Φωτογραφία: Τραυματισμός διαδηλώτριας στη διάρκεια συγκρούσεων διαδηλωτών και αστυνομίας στην κατάληψη του κτιρίου διοίκησης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
To γύρο του Διαδικτύου κάνουν από χθες (22-2-2021) εικόνες και βίντεο από την επίθεση της Αστυνομίας μέσα στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Εικόνες και βίντεο πάνοπλων ρόμποκοπ, οι οποίοι έχουν περικυκλώσει τους φοιτητές, τους ξυλοκοπούν, τους προπηλακίζουν και τους ψεκάζουν με χημικά. Βίντεο στο οποίο φαίνονται δεκάδες άνδρες αστυνομικοί πάνω από έναν φοιτητή να τον τραβάνε, να τον ψεκάζουν με χημικά στο πρόσωπο, ενώ είναι πεσμένος στο έδαφος και να τον σέρνουν με το κεφάλι του να χτυπάει στην άσφαλτο. Την ίδια στιγμή παρεμποδίζουν δημοσιογράφους να τραβήξουν πλάνα και να καταγράψουν το περιστατικό, σε μια προσπάθεια να αποκρύψουν τους χουλιγκανισμούς στους οποίους επιδίδονται.
Όχι. Όσο παράξενο και αν φαίνεται η παραπάνω είδηση δεν αφορά την Τουρκία του Ερντογάν, ούτε τη Σαουδική Αραβία, δεν αφορά κάποιο ανελεύθερο, αντιδραστικό καθεστώς όπου οι φοιτητές και οι πολίτες δεν έχουν ελευθερία λόγου, όπου έχει απαγορευθεί το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση.
Αφορά την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία της Ελλάδας του 2021. Αφορά την πιο αντιδραστική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης που από την αρχή της πανδημίας του κορωνοϊού κλίνει σε όλες τις πτώσεις την ατομική ευθύνη των πολιτών, ενώ η ίδια ανενόχλητη, χωρίς να επωμίζεται τις ευθύνες που της αναλογούν, επιδεικνύοντας τουλάχιστον κοινωνική αναισθησία, νομοθετεί τα πιο αντιδραστικά και αντιλαϊκά νομοσχέδια, αφού βέβαια έχει φροντίσει ανάμεσα στα άλλα και να περιστείλει, με έναν αντισυνταγματικό νόμο, το δικαίωμα του λαού να διαμαρτύρεται και να διαδηλώνει.
Και το ερώτημα όσον αφορά τα χθεσινά είναι το εξής. Απαγορεύτηκε η συνδικαλιστική δράση εν μία νυκτί και δεν μας ενημέρωσε κανείς; Απαγορεύθηκαν οι διαμαρτυρίες και οι πολιτικές δράσεις και δεν το μάθαμε; Νομοθετήθηκε ότι οι σχολές πια δεν ανήκουν στους φοιτητές, αλλά περνάνε στα χέρια των ποδηγετημένων ορκ του σερίφη Χρυσοχοϊδη;
Μάλλον δε συνέβη τίποτα από τα παραπάνω. Το σημερινό περιστατικό είναι ένα μικρό δείγμα της πραγματικότητας από εδώ και στο εξής μέσα στις σχολές. Είναι ένα μικρό δείγμα για το τι θα παθαίνει όποιος τολμάει, όποιος τολμάει να διανοηθεί ότι μπορεί να πάρει μέρος σε μια συνδικαλιστική διαμαρτυρία και κατ’ επέκταση να αμφισβητεί την πολιτική αυτής της κυβέρνησης, να οργανώνεται και να παλεύει ενάντια σε αυτήν. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους φοιτητές, αλλά καθέναν που θα τολμήσει να σηκώσει κεφάλι και να διαμαρτυρηθεί.
Η δροσερή πνοή πανεπιστημιακής αστυνομίας δε θα έρθει, για να πατάξει τη δήθεν εγκληματικότητα που υπάρχει στις σχολές, δε θα έρθει να πατάξει το εμπόριο ναρκωτικών – βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης- που η αστυνομία έντεχνα έχει σπρώξει η ίδια χρόνια τώρα πέριξ των πανεπιστημιακών σχολών.
Θα έρθει να καταργήσει το δικαίωμα των φοιτητών να οργανώνονται συλλογικά, να διατυπώνουν αιτήματα και να διεκδικούν τα δίκια τους, να εναντιώνονται σε αντιδραστικούς και αντιλαϊκούς νόμους και ίσως στο τέλος ακόμα και το δικαίωμα να συζητούν μέσα στις σχολές τους. Πάνοπλοι ρόμποκοπ θα μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο και θα αποφασίζουν τι θα λέγεται, τι θα ακούγεται, τι θα συμβαίνει μέσα σε αυτό, ποιος θα μπαίνει, ποιος θα βγαίνει και πάντα με λευκή εντολή άνωθεν να τιμωρήσουν παραδειγματικά όποιον δε συμμορφώνεται με το πλαίσιο που αυτοί θέτουν, όποιον δεν πληροί τα κριτήριά τους και τις προϋποθέσεις, τις δικές τους, της Υπουργού Παιδείας και του Χρυσοχοίδη.
Το σημερινό περιστατικό είναι το πρώτο από πολλά που έχουμε να δούμε στη συνέχεια. Η κυβέρνηση ανοιχτά πλέον δρα ως τραμπούκος που φέρνει την κρατική βία και ανομία μέσα στα Πανεπιστήμια. Δίνει το μήνυμα ότι δε θα διστάζει να δέρνει, να εξευτελίζει , να συλλαμβάνει, να βασανίζει και να αφήνει στο έλεος των έμμισθων τραμπούκων της τους νεολαίους που διεκδικούν το αυτονόητο -είναι πλέον; – να σπουδάσουν, δηλαδή, δωρεάν σε ένα δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο που διεκδικούν αλλαγή πολιτικής, που διεκδικούν το μέλλον και τη ζωή τους.
Κάθε φοιτητής, κάθε καθηγητής που νοιάζεται για τη δημόσια παιδεία, κάθε δημοκρατικός πολίτης, κάθε άνθρωπος που στοιχειώνεται και αηδιάζει μπροστά στις φωτογραφίες και τα βίντεο με την ωμή βία, καταστολή και βασανισμό ενός ανθρώπου που βγήκε χθες να διεκδικήσει το αυτονόητο, έχει καθήκον να τοποθετηθεί απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, να αντιδράσει και να απαιτήσει ο νόμος αυτό να καταργηθεί άμεσα.
Γιατί, σε αντίθεση με την κυβέρνηση που προτάσσει τρόμο, γκλοπ και συλλήψεις, εμείς θυμόμαστε, με αφορμή την ίδρυση της ΕΠΟΝ στις 23 Φεβρουαρίου 1943, ότι τα νιάτα πρέπει να ζουν και να είναι ευτυχισμένα, μέσα στη χαρά της δημιουργικής δράσης.
*Η Λένα Τσιλιμίγκρα είναι ασκούμενη δικηγόρος, μέλος της Κίνησης Ασκούμενων και Νέων δικηγόρων ενάντια στην Επισφάλεια
