Διήγημα του Δήμου Χώρου
Ήταν τεράστιος ο Γκόρντον Μπάνκς, που έκανε την αποκαλούμενη καλύτερη απόκρουση στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αντιδρώντας στην κεφαλιά του Πελέ. Ήταν υπέροχος κι ο Νίκος ο Σαργκάνης, όταν έκανε κάτι ανάλογο, αποκρούοντας την κεφαλιά του Γιώργου του Βλαστού. Αυτά, όμως, που είδαν τα ματάκια μας να κάνει ο Σπύρος ο Γκρόμπελαρ, στην αλάνα της γειτονιά μας, κανένας από τους άλλους δύο δεν τα έκανε ποτέ, ούτε στα όνειρα τους!
Προς υπεράσπισή μας, εκείνη την εποχή δεν γνωρίζαμε ακόμα, τι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ήταν ο τερματοφύλακας της κόκκινης ποδοσφαιρικής αρμάδας του βρετανικού λιμανιού! Έτσι, αποδώσαμε με καμάρι το παρατσούκλι «Γκρόμπελαρ» στον φίλο μας τον Σπύρο.
Αργότερα, το ποδόσφαιρο πέρασε σε δεύτερη, μετά σε τρίτη και τελικά σε τέταρτη μοίρα. Αρχίσαμε να ωριμάζουμε, να προσπαθούμε για το καλύτερο, να παίζουν μεγάλο ρόλο στις ζωές μας άλλες δραστηριότητες. Η αλάνα έγινε τρίπατο οίκημα και το σημείο που ο Σπύρος έκανε τα μπλονζόν του, ανήκει στο πεζοδρόμιο ενός μονίμως μποτιλιαρισμένου δρόμου. Με τα χρόνια, ξεχάσαμε όλοι το παρανόμι του Σπύρου και κανείς δεν τον φώναζε Γκρόμπελαρ.
Τελειώναμε το σχολείο και ξεκινήσαμε για τη μεγάλη πολυήμερη εκδρομή, που σηματοδοτεί, για όλες τις γενιές, το τέλος της αθωότητας. Δεν είχε κοιμηθεί κανείς το προηγούμενο βράδυ. Μπήκαμε χαράματα στο πούλμαν, βγήκαμε από την πόλη χορεύοντας, πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο και τραγουδώντας: «Σχιζοφρένεια, λα, λα, λα, λα, λα, λα»! Μια τελευταία νότα ανωριμότητας, πριν μας τσακίσει η ζωή και ο καθωσπρεπισμός. Ταξιδεύαμε ώρες, αλλάζαμε θέσεις, μιλούσαμε, διαβάζαμε, ακούγαμε μουσική, προσπαθούσαμε να χειριστούμε τη μεγάλη ευτυχία που νοιώθαμε. Κάναμε τις βόλτες μας, εκμυστηρευτήκαμε τους έρωτες μας, είπαμε μια κουβέντα παραπάνω, ήπιαμε και ένα ποτήρι παραπάνω… περνάγαμε φανταστικά. Την τρίτη ημέρα, το βράδυ, ήμασταν στη μεγάλη σάλα του ξενοδοχείου, πριν λίγες ώρες είχε κυκλοφορήσει ο καινούργιος δίσκος ενός μουσικού που τον θεωρούσαμε κάτι σαν μεσσία. Χορός, μουσική, τραγούδι, φωνές, γέλια, όπου και να κοίταγες έβλεπες την εφηβική ομορφιά σε όλες τις εκφάνσεις της.
Τότε, ο Σπύρος ο Γκρόμπελαρ σηκώθηκε από τη θέση του, πλησίασε μια μεγάλη τζαμαρία και πέρασε από μέσα της. Μερικά κλάσματα δευτερολέπτου σιγή και μετά ο απόλυτος πανζουρλισμός!
Το συμβάν χαρακτηρίστηκε ατύχημα, ο Σπύρος μετά από μερικές ημέρες βγήκε από το νοσοκομείο, υγιής και αρτιμελής. Τουλάχιστον, όπως τον βλέπαμε εμείς απ’ έξω. Κανείς δεν είπε το αντίθετο, ατύχημα ήταν, αν και δεν ήταν και τόσο… ατύχημα. Ποιος, άραγε, μπορεί να σηκώσει το βάρος της απροκάλυπτης αλήθειας στα δεκαεπτά του χρόνια και να αποδώσει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»;
Βέβαια, θα πρέπει να ομολογήσω κάτι. Εκείνο το βράδυ, όταν σιγουρευτήκαμε ότι ο Γκρόμπελαρ θα ζήσει, μαζευτήκαμε δυο-τρεις φίλοι στο δωμάτιο και ορκιστήκαμε ότι θα γίνουμε καλύτεροι πατεράδες απ’ αυτούς που είχαμε. Γιατί αλλιώς, καλύτερα να μη γίνουμε καθόλου, δεν έχει νόημα…
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, στο τέλος έρχεται πάντα ο λογαριασμός. Αλλά απ’ εκείνη την ημέρα ένα πράγμα γνωρίζαμε με σιγουριά. Η στρατιωτικού τύπου αγωγή και πειθαρχία, πασπαλισμένη με λεκτική ή σωματική βία, οι προσβολές ως κίνητρο και το αλάθητο του γεννήτορα που νομοτελειακά έχει δίκιο, είναι ο λάθος τρόπος!
Τι να νιώθει ο Σπύρος ο Γκρόμπελαρ, για εκείνο το βράδυ, μετά από τόσα χρόνια; Το θυμάται; Μακάρι να είναι κάπου ευτυχής και την ώρα που ο αντίπαλος έχει πάρει την κεφαλιά, η μπάλα έχει φτάσει λίγα εκατοστά πριν τη γραμμή του τέρματος, αυτός να πετάγεται στον αέρα και να κάνει τη μεγαλύτερη απόκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Άμυνα στο διηνεκές, Γκρόμπελαρ! Άμυνα!
– Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.-
