανού ατυχήματος. Έχει δε αποκτήσει χρηστική αξία. Έχει γίνει κάδος απορριμμάτων. Ισως γι αυτό παραμένει στη θέση του.
Πεζοδρόμια
Υπερυψωμένη και στρωμένη (με πλακάκια ή τσιμέντο ή άλλο υλικό) επιφάνεια στο πλάι ενός δρόμου που προορίζεται για τους πεζούς. Αυτά λέει το βικιλεξικό.
Στο Άργος έχουμε άλλη γνώμη. Τα πεζοδρόμια χρησιμεύον για να παρκάρει το αυτοκίνητο έξω απ το σπίτι του ή το μαγαζί του ο Αργείτης. Ή για να απλώσει τα τραπεζοκαθίσματά της η υγιής επιχειρηματικότητα. Ελλείψει θέσεων στάθμευσης τα πεζοδρόμια είναι απροσπέλαστα για πεζούς, γονείς με καρότσια, ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Αν και για τα ΑΜΕΑ είναι απαγορευμένη η πρόσβαση σε όλη την έκταση της ανάπλασης.
Καταστήματα
Στην Κορίνθου, στην Καποδιστρίου και στους πεζόδρομους 48 μαγαζιά (ναι, τα μέτρησα) έχουν κλείσει. Το αναπλασμένο και αναμορφωμένο κέντρο αποδείχτηκε ταφόπλακα για την εμπορική κίνηση. Το κλείσιμο της Δαναού, η κυκλοφοριακή ασφυξία, η έλλειψη θέσεων στάθμευσης, η συρρίκνωση της λαϊκής αγοράς, όλα αυτά που συγκροτούν το αναπλασιακό μνημόνιο, έδωσαν τη χαριστική βολή σε μια πόλη που θέλησε να γίνει τουριστική απεμπολώντας εντελώς απερίσκεπτα τον εμπορικό της χαρακτήρα.
Ερημιά
Την ερημιά τα βράδια την κόβεις με το μαχαίρι. Άδειοι δρόμοι, έρημη πλατεία, καφέ που κλείνουν πριν τις 12 ή “κοροϊδεύονται” με δυο ή τρεις πελάτες, μαγαζάτορες σε απόγνωση. Αυτή είναι η εικόνα όλου του τοπίου της ανάπλασης και της πλατείας για όποιον κυκλοφορεί καθημερινά στην πόλη. Για όποιον δεν περιμένει τη Μ. Παρασκευή, το καρναβάλι, τις λευκές νύχτες και τις μαύρες παρασκευές να βγει στην πόλη του η ανάπλαση έχει πολλή ερημιά και εγκατάλειψη από τους ίδιους τους κατοίκους της. Για όποιον δεν βγαίνει να φωτογραφηθεί και να φωτογραφίσει το τοπίο για προπαγανδιστικά έντυπα, για όποιον δεν κυκλοφορεί για να κάνει δημόσιες σχέσεις, για όποιον δεν περπατάει με σκοπό να ξοδεύεται σε χαιρετούρες και κεράσματα ημετέρων η πόλη έχει καταντήσει από δυσάρεστη έως εχθρική, χωρίς συλλογική μνήμη και ξένη για τους ίδιους τους κατοίκους της.
Καλά θα κάνετε να μην τους πείτε ότι μερικές φορές διαφορετικές πόλεις διαδέχονται η μία την άλλη στον ίδιο χώρο και με το ίδιο όνομα, ότι γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να γνωρίσει η μία την άλλη, χωρίς να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Μερικές μάλιστα φορές ακόμα και τα ονόματα των κατοίκων παραμένουν ίδια, ακόμα και η προφορά των λέξεων, ακόμα και οι γραμμές των προσώπων τους .Αλλά οι θεοί που κατοικούν πίσω από τα ονόματα και πάνω από τους τόπους έφυγαν χωρίς να πουν τίποτα, και στη θέση τους κούρνιασαν ξένοι θεοί.
Ιταλο Καλβίνο, Αόρατες πόλεις
