Η Τέχνη είναι υπόθεση του καθενός! Η δημιουργία θέλει κάτι παραπάνω: προσωπικότητα και φαντασία! Μια μουχλιασμένη πόρτα ή ένας τοίχος με τα σημάδια του χρόνου έντονα πάνω του, μάλλον θα προκαλούσαν αποστροφή στους πολλούς. Ένα σπασμένο τζάμι σε κάποιο μνήμα ή μια απλή αντανάκλαση νερών μάλλον θα άφηναν αδιάφορους άλλους τόσους. Όλοι μαζί όμως, ίσως να εύρισκαν ενδιαφέρουσες τις ανησυχίες ενός καλλιτέχνη που θα άφηνε τη φαντασία του να βουλιάξει μέσα στα παιχνιδίσματα του νερού, να γλιστρήσει πάνω στη μούχλα του πολυκαιρισμένου τοίχου και της σάπιας πόρτας, να περάσει μέσα από δυο κομμάτια σπασμένου τζαμιού και να συναντήσει την ξεθωριασμένη μορφή του… μακαρίτη! Η δημιουργία είναι ακριβώς αυτό το ταξίδι της φαντασίας μέσα στον κόσμο του συνηθισμένου ή και του άχρηστου, που μετατρέπονται σε μια νέα εικόνα, μια σύνθεση, και που – για μια φορά – ο λόγος έρχεται τρίτος μετά τη ματιά και τη σκέψη.
Καθώς έβλεπα μια-μια τις συνθέσεις του Ηλία Πολυχρονόπουλου στην αίθουσα «Ιώ» των Στρατώνων Καποδίστρια στο Άργος, αυτόματα η σκέψη συνδύαζε την τωρινή δημιουργία με κάποια άλλη από τις εξαιρετικές φωτογραφικές συλλογές του Ηλία. Δεν υπάρχει παρόν χωρίς χθες, ούτε νέα σύνθεση που να μην αντανακλά τα προηγούμενα βήματα του καλλιτέχνη. Μια από τις φωτογραφικές συλλογές του Ηλία είχε συνοδέψει την έκδοση της «Αργειακής Γης» (έκδοση 2011, τ.4), με εξαιρετικές οπτικές από τον βάλτο! Ήδη τότε μου έκανε εντύπωση αυτή η ιδέα της φθοράς και της ανασύνθεσης διατυπωμένης με όρους περιβαλλοντικούς στην φωτογραφική τους αποτύπωση, αλλά με απόλυτα συμβολική διατύπωση αυτής της διαλεκτικής ανάμεσα στην κατάσταση σήψης και σε εκείνη της αναγέννησης. Τα νερά του Ερασίνου, ρέοντα μέσα στο χρόνο, αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν το ενδιάμεσο κομμάτι του διαλόγου, σημείο αναφοράς μιας κυκλικότητας που δεν αφήνει τίποτα ίδιο και ανασυνθέτει τα πάντα.
Ο Ηλίας Πολυχρονόπουλος αφήνει το ένστικτο να τον οδηγήσει και τη φαντασία του να ανασυνθέσει και να δημιουργήσει. Οι τεχνικές του είναι απλές και σύνθετες ταυτόχρονα. Μια φωτογραφία, ένα ποντίκι υπολογιστή, νερομπογιές, καμιά φορά – ελλείψει πινέλου – μπατονέτες για τον καθαρισμό των αυτιών! Απλή καταμέτρηση εργαλείων… για να αρχίσει μετά η πνευματική διεργασία, εκείνη που πάνω στη φωτογραφία του μουχλιασμένου τοίχου θα συνθέσει ένα δάσος από λεύκες ή ακόμη στα παιχνιδίσματα των παραμυθένιων νερών του Ερασίνου, ανθρώπινες παρουσίες ορίζουν στη φεγγαρόλουστη βραδιά τους δρόμους των ονείρων. Τα θέματα είναι αντίστοιχα της ψυχικής έλξης που ασκούν στον καλλιτέχνη την ώρα που περπατάει και παρατηρεί. Τυχαία, ελκυστικά ερεθίσματα μιας ύλης που χάνεται και μιας άλλης που ο καλλιτέχνης θα βοηθήσει να γεννηθεί, παραδίδοντας τις συνθέσεις του διαλόγου του με την ύλη στο κοινό και περιμένοντας τις αντιδράσεις του ως ανατροφοδότηση.
Ο Ηλίας Πολυχρονόπουλος χαίρεται να εξηγεί απλά τα θέματα και τις τεχνικές του. Χαίρεται να συζητάει και να δέχεται παρατηρήσεις. Αν δεν έχετε δει ακόμη την έκθεσή του, προλαβαίνετε! Μέχρι αύριο Πέμπτη 31 Μαΐου 2018 στους Στρατώνες Καποδίστρια απέναντι από το Βυζαντινό Μουσείο.
(Γ. Κόνδης)
