Άλλες δύο παραστάσεις από τη θεατρική ομάδα της Πολιτιστικής Αργολικής Πρότασης

Οι θετικές κριτικές και το γεμάτο σε όλες τις παραστάσεις  θέατρο της “Πρότασης”, υποχρέωσαν τους συντελεστές του έργου “Τότε που ζούσαμε” να δώσουν άλλες δύο παραστάσεις το ερχόμενο σαββατοκύριακο 21 και 22 Απριλίου (8.30 μμ).

Οι παραστάσεις της θεατρικής ομάδας της Πολιτιστικής Αργολικής Πρότασης θα δοθούν στο “Θέατρο Πρόταση” (Οδ. Ανδρούτσου 13, Άργος). Τηλέφωνο για κρατήσεις: 6944 553080.

Η παράσταση “Τότε που ζούσαμε είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο του Γιώργου Μανιώτη: “Το ματς”.

Οι συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία – Μουσική Επιμέλια: Νικόλας Ταρατόρης

Σκηνικά – Κοστούμια: Πίνκα Νάντη-Ταρατόρη
Φωτισμοί: Βασίλης Μαρκάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Μητροσύλη

Παίζουν: Βασιλική Πιπέρου, Παναγιώτης Κλεισιάρης, Μάριος Καλογεράκης, Μαρία Κουρλαμπά, Θάνος Παιδάκης, Πόπη Κούγια-Γλατζίνα, Δήμητρα Πούλου, Καλιάνος Μιχάλης

Η παράσταση “Τότε που ζούσαμε…” είναι  μια ρομαντική αναπόληση κάποιου παρελθόντος χρόνου με ιδιαίτερα θετικές στιγμές ή κριτική διάθεση για τις σχέσεις μας με την ίδια τη ζωή; Χαρά μιας καθημερινότητας που μας διευκολύνει τη ζωή ή συμβάσεις που επαναλαμβάνονται και δημιουργούν, τις περισσότερες φορές, μια καταπιεστική καθημερινότητα που δηλητηριάζει τις σχέσεις μας με τον κοινωνικό μας περίγυρο;

Στο «τότε που ζούσαμε…», τα ερωτήματα αυτά αναζητούν μια απάντηση και οι συμπεριφορές εξωτερικεύουν το ιδιαίτερο περιεχόμενό τους. Ο μικροαστισμός, το κυρίαρχο κοινωνικό καλούπι συμπεριφορών στην πρόσφατη, σύγχρονη πορεία της κοινωνίας μας τοποθετεί στη βιτρίνα της τα καλά αντίγραφά του. Τα ελαττωματικά, εκείνα που ξεφεύγουν από τη φόρμα της μήτρας, τα πετάει στην άκρη, στο περιθώριο της ζωής. Στο «Τότε που ζούσαμε…», η οικογένεια, το ζευγάρι και ο γιός, έχουν ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της μικροαστικής μήτρας.

Ο πατέρας είναι το ελαττωματικό κομμάτι, πεταμένο στην άκρη της ζωής, απλά του επιτρέπουν να υπάρχει για να θυμίζει στους υπόλοιπους το βαρύ αμάρτημα της αναζήτησης μιας άλλης ζωής και την ήττα που συνεπάγεται η αδυναμία να φτάσεις μέχρι το τέλος της αναζήτησης και η παράδοσή σου.

Η μητέρα αποτελεί την πυξίδα προσανατολισμού του γιού στη ζωή. Αυτήν που πρέπει να ζήσει. Η ίδια γνωρίζει πως για να πετύχει ο γιός της δεν πρέπει να ξεφύγει από τις διαστάσεις που ορίζει το καλούπι. Του υπενθυμίζει με κάθε τρόπο τους κανόνες του παιχνιδιού και καταφέρνει να τον κάνει «σωστό».

Ο γιός σώθηκε! Δεν χαλάει τον ρυθμό της καθημερινότητάς του για αναζητήσεις που μπορούν να του στερήσουν τη χαρά… μιας καθωσπρέπει ζωής. Είναι ένα σωστό αντίγραφο του καλουπιού που αναπαράγει «σωστές» δομές, συμπεριφορές και σχέσεις στην κοινωνία μας. Ένα αντίγραφο ευτυχίας σε μια καθημερινότητα που επαναλαμβάνεται αδιαφοροποίητα.