Φωτογραφία από το Φεστιβάλ
To κείμενο που ακολουθεί, της Χρύσας Β. Σαββάκη, M.Ed, Διευθύντριας του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ναυπλίου, δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Παιδεία και Κοινωνία» της εφημερίδας «Αυγή» και αναφέρεται «1ου Φεστιβάλ αγάπης και αλληλεγγύης» του 3ου Δημοτικού σχολείου Ναυπλίου στις 19 Μαρτίου 2017, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού:
Μια μικρή γειτονιά, στη σκιά του Παλαμηδιού στο Ναύπλιο, πολλά χρόνια πριν, έμελλε να γίνει ο πρώτος προσφυγικός οικισμός της ελεύθερης χώρας. Δημιουργήθηκε από τον Καποδίστρια για να στεγαστούν εκεί Κρήτες και άλλοι πρόσφυγες που έφταναν τότε στην πόλη και ονομάστηκε Πρόνοια. Από τότε έως σήμερα η Πρόνοια παραμένει μια ιδιαίτερη συνοικία στην πόλη του Ναυπλίου. Στις γειτονίες της φιλοξένησε για πολλά χρόνια το εργατικό δυναμικό της πόλης και οικογένειες χαμηλού οικονομικού στάτους.
Τη δεκαετία του 1990, πολλές από τις οικογένειες αυτές μετεγκαταστάθηκαν στις εργατικές κατοικίες που δημιουργήθηκαν τότε και τα χαμηλά σπίτια με τα κεραμίδια και τις αυλές άνοιξαν τις πόρτες τους στους πρώτους οικονομικούς μετανάστες.
Στον οικισμό αυτόν και σε έναν από τους δύο μόνο ελεύθερους χώρους που προέκυψαν μετά την αυθαίρετη δόμηση, που πραγματοποιήθηκε μετά τον θάνατο του Καποδίστρια, διεξήχθησαν το 1832 οι εργασίες της Δ’ Εθνοσυνέλευσης. Στο σημείο αυτό υπάρχει σήμερα η Πλατεία Εθνοσυνέλευσης και πάνω σε αυτήν το 3ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπλίου.
Όταν το 2011 ανέλαβα καθήκοντα διευθύντριας στο σχολείο αυτό, στο σχολείο όπου πολλά χρόνια πριν είχα ζήσει τα έξι πρώτα μου μαθητικά χρόνια, ένα όραμα ήταν ο οδηγός σε κάθε μου κίνηση. Να γίνει το σχολείο τούτο ένα σχολείο διαφορετικό. Ένα σχολείο αποδοχής, αλληλεγγύης και αγάπης. Ένα σχολείο στο οποίο οι μαθητές θα διδαχθούν υψηλές αξίες, θα έχουν τα κίνητρα να αγαπήσουν τη μάθηση και να αναπτυχθούν διανοητικά, σωματικά, ηθικά και πνευματικά. Ένα σχολείο ανοιχτό στην κοινωνία, που μέσα από την τέχνη και τη δημιουργικότητα θα προωθεί ιδέες και θα αποτελεί έναν πυρήνα πολιτισμού στη γειτονιά με τα στενά σοκάκια στην άκρη της πόλης.
Όταν κάποια στιγμή είδα τυχαία στο Ίντερνετ ένα άρθρο για ένα φεστιβάλ αγάπης και αποδοχής σε ένα σχολείο της Αττικής, σκέφτηκα ότι κάπου εκεί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τα ίδια οράματα και ότι το φεστιβάλ αυτό δεν μπορούσε παρά να πραγματοποιηθεί και στο δικό μας σχολείο. Όταν λίγο αργότερα απέναντι από την πλατεία Εθνοσυνέλευσης άνοιξαν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, η ιδέα για την πραγματοποίηση του συγκεκριμένου φεστιβάλ έγινε ανάγκη επιτακτική.
Ήρθα λοιπόν σε επαφή με την εμπνεύστρια και διοργανώτρια των συγκεκριμένων φεστιβάλ σε σχολεία της Αθήνας Έλενα Καραγιάννη (με την οποία έμελλε να μοιραστούμε πολλά περισσότερα πράγματα πέρα από ιδέες και οράματα). Η γνωριμία αυτή μου έδωσε την ευκαιρία να ενταχθώ στο Δίκτυο Τέχνης και Δράσης – Οι άνθρωποι με τα μπαλόνια, ένα δίκτυο που η Έλενα ξεκινούσε να στήνει εκείνη την περίοδο. Και η συνεργασία μας οδήγησε στην υλοποίηση του «1ου Φεστιβάλ αγάπης και αλληλεγγύης» του 3ου Δημοτικού σχολείου Ναυπλίου, στις 19 Μαρτίου 2017, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού που γιορτάζεται στις 21 Μαρτίου κάθε χρόνο.
Η ιδέα αγκαλιάστηκε από την Περιφέρεια Πελοποννήσου, τον Δήμο Ναυπλιέων, την Εκκλησία, την περιφερειακή εκπαίδευση Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Πελοποννήσου και την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Αργολίδας και εκπρόσωποι των φορέων χαιρέτισαν τη διοργάνωση στέλνοντας τα δικά τους μηνύματα αγάπης και αποδοχής.
Το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε στην Πλατεία Εθνοσυνέλευσης και στο προαύλιο του σχολείου και ήταν μια μεγάλη γιορτή γεμάτη τέχνη και μηνύματα αγάπης, αλληλεγγύης και αποδοχής.
Η πλατεία γέμισε με τραπεζάκια από φορείς αλληλεγγύης της περιοχής (κοινωνικά παντοπωλεία και φροντιστήρια, σύλλογο ΑμεΑ, φιλοζωικές ομάδες, αλληλέγγυο εμπόριο, δημοτικούς λαχανόκηπους, Σαμαρείτες κ.ά.). Θεατρικά, εικαστικά και εργαστήρια δημιουργικής γραφής πλημμύρισαν τον χώρο με τέχνη και δημιουργικότητα. Ο Σύλλογος Γεωργιανώνμας χάρισε αξέχαστες στιγμές παρουσιάζοντας τη μουσική και χορευτική κουλτούρα της χώρας τους και Εσθονοί δάσκαλοι τραγούδησαν για τη συμφιλίωση των λαών.
Μια τεράστια πομπή ανθρώπων με τη συνοδεία κρουστών από την μπάντα Quilombo παρέλασε μέχρι τον διπλανό οικισμό (επίσης προσφυγικό) και κατέθεσε κάρτες με ευχές για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ρατσισμό στο άγαλμα «Χαμένες Πατρίδες».
Και μετά πάλι πίσω, σε μια πλατεία γεμάτη μουσική από τους Miniature Solar Systems και τους Halfnote, γεμάτη χρώμα και αγάπη. Γεμάτη παιδικές φωνές και χαμόγελα.
Όμως, δεν ήταν όλα ρόδινα. Πολλοί από αυτούς που φωνάζουν κατά του ρατσισμού σ’ αυτήν την πόλη δεν ήταν παρόντες. Και θα έπρεπε να είναι. Διότι, όταν ένα σχολείο (το πρώτο σχολείο της επαρχίας) διοργανώνει ένα τέτοιο φεστιβάλ, θα πρέπει όλοι να είναι εκεί. Για να στηρίξουν την προσπάθεια, για να στείλουν το δικό τους μήνυμα και για να δείξουν στα παιδιά ότι τίποτα δεν μπαίνει μπροστά στην ανάγκη για ένα μεγάλο «όχι» σε κάθε μορφή φασισμού και περιθωριοποίησης. Ούτε εγωισμοί, ούτε προσωπικές κόντρες, ούτε αντιπαραθέσεις.
Ήταν κι εκείνες οι γιαγιάδες που ψιθύριζαν ότι «είναι ντροπή να γίνονται τέτοια πράγματα σ’ αυτή την πλατεία». Μα, σ’ αυτή την πλατεία πρέπει να γίνονται «τέτοια πράγματα». Σ’ αυτή τη γειτονιά. Που από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα αγκαλιάζει κάθε μορφή περιθωριοποίησης. Σ’ αυτή τη γειτονιά, και σε όλες τις γειτονιές της χώρας και του κόσμου «πρέπει να γίνονται τέτοια πράγματα».
Διότι έχουμε χρέος όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος του να παλεύουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Διότι, αν σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από τους άλλους κι όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας τη φράση του Καζαντζάκη «εσύ θα σώσεις τον κόσμο, κι αν δεν σωθεί, εσύ θα φταις», μπορούμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας, μπορούμε να γίνουμε δυνατοί ως άνθρωποι κι ως κοινωνία και να δείξουμε στα παιδιά μας ότι ποτέ δε χάνονται όλα και πάντα υπάρχει ελπίδα. Όραμα χρειάζεται κι αγώνας. Αγώνας με τα στερεότυπα, την άγνοια, τον κακό εαυτό μας, τα συμφέροντα, την αδιαφορία και τον συμβιβασμό.
Παρά τις δυσκολίες όμως, η αρχή έγινε. Και όλοι εμείς που εκείνη τη μέρα μαζευτήκαμε σε αυτή τη γειτονιά που κάποιοι ονομάζουν «συνοικία το όνειρο» στείλαμε ένα ηχηρό μήνυμα: Αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Κι αν δεν μπορούμε να παρέμβουμε σε μεγάλες αποφάσεις κυβερνήσεων, ας αλλάξουμε τον εαυτό μας, την οικογένειά μας, τη γειτονιά μας, την πόλη μας. Ας αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε κι ας έχουμε ένα χαμόγελο για όλους.
Η αρχή έγινε, και είμαστε έτοιμοι για τη συνέχεια. Το 2ο Φεστιβάλ Αγάπης και Αλληλεγγύης του 3ουΔημοτικού σχολείου Ναυπλίου ετοιμάζεται και πριν από αυτό συμμετέχουμε στο 1ο Σχολικό Street Festival Τέχνης και Αποδοχής στην Αθήνα στις 7 Οκτωβρίου. Και μακάρι αυτά τα φεστιβάλ να γίνουν θεσμός και να γεμίσουν με τα μηνύματά τους όλη τη χώρα. Διότι οι σημερινοί μαθητές είναι οι αυριανοί πολίτες και πρέπει να τους ανοίξουμε δρόμους για να φτιάξουν μια κοινωνία καλύτερη από αυτή που τους παραδίδουμε.
Χρύσα Β. Σαββάκη, M.Ed,
Διευθύντρια 3ου Δημοτικού Σχολείου Ναυπλίου
Δείτε φωτογραφίες από το Φεστιβάλ στο 3ο Δημοτικό Ναυπλίου
