Ένα σχόλιο για το Άργος (από την Ελένη Πετσιώτη)

Όταν καταστράφηκε το κέντρο της πόλης με πρόσχημα την ανάπλαση δεν αντέδρασα. Δεν έμενα στο κέντρο της πόλης. Εξάλλου άνοιξε ο τόπος και δημιουργείται χώρος για περπάτημα και θα μπορούν οι πελάτες να ψωνίζουν πιο άνετα.

Όταν κόπηκαν τα δέντρα από το πάρκο, οι νεραντζιές απ την πλατεία δεν αντέδρασα. Έχουμε τόσες πορτοκαλιές τριγύρω. Εξάλλου φυτεύτηκαν ομπρέλες και σίγουρα θα αυξηθούν τα τραπεζοκαθίσματα και το εισόδημά μου.

Όταν μίλησαν, έγραψαν, αντέδρασαν κάποιοι συμπολίτες μου επώνυμα και βρίστηκαν, χλευάστηκαν, απειλήθηκαν πάλι δεν αντέδρασα. Εγώ δεν ξέρω να γράφω, δε μιλάω, κοιτάω τη δουλειά μου και νομίζω δεν είναι καιρός για δονκιχωτισμούς.

Όταν αφαιρέθηκαν οι μετρητές ύδρευσης από εκατοντάδες συμπολίτες μου που -ίσως- ήταν άνεργοι, χαμηλόμισθοι ή απλά αδυνατούσαν να πληρώσουν λόγω οικονομικής ανέχειας, πάλι δεν αντέδρασα. Εγώ δεν ήμουν άνεργος και ήμουν συνεπής στην πληρωμή των υποχρεώσεών μου. Ακόμα…

Όταν συμπολίτης μου που χρήζει βοήθειας διαπομπεύθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τον πρώτο πολίτη της πόλης και κανιβάλιζαν με σχόλια άλλοι συμπολίτες, έχωσα το κεφάλι μου βαθιά στους κυβόλιθους. Εμείς στο σπίτι μας δεν έχουμε “διαφορετικούς”.

Όταν φολιάστηκαν μαζικά οι αδέσποτοι σκύλοι δεν αντέδρασα. Δεν είχα σκύλο ή γάτα.
Μέχρι να καταλάβω τι σημαίνει “όπου ακούς τάξη ανθρώπινο κρέας μυρίζει” ήταν το δικό μου κρέας που μύριζε. Όταν βρέθηκα “με το κεφαλάκι πάνω στον πάγκο του χασάπη” δεν είχε απομείνει κανείς να αντιδράσει.