της Γκέλης Ντηλιά, καθηγήτριας Αγγλικών, βραβευμένης ποιήτριας, εθελόντριας εκπαιδεύτριαςενηλίκων Καταστημάτων Κράτησης
Οι φυλακές της Κέρκυρας από το 1863 μέχρι σήμερα δέχονται ανελλιπώς όσους παρανόμησαν με τίμημα τον χρόνο της ζωής τους πίσω από τα κάγκελα. Ξαφνιάζεται ο επισκέπτης όταν αυτές ξεπετάγονται μπροστά του, μέσα στην πόλη με το οξύμωρο εκεί παραδίπλα να λειτουργεί κανονικό σχολείο, απέναντι από τα δικαστήρια!
Στην είσοδο, μόνο η φωτεινή επιγραφή αποτελεί δείγμα τελών εικοστού αιώνα καθώς η πρόσοψη είναι διατηρητέα. Μπαίνοντας και αφού γίνουν οι απαραίτητοι έλεγχοι, στα αριστερά είναι επισκέψιμα, παρουσία σωφρονιστικού υπαλλήλου, τα κελιά 2Χ3 των πολιτικών κρατουμένων που σοκάρουν στην όψη καθώς αναρωτιέται κανείς πώς άντεξαν αυτοί οι άνθρωποι να βιώσουν τον εγκλεισμό σε ένα χώρο με υγρασία, χωρίς φως και κάτω από σκληρές συνθήκες θερμοκρασίας και όχι μόνο…
Κι όμως σε αυτό το κτίριο,σχεδιασμένο ως Panopticon, χτυπά η καρδιά της μάθησης και της προόδου στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) που λειτουργεί από το 2015. Διευθυντής του ο κοινωνιολόγος κ. Κυριάκος Κωλέσης που είδε ως πρόκληση να αναλάβει αυτή τη θέση και να ασχοληθεί με μαθητές που η ζωή δεν τους έδειξε τον δρόμο της εκπαίδευσης για πολλούς λόγους.Όταν τον ρώτησαντι χρειάζεται το σχολείο των φυλακών από την κοινωνία, εκείνος πολύ εύστοχα απάντησε πως δεν χρειάζεται τίποτα, γιατί η κοινωνία χρειάζεται το σχολείο, όπως και κάθε σχολείο. Τα ποσοστά υποτροπής όσων έχουν φοιτήσει είναι 10% σε σύγκριση με τους υπόλοιπους κρατουμένους των οποίων το 72% επιστρέφει στις φυλακές.
Εκεί μέσα, σε μια άνετη και ευήλια αίθουσα,έλαβε χώρα το Σεμινάριο Ποίησης,μέσα Φλεβάρη 2020. Έξω ο ήλιος φώτιζε στο καταχείμωνο και μέσα οι μαθητές έλαμπαν όταν μας είδαν να μπαίνουμε, έτοιμοι να συνεργαστούν και να αποκομίσουν μια καινούργια εμπειρία.Είναι καταπληκτικό το πώς η Ποίηση λειτουργεί κατευναστικά και χαλαρωτικά, δημιουργώντας εικόνες που η φαντασία τους αργότερα απέδωσε γραπτώς, όταν στο τρίτο μέρος έγραψαν τους δικούς τους στίχους, αποκαλύπτοντας κρυφά ταλέντα στην πλειονότητά τους!
Ο Γ. φεύγοντας μου είπε ότι όσο μας άκουγε να απαγγέλουμε, εκείνος ταξίδευε εκεί που οι στίχοι τον οδηγούσαν και ένας άλλος έγραψε για την έννοια του χρόνου απεικονίζοντας την διαχρονική σχέση με την κόρη του. Κάποιος που δεν είχε επισκεπτήριο από κανένα, αφού κανείς δικός του δεν έμεινε στον κόσμο, τελείωσε πρώτος το ποίημά του και όταν του υπέδειξα να προσθέσει και δεύτερη στροφή, το έκανε μετά χαράς και έτσι ολοκληρώθηκε η σκέψη του.
Μαζί μας πήραμε τα μάτια αυτών των μαθητών που στην είσοδό μας ήταν φωτεινά και στην έξοδο είδαμε να επιστρέφει η θλίψη…Όμως αν κάτι θα μας ενώνει πάντα θα είναι η επικοινωνία μας μέσω της Ποίησης και η σκέψη πως θα την βάλουν στην ρουτίνα τους και αρχίζοντας να εκφράζονται γραπτώς θα απαλυνθεί η μοναξιά, η στέρηση, η λήθη των δικών τους… Καλλιεργώντας την γραπτή τους ικανότητα θα έχουν καταφέρει να αντέξουν την ιδρυματοποίηση και τα δεινά του εγκλεισμού, γιατί η μόνη δύναμη που οιάνθρωποι χρειάζονται είναι η γνώση.
