Αιδώς Αργείοι, αργήσαμε…
Αυτό το Δένδρο είναι δικό μας
και κανένας δεν θα το ξεριζώσει
είναι το κυπαρίσσι μας
από κορμί πανύψηλο,αγέρωχο και ίσιο
του Ηρακλή ο εγγονός
και του Απόλλωνα ο οίκτος μεταμόρφωσης
με τα αιώνια δάκρυα πένθους
για της ελάφου τον αδόκητο φόνο.
Αυτές οι ρίζες αγγίζουν τα ιερά
των προγόνων μας οστά
είναι δικές μας και κανένας δεν θα τις κόψει
Του Καλλέργη φύτρα βαριά κληρονομιά
ηρωική και ζώσα και ανεκποίητη.
Αυτή η ουράνια κορυφή είναι το παρόν μας
που έρχεται από τα βάθη ηρωικών καιρών
αιχμηρό και ανίκητο.
Αυτό το δένδρο είναι των παιδικών μας ονείρων
η δροσερή σκιά
και κανείς δεν θα την χαλάσει.
Αυτό το δένδρο μας αναγκάζει
να κοιτάμε ακόμα ψηλά,
κι ας ντρεπόμαστε,
για τους θαμμένους και χαμένους θησαυρούς
των προγόνων και για πολλά άλλα δικά μας ανάξια.
Αυτό το δένδρο σηκώνει ανάλαφρες
στο γαλανό ουρανό της ελπίδας
τις βαριές ενοχές μας
γιατί αφήσαμε από παλιά
ιερά και όσια
Ελλήνων και Δαναών
στη βουλή και εις χείρας αδαών .
Αυτό το δένδρο κρύβει μέσα στις φυλλωσιές του
τις αμήχανες, μύχιες σκέψεις
της παιδικής μας αθωότητας
σαν ωδικών πουλιών γλυκές μελωδίες.
Αυτό το δένδρο είναι δικό μας
είναι η συνέχεια, η ορατή αιωνιότητα
και κανένας δεν θα το αγγίξει
Αυτό το δένδρο είναι δικό μας,
αρμόζει να το κρατήσουμε κοντά μας
με αξιοπρέπεια,
γιατί το θέλουμε ζωντανό
να μας συντροφεύει και να μας προστατεύει
από άσπονδους εχθρούς και βαρβάρους.
Αυτό το Δένδρο είναι δικό μας Ζει και θα Ζει
γιατί κανένας δεν αντέχει να σηκώσει
βαθιά αμαρτία αθώας παντοδύναμης Σκιάς.
ούτε τ’ανέμου η μανία,
ούτ’ ανθρώπων φόβος και αμάθεια
Να του σταθούμε αρωγοί
με ερείσματα ικανά
όπως μας στήριξε
με της όψης του το μεγαλείο
και με της ρίζας της ιερής το στέριωμα
με ιμάντες πανίσχυρους να το στυλώσουμε
όπως μας στύλωσε για χρόνους
και καιρούς αμέτρητους
Στοιχειώνει το Δένδρο αν το αφήσεις μόνο και άμοιρο
γιατί σηκώνει πάνω του χιλιάδες βοές και οράματα
παλαιών καιρών, ψυχών Αθανάτων.
Στοιχειώνει το δένδρο αν του χαρίσεις ευθανασίας
τέλος τραγικό και άδικο από οίκτο
που και ο Απόλλων δεν άντεξε να δώσει
Της μέρας σκιά φίλων και σύντροφος,
της νύχτας Ερινύες φοβερού πένθους
στων εχθρών του τα ενύπνια
και οι έφιππες λεγεώνες του Καλλέργη
με ιαχές τρόμου στου Άργους τ’αλώνια τα στενά.
Η Ρίζα βαθιά, Μέγα το ύψος,
μας θωρεί από ψηλά άγρυπνη
του Καλλέργη και του Μακρυγιάννη
και των άλλων ηρώων η φρουρά.
Να το στηρίξουμε το δένδρο,
τώρα χωρίς χρονοτριβές ατέρμονες
με της ψυχής μας τη ρώμη
και των ματιών μας το θάλπος
και με της τέχνης τα ερείσματα
μην πέσει και πληγώσει
ανθρώπων σώματα και ψυχές
από δική μας αμέλεια και βραδύτητα
να σώσουμε τον μεγάλο μας σύντροφο
μη και αθελά του τα δάκρυα του
γίνουν και δικά μας
να τ’ αγκαλιάσουμε σφιχτά
από ανέμων και ανθρώπων
κακόβουλες ριπές.
Αιδώς Αργείοι, αργήσαμε…
Δ. Παπαδριανός. 27-11-2016
