ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ
Ευχόμαστε καλή κι αγωνιστική χρονιά στους εργατοϋπαλλήλους, τους ανέργους, τους αυτοαπασχολουμένους, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, τους πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν μόνιμα ή παραμένουν εγκλωβισμένοι στη Περιφέρειά μας.
Το 2018 μπορεί να αποτελέσει μια χρονιά ανασύνταξης κι αντεπίθεσης του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Σήμερα, ο ελληνικός λαός και οι λαοί όλου του κόσμου μπορούν να δουν ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα δεν εξανθρωπίζεται μέσα από δήθεν «νέες συνταγές διαχείρισης», «νέα αναπτυξιακά μοντέλα», «νέες γεωστρατηγικές συμφωνίες και ισορροπίες». Δεν γιατρεύεται από κυβερνήσεις και κόμματα που διαχειρίζονται την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η σήψη του σημερινού συστήματος φέρνει στους λαούς περισσότερη εκμετάλλευση, φτώχεια, ανεργία, πολέμους.
Η εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που όχι μόνο δεν έβαλε φρένο στον αντιλαϊκό κατήφορο των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά τον συνέχισε με μεγαλύτερη ένταση και ταχύτητα, είναι διδακτική.
Καμία προσδοκία δεν μπορεί να υπάρχει στο λαό μας για τη δήθεν «μεταμνημονιακή εποχή» που θα φέρει «δίκαιη ανάπτυξη», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση.
Εχουν ήδη δεσμευτεί για αντιλαϊκά μέτρα μετά το 2018, για ματωμένα πλεονάσματα μέχρι το 2060. Εχουν ήδη συμφωνήσει σε ένα συμπληρωματικό μνημόνιο. Οι μνημονιακοί νόμοι δεν πρόκειται να καταργηθούν. Η επιτροπεία της ΕΕ, που ενισχύεται ακόμη περισσότερο κι αφορά σε όλα τα κράτη, θα είναι διαρκής.
Ζητάνε από τους εργαζόμενους υποταγή σε αυτά τα σχέδια, γι’ αυτό προσπαθούν να χτυπήσουν τη μεγαλύτερη κατάκτηση της εργατικής τάξης, το δικαίωμα στην απεργία. Γι’ αυτό καταφεύγουν στον αυταρχισμό και τις προβοκάτσιες ενάντια σε όσους αγωνίζονται. Ο ελληνικός λαός και η νεολαία, ιδιαίτερα όσοι αισθάνονται αριστεροί, μία διέξοδο έχουν: Να εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του, να περάσουν απέναντι.
Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, δεν πρέπει να γυρίσουν σε προηγούμενες παλιές επιλογές, σε κόμματα που έχουμε γνωρίσει πολύ καλά.
Καμιά εμπιστοσύνη στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που προσπαθούν να αναβαπτιστούν στη λαϊκή συνείδηση, λέγοντας ότι η «μνημονιακή στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ δικαίωσε την πολιτική τους. Που προσπαθούν να εμφανιστούν ως εγγυητές των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων του κεφαλαίου, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί δήθεν να ολοκληρώσει. Εχουν δεσμευτεί στην ίδια πολιτική, στο όνομα της «συνέχειας του κράτους».
Στην πραγματικότητα, η όποια ανάκαμψη της οικονομίας θα αφορά στα κέρδη των λίγων, στις επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων και όχι στη ζωή και τα δικαιώματα του λαού.
Οπως ακριβώς πληρώσαμε την κρίση τους, τώρα μας καλούν να πληρώσουμε και την ανάπτυξή τους.
Η Διοίκηση της Περιφέρειας διαχρονικά, άσχετα με το ποιο κόμμα είναι στο τιμόνι της κυβερνητικής διαχείρισης, είναι στοχοπροσηλωμένη στη στήριξη και υλοποίηση αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής.
Ο κύριος Τατούλης και στην αρχή της κρίσης το 2010 και τώρα διαβλέποντας το κίνδυνο κυβερνητικής αποσταθεροποίησης καλούσε και καλεί τις αστικές δυνάμεις να μην κιοτέψουν, να συνεργαστούν και να συναινέσουν για την καπιταλιστική ανάκαμψη.
Γι΄αυτό ξεκίνησε υποστηριζόμενος από το ΠΑΣΟΚ, επέστρεψε στη ΝΔ και τώρα ψάχνετε με το ΣΥΡΙΖΑ.
Και στο επίπεδο της Τοπικής και Περιφερειακής Διοίκησης στη Πελοπόννησο αλλά και στη σύγχρονη ιστορία της χώρας έχουμε αρκετά παλαιά και νέα παραδείγματα για το πως μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου οι συμμαχίες αναδιατάχθηκαν και οι δήθεν «ορκισμένοι εχθροί» γίνονται «καλοί φίλοι» και το αντίθετο.
Εμείς απευθυνόμαστε σε εργατικές λαϊκές δυνάμεις, σε αγωνιστές, οι οποίοι δεν θέλουν να συμβιβαστούν με αυτήν την κατάσταση, δεν πιστεύουν στην κοροϊδία της «μεταμνημονιακής εποχής», αγανακτούν με τη φθορά συνειδήσεων, την ηττοπάθεια που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι δεν θέλουν να δώσουν άφεση αμαρτιών στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν θέλουν να εγκλωβιστούν σε νέα αναχώματα τα οποία στήνονται και το μόνο που κάνουν, στο όνομα της «αριστεροσύνης» τους, είναι να κυνηγούν την ουρά τους.
Το 2018 μπορεί να αποτελέσει μια χρονιά συμπόρευσης, πρώτα απ’ όλα μέσα στον αγώνα, στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς, στα χωριά. Εκεί μπορούμε να βρούμε κοινό βηματισμό, διέξοδο πάνω στο κρίσιμο ζήτημα: Στο πώς θα διαμορφωθεί μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, όχι μόνο για να αντισταθούμε στα μέτρα, να διεκδικήσουμε ανακούφιση από τα σημερινά οξυμένα προβλήματα, αλλά και για να διαμορφώσουμε προϋποθέσεις μιας ριζικής ανατροπής, που όλοι μας βλέπουμε ότι χρειάζεται στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας.
