Διήγημα του Δήμου Χώρου
Το ξέρω ότι δε θα με πιστέψετε, αλλά στο χωριό μας παίζαμε μπάσκετ και πριν το 1987, όταν διδάξαμε το άθλημα σε όλη την Ευρώπη. Το γήπεδο μας είναι μέχρι σήμερα στην ίδια θέση και έχει μεγαλώσει τέσσερις γενιές. Όλοι μας, μέσα στην εφηβεία, είχαμε ονειρευτεί να γίνουμε επαγγελματίες μπασκετμπολίστες και να δοξάσουμε το χωριό μας πετυχαίνοντας καλάθι στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός κρίσιμου αγώνα.
Μεγάλο ενδιαφέρον για το σχολείο δεν είχαμε, έφταιγε μάλλον που ο δάσκαλος ήταν γέρος. Έτσι, μας φέραν έναν νεότερο που κατέφθασε με τη γυναίκα και το γιο του. Ήταν ένα παιδί στην ηλικία μας, τον έλεγαν Τάσο, αλλά εμείς θα τον φωνάζαμε για πάντα Νικ, εξαιτίας της ικανότητας του να στέκει στο αέρα σαν το Νίκο τον Γκάλη. Ο Νικ, για να μην τα πολυλογώ, έπαιζε φοβερό μπάσκετ. Ήταν ο πρώτος που κάρφωσε στις μπασκέτες μας, χωρίς να χρειαστεί να πηδήσει από την καρότσα κάποιου αγροτικού αυτοκινήτου, κόλπο που συνήθως κάναμε όλοι οι υπόλοιποι. Όταν τελείωσε το σχολείο ο Νικ έφυγε από το χωριό για να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας και όλοι ζηλέψαμε πάρα πολύ. Μακάρι να ήμασταν εμείς στη θέση του. Μπαγάσα Νικ!
Παρακολουθήσαμε την πορεία του τα επόμενα χρόνια, τον θαυμάσαμε στις επιτυχίες του που ήταν πολλές, τον κατακρίναμε στις αποτυχίες του που με τα χρόνια λιγόστευαν και ζηλέψαμε πάρα πολύ όταν ο Νικ σούταρε από μακριά, στη λήξη του παιχνιδιού εναντίον του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, πετυχαίνοντας το νικητήριο καλάθι της ομάδας του. Γιατί δηλαδή, εμείς δεν είχαμε προπονηθεί τόσες φορές σε αυτή τη φάση; Μπαγάσα Νικ!
Μέχρι που, ξαφνικά, ο Νικ σταμάτησε το μπάσκετ στην καλύτερη ηλικία! Είχε τελειώσει τη σχολή του, παράλληλα με τους αγώνες και θα γινόταν, λέει, φιλόλογος. Παράτησε το μπάσκετ για να γίνει καθηγητάκος. Σοκαριστήκαμε όσο δεν πάει άλλο! Μείναμε άφωνοι, όταν ακούσαμε ότι είχε ζητήσει να έρθει να διδάξει στην περιοχή μας. Δεν ξέραμε πως να τον αντικρίσουμε, δεν ξέραμε τι να του πούμε. Έτσι, δεν είπαμε ποτέ τίποτα. Ούτε αυτός είπε τίποτα, αλλά ήξερε. Καταλάβαινε τι πιστεύαμε, τι λέγαμε πίσω από την πλάτη του… ότι τον θεωρούσαμε δειλό και ρίψασπιν, τέλος πάντων.
Δε μιλήσαμε ποτέ ξανά με το Νικ για μπάσκετ. Μέχρι εκείνη τη διαβολεμένη νύχτα. Η εθνική μας έπαιζε με τους Αμερικάνους και είχαμε μαζευτεί στην πλατεία να δούμε τον αγώνα, σε μια μεγάλη οθόνη που είχε αγοράσει ο καφετζής για αυτές τις περιπτώσεις. Το κλίμα ήταν γιορτινό, αν και αναγνωρίζαμε την ανωτερότητα των αντιπάλων. Ένα μούδιασμα απλώθηκε στο πλήθος και μια μουρμούρα ενόχλησε την προσήλωση μας στα λόγια του αμετροεπή που περιέγραφε τον αγώνα.
– «Ήρθε ο Νικ. Κάθεται στο τέλος, πίσω πίσω».
Μας συνεπήρε ο αγώνας, ξεχαστήκαμε. Δυο ώρες μετά, ύστερα από γιγάντια προσπάθεια, με αίμα και ιδρώτα, είχαμε υποτάξει το θηρίο. Είχαμε νικήσει τους Αμερικανούς και βρισκόμασταν σε ντελίριο χαράς και έκσταση. Τότε, σηκώθηκε από τη θέση του ο Πανάγος, που δεν κάρφωνε ούτε με τη βοήθεια της καρότσας, γύρισε προς το Νικ και του μίλησε απαξιωτικά:
– «Νικ, θα μπορούσες να ήσουν κι εσύ εκεί, μέλος αυτής της ομάδας. Αλλά δείλιασες. Είσαι μια κότα λυράτη, Νικ!».
Παγώσαμε. Τι τεράστια προσβολή σε ένα παιδί που, στο κάτω κάτω, μόνο καλό είχαμε δει από αυτό. Μα, ο Νικ γελούσε και πριν γυρίσει την πλάτη του και φύγει, μας απάντησε μια για πάντα:
– «Δε θα ήθελα να σας κοροϊδέψω με τέτοιο φαιδρό τρόπο. Να κοιτάτε εμένα κι οι άλλοι να κάνουν τη δουλειά τους πίσω από την πλάτη σας», είπε. Κάποιοι είπαν ότι έκανε τη γνωστή χειρονομία με το μεσαίο δάχτυλο, λέγοντας αυτά τα λόγια.
Δεν το ξενυχτήσαμε εκείνο το βράδυ. Το επόμενο πρωί έπρεπε να κατεβάσουμε τα μανταρίνια με τα φορτηγά στο συσκευαστήριο. Θα παίρναμε πενήντα λεπτά λιγότερα στο κιλό, από την περσινή τιμή, αλλά δε βαριέσαι… στα πορτοκάλια είχαμε δεχτεί μεγαλύτερη μείωση. Άλλωστε, τα λεφτά θα τα παίρναμε μετά από δυο-τρεις μήνες, ποιος ζει ποιος πεθαίνει! Σκεφτόμασταν τη χθεσινή νύχτα κι είχαμε τόση χαρά που κερδίσαμε τους Αμερικανούς στο μπάσκετ. Κι αυτός ο Νικ; Τι να εννοούσε άραγε με αυτό που είπε;
– Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. –
