«Ήμουν ένα όμορφο δρομάκι»… (κείμενο για την οδό Βασ. Όλγας)

Γράφουν οι “Δημότισσες”

Είμαι ένα μικρό δρομάκι στο Άργος. Μικρό στο μήκος, γιατί το πλάτος μου είναι μεγάλο, πράγμα σπάνιο σ’ αυτή την πόλη. Φέρω το όνομα της βασίλισσας Όλγας. Τυχερό ως προς τη θέση μου. Από τη μια μεριά το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης και το σπίτι του Δ. Καλλέργη, που στεγάζει μία πτέρυγά του (θα αφήσω ασχολίαστη την εξωτερική κατάσταση αυτού του κτιρίου, γιατί ασχολούμαι με τα δικά μου βάσανα!). Από την άλλη μεριά κυρίως χαμηλά παλιά κτίρια που στεγάζουν διάφορα καταστήματα. Είναι από τα λίγα σημεία που η πόλη κρατάει την παλιά της εικόνα. Ενώνω την πλατεία του Αγίου Πέτρου με την πλατεία Δ. Πλαπούτα (Δικαστηρίων) και στη συνέχεια με αυτήν της Λαϊκής (Δημοκρατίας). Και αν το μάτι φύγει πιο πάνω και πιο ψηλά υψώνεται μπροστά μου η Λάρισα στεφανωμένη με το κάστρο της και στολισμένη με την Παναγιά της.

Πριν από αρκετά χρόνια σταμάτησαν να περνάνε πάνω μου αυτοκίνητα. Μόνο άνθρωποι. Έγινα πεζόδρομος. Και πριν από λίγα χρόνια αφαίρεσαν την άσφαλτο και με έστρωσαν με κυβόλιθους. Στη μέση κατά μήκος δημιουργήθηκε παρτέρι με όμορφα δέντρα και βλάστηση, που έδεναν αρμονικά με τον κήπο του Μουσείου. Παγκάκια ανάμεσά τους ξεκούραζαν τους περαστικούς πολλές φορές φορτωμένους με τα ψώνια της λαϊκής. Καλαίσθητα φωτιστικά έδιναν μια νότα αρχοντιάς και ρομαντισμού στην όλη εικόνα. Μια μαρμάρινη βρύση κοντά στην είσοδο του Μουσείου δρόσιζε με το νερό της τους επισκέπτες του και τους διαβάτες. Ήμουν ένα όμορφο δρομάκι! Αισθητικά δεμένο με το γύρω χώρο, μια πινελιά ομορφιάς στην πόλη. Και καμάρωνα γι’ αυτό!

Και τώρα; Έπεσα κι εγώ θύμα καταστροφικής μανίας!

Κατέστρεψαν τα πάντα. Δεν άφησαν τίποτε πάνω μου και με έστρωσαν με τούβλα. Τα τούβλα κι εγώ. Τίποτε άλλο! Θα ήθελα όμως να μου πουν σε τι θα έβλαπτα την «ομορφιά» του υπό δημιουργία έργου, αν έμενα όπως ήμουν! Ήταν όλα καινούρια και καλοβαλμένα. Πόσο στοίχισε η καταστροφή μου; Πόσο στοίχισε η τουβλοποίησή μου; Πόση οικονομία θα γινόταν εν μέσω κρίσης, αν ενσωματωνόμουν ως είχα στο όλο έργο; Και μη μου πείτε ότι η χρηματοδότηση γίνεται από την Ε.Ε. και δεν μας νοιάζει το κόστος! Και όλα αυτά τα υλικά πού πήγαν; Έγιναν μπάζα; (ασ’ τους να σπάνε το κεφάλι τους που θα πάνε τα σκουπίδια). Ας τα χρησιμοποιούσαν σε άλλα σημεία της πόλης ή σε χωριά που τα στερούνται. Και, επί τη ευκαιρία, τι έγιναν τα καλαίσθητα ρετρό φωτιστικά της γειτονικής πλατείας; (κάποιοι λένε ήταν φερμένα από την Αυστρία ή τη Βενετία). Σπαράγματά τους κείτονταν μέχρι πρόσφατα σε διάφορα σημεία. Βλέπουμε, όμως, τώρα να τοποθετούνται πολλά καινούρια, μοντέρνα, αλουμινένια φωτιστικά. Πώς θα δέσουν αισθητικά τα τούβλα παλαίωσης με τα μοντέρνα φωτιστικά; Και γιατί τόσα πολλά; Τους έχει μιλήσει κάποιος για τη φωτορύπανση; Οι αρχαίοι μας πρόγονοι μιλούσαν για την αρχή της μεσότητας, ούτε υπερβολή ούτε έλλειψη. Όσα μας χρειάζονται και είναι απαραίτητα. Γιατί τόση σπατάλη;

Τους δημότες που γογγύζουν από τα δημοτικά τέλη και τους δημοτικούς φόρους στους λογαριασμούς της Δ.Ε.Η. (τι διαφορά έχουν οι δύο λέξεις και μας τις γράφουν τόσες πολλές φορές σε αυτούς τους λογαριασμούς;), τους ρώτησε κανείς αν αντέχουν να πληρώνουν; Αν αντέχουν να βλέπουν τα τέλη να υπερβαίνουν την αξία κατανάλωσης ρεύματος και νερού; Σκέφτηκαν μέτρα για να τα μειώσουν, να τους ανακουφίσουν μέσα στην κρίση; Ξέφυγα όμως από το θέμα μου.

Εγώ είμαι τώρα ένα μικρό δρομάκι που μου λείπουν πολλά. Δεν ξέρω αν οι σοφοί που αποφάσισαν για την τύχη μου σκοπεύουν να μου φυτέψουν άλλα δέντρα ή λουλούδια, να με στολίσουν με μοντέρνα φωτιστικά ή και με σιδηροκατασκευές που βλέπω να φτιάχνουν τις τελευταίες μέρες. Είμαι σίγουρο όμως ότι δε θα γίνω πάλι τόσο όμορφο και ρομαντικό όπως ήμουν πριν!