Νέο Βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι για την Ελλάδα και τον Αλέκο Παναγούλη (Γράφει ο Δημήτρης Παπαδριανός)

Το Βιβλίο με τίτλο: «Μόνον εγώ μπορώ να γράψω την ιστορία μου» κυκλοφόρησε σήμερα 13 Οκτωβρίου στην Ιταλία, με ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις για την Ελλάδα και τον Αλέκο Παναγούλη.

Η εφημερίδα Κορριέρε Ντέλλα Σέρα δημοσίευσε στις 11/10/2016 αποσπάσματα του βιβλίου που η Φαλάτσι έγραψε λίγο μετά τον θάνατό του Α. Παναγούλη.
Στο βιβλίο της η Ιταλίδα Δημοσιογράφος, μεταξύ των άλλων αναφέρει:
«Δεν άφησα ποτέ ένα μικρό λουλούδι στον τάφο του Αλέκου. Κάθε Πρωτομαγιά, σε κάθε επέτειο του θανάτου του, του έστελνα τριάντα επτά τριαντάφυλλα: ναι (ήταν τριάντα επτά ετών όταν τον σκοτώσανε). Αλλά το μικρό εκείνο λουλούδι δεν του το πήγα ποτέ. Στο νεκροταφείο της οικογένειάς μου, στην Φλωρεντία, τοποθέτησα μια μαρμάρινη πλάκα, εις μνήμην του. Την τοποθέτησα στην γωνία όπου θα με θάψουν. Αλλά τον τάφο του δεν τον είδα και δεν θα τον δω ποτέ. Δεν θέλω να τον δω».

«Γύρισα στην Ελλάδα όταν μπόρεσα: η μητέρα μου πέθαινε. Η κατάστασή της επιδεινώθηκε ξαφνικά, την ημέρα του θανάτου του Αλέκου. Η είδηση αυτή της προκάλεσε τρομερό πόνο διότι τον αγαπούσε πολύ έντονα: όσο την αγαπούσε και εκείνος. Την αποκαλούσε Μαμά Τόσκα, γνωρίζοντας πόσο την ευχαριστούσε αυτό.». “Λίγο πριν πεθάνει, την προηγούμενη ημέρα, μου είπε: “πάω στον Αλέκο”».

« Όταν η μαμά πέθανε, πόνεσα φοβερά. Αναγκάστηκα να ξανακάνω τα ίδια πράγματα: να την ντύσω, να την βάλω στο φέρετρο, να συνοδεύσω την κάσα στο νεκροταφείο, να δω να την κατεβάζουν μέσα σε μια μαύρη τρύπα».

« O Αλέκος και η μητέρα μου ήταν τα δυο πλάσματα της ζωής μου. Όσο κοιτάζω πίσω,τόσο καταλήγω ότι δεν αγάπησα ποτέ τίποτα και κανέναν όσο τον Αλέκο και την μαμά. Τώρα έφυγαν και οι δυο. Ο ένας μετά τον άλλον, με απόσταση οκτώ μόλις μηνών».

Η Οριάνα Φαλάτσι υπήρξε μια αμφιλεγόμενη εκρηκτική προσωπικότητα που τα τελευταία χρόνια της Ζωής της συγκέντρωσε τα πυρά των Μουσουλμάνων,αντιρατσιστικών οργανώσεων και προσωπικοτήτων για τα βιβλία και τα άρθρα της στα οποία προαναγγέλλει ραγδαία επέκταση των Μουσουλμάνων στην Ευρώπη, την οποία κατηγορεί για αδράνεια και προσπαθεί με ακραίες εκφράσεις να διεγείρει τα αμυντικά αντανακλαστικά των Ευρωπαίων.

Η κατηγορία που εκτοξεύτηκε κατά της Φαλάτσι ήταν ότι δυναμίτιζε το ήδη τεταμένο κλίμα και οδηγούσε σε ένα τυφλό μίσος κατά των μουσουλμάνων. «Λιβελογράφημα» χαρακτηρίζει το βιβλίο της η γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» και συνεχίζει: «Το βιβλίο της «μεγάλης» δημοσιογράφου είναι ένα αντιμουσουλμανικό κήρυγμα. Από τις 200 σελίδες του, όπου οι πρόχειρες αναλύσεις διαδέχονται το απλοϊκό μίσος, ο αναγνώστης βγαίνει αποκαρδιωμένος. Ποια μύγα τσίμπησε αυτή τη φιγούρα της ιντελιγκέντσιας της Αριστεράς;» διερωτάται η γαλλική εφημερίδα.

Στη Γαλλία πολλοί εκδοτικοί οίκοι, μεταξύ των οποίων ο Gallimard και ο Grasset, αρνήθηκαν εκδώσουν το βιβλίο της. Ο διευθυντής του Gallimard , Ολιβιέ Νορά, εξήγησε στον «Figaro» ότι είχε λάβει το χειρόγραφο αλλά θεώρησε πως «σε μια εποχή τόσο περίπλοκη και εκρηκτική όπως η σημερινή αυτό το είδος βιβλίου είναι αντιπαραγωγικό». Τελικά το εξέδωσε το Νοέμβριο του 2015 ο οίκος Plon.

Οι απόψεις της ήταν τόσο σκληρές που οδήγησε Ιταλό δικαστή να διατάξει την προσαγωγή της σε δίκη με την κατηγορία της «δυσφήμισης του Ισλάμ».

Το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τον Ρατσισμό, που εδρεύει στις Βρυξέλλες, αποδοκίμασε «τον βίαιο και προσβλητικό τόνο» των δημοσιευμάτων της Φαλάτσι, τα οποία χαρακτήρισε «σαφώς κατά των μουσουλμάνων, των Αράβων και των μεταναστών».

Η ερωτική σχέση, η επικοινωνία και το ενδιαφέρον της Οριάνα Φαλάτσι για τον Α. Παναγούλη έγινε μετά την απελευθέρωση του και όχι όσο ήταν στη φυλακή. Η πρώτη συνάντηση έγινε για επαγγελματικά καθαρά σκοπούς, προκειμένου δηλαδή να του πάρει συνέντευξη. Ανεξάρτητα από αυτό δεν παύει να σηματοδοτεί ανεξίτηλα μια εποχή κυρίως μέσα από τα βιβλία της .

Αυτός βέβαια, ένας μεγάλος αγωνιστής της Δημοκρατίας και αυτή απλά μια διάσημη επιτυχημένη Δημοσιογράφος.