Μια φορά κι έναν καιρό ένα μικρό τσοπανόπουλο, ο Βασίλης, κατηφόρισε από τις πλαγιές της Ζήρειας, έφτασε στην Κύπρο, για να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα και από εκεί αποφάσισε να χτίσει τη ζωή του στο Άργος. Δούλεψε σκληρά σε εργοστάσια, φόρτωσε ξεφόρτωσε τόνους με σακιά, ίδρωσε τα χέρια του στη γη φυτεύοντας ζαρζαβατικά και τέλος «έδωσε χρώμα» για μερικές δεκαετίες στη ζωή πολλών συμπολιτών μας εργαζόμενος στο κατάστημα του Μιχάλη Αναγνωστόπουλου που αν και αφεντικό του ήταν και παρέμεινε ως το τέλος ένας από τους καλύτερους φίλους του.
Παντρεύτηκε μια άξια νεαρή κοπέλα, τη Δέσποινα (τη Σουλτάνα του), κι αξιώθηκε να αναθρέψει τρία κορίτσια. Χάρηκε που τα έβλεπε να μεγαλώνουν και να βρίσκουν σιγά σιγά τον δρόμο τους κι η χαρά του μεγάλωνε κάθε φορά που μεγάλωνε κι η οικογένειά του με τους γαμπρούς και τα εγγόνια του που δεν τους χαλούσε ποτέ χατίρι. Σε όλη του τη ζωή αγωνιζόταν με ήθος και συνέπεια για τα ιδανικά του. Ωστόσο, έμαθε και στις κακοτυχίες να το παλεύει παραδίδοντας μαθήματα ζωής.
Δυστυχώς, ο αόρατος εχθρός που απειλεί τελευταία τις ζωές μας, τον νίκησε, αφού στέγνωσε μέσα του κάθε ικμάδα και τον άφησε στερημένο για πάνω από ένα μήνα από την αγάπη των οικείων του. Τον επισκέφτηκε απρόσκλητος, τον ξεγέλασε δόλια και τον απομόνωσε σε έναν νοσοκομειακό θάλαμο με μόνη συντροφιά μερικά καλώδια και τους ανθρώπους με τις διαστημικές στολές και τις μάσκες που πάσχιζαν νυχθημερόν να τον κρατήσουν στη ζωή. Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια γι’ αυτόν. Θέλησε μετά την εβδομάδα των Παθών και την Ανάσταση του Χριστού να τον απαλλάξει από το μαρτύριό του.
Καλό ταξίδι, πατέρα. Θα σε έχουμε καλά φυλαγμένο στην καρδιά μας.
Υ.Γ. Ευχαριστούμε θερμά το υγειονομικό προσωπικό του Γενικού Νοσοκομείου Άργους και το αντίστοιχο της ΜΕΘ του νοσοκομείου Κορίνθου για τις άοκνες προσπάθειες και τον ειλικρινή τους αγώνα ώστε να σώσουν τον πατέρα μας αλλά και τόσους άλλους συνανθρώπους μας. Ο Θεός να τους χαρίζει υγεία, το ακριβό αγαθό για το οποίο παλεύουν μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες.
