Την ώρα που η απόπειρα ενότητας της προοδευτικής παράταξης βρίσκεται σε εξέλιξη, σε εξέλιξη βρίσκεται και η συζήτηση για την ταυτότητα του νέου κόμματος.
Θα ήταν λογικό να έχει προηγηθεί το συνέδριο που θα αποφάσιζε την πολιτική του άρα και την φυσιογνωμία του αλλά μάλλον δεν θα άλλαζαν και πολλά.
Θεωρητικά, θα δέσμευε τον ηγέτη με μια πολιτική απόφαση. Να μην μπούμε καλύτερα στο θέμα των εγγυήσεων και να μην ψάξουμε πόσο και πως θα τον δέσμευε, διότι θα πρέπει να μιλήσουμε πια για το είδος και τις δημοκρατικές διαδικασίες του κόμματος και δεν είναι της στιγμής.
Ας μείνουμε σ’ αυτή την διαδικασία, με το κάρο μπροστά από την άμαξα, όπου η επιλογή του ηγέτη, είναι σε μεγάλο βαθμό και επιλογή της πολιτικής ταυτότητας.
Εφόσον ξεπεράστηκε η κρίση των αμφιβολιών από τα διάφορα τμήματα που καλούνται να συναποτελέσουν το νέο κόμμα, το πρώτο μεγάλο βήμα έχει γίνει.
Ωστόσο, στο δια ταύτα της τελικής ευθείας η ενότητα δεν έχει διασφαλιστεί.
Η διάσπαση είναι πάντα πιθανή με δύο διαφορετικούς τρόπους.
Ως ατύχημα, λόγω έλλειψης πολιτικού πολιτισμού.
Ως ευτύχημα, εφόσον η ταυτότητα που θα προσδιοριστεί θα αποτελέσει νίκη της νομενκλατούρας και των μηχανισμών αναστύλωσης του τέρατος που γέννησε τις παθογένειες και την κρίση.
Η περίπτωση ατυχήματος προέρχεται από το εθνικό μας ταπεραμέντο. Από την εμπάθεια.
Το τεκμήριο της αθωότητας αγνοείται από πολλούς και κατά περίπτωση από τους περισσότερους. Η πολιτική διαφωνία έχει αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από τον απολίτικο καυγά, την προσωπική απαξίωση και επίθεση, τη ρούμπα, τη ανελέητη δίκη προθέσεων, έως και το μίσος.
Αν και εφόσον δεν γίνει μια μεγάλη προσπάθεια αυτοσυγκράτησης κι αν δεν ενθαρρύνει αυτή την προσπάθεια το σύνολο των υποψηφίων, τότε όλη η απόπειρα κινδυνεύει από το φανατισμό που τείνει να υπερβεί τις πολιτικές διαστάσεις της όποιας διαφοροποίησης.
Το ζητούμενο είναι ένας πολιτικός πολιτισμός που θα επιτρέπει το επιχείρημα επί της ουσίας χωρίς λιντσαρίσματα.
Αν αφεθούν οι εξελίξεις στην σημερινή τους ροή, πόσο μάλλον αν επιδιωχθεί κιόλας αυτή η ροή, από όσους θεωρούν πως η πόλωση αυξάνει τις πιθανότητες εκλογής τους, η εμπάθεια και ο οπαδισμός θα καταστρέψουν την ενότητα. Οι φατρίες των θυμωμένων, στην καλύτερη περίπτωση, θα κάνουν υπομονή μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα κι εφ’ όσον δεν είναι δικός τους ο εκλεκτός θα τα μαζέψουν καταγγέλοντας και θα πάνε στο καλό.
Θα κάψουν την καλύβα της ενότητας για να μην τους τρώνε οι ψύλλοι της όποιας διαφορετικής άποψης.
Σε ότι αφορά τώρα την ταυτότητα του υπό ίδρυση κόμματος, όσοι ενδιαφέρονται για την ίδρυσή του, ορθώς πασχίζουν να κατανοήσουν τον πολιτικό προσανατολισμό του κάθε υποψήφιου.
Και τα σκοτεινά σημεία που καλούνται να φωτίσουν οι υποψήφιοι πρόεδροι είναι δύο.
Αν έχουν απεμπολήσει τις αρχές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που την θέλει αρωγό των αδυνάτων και υπερασπιστή του κοινωνικού κράτους και τείνουν να ταυτιστούν με τον ιστορικό φιλελευθερισμό της συντηρητικής παράταξης εφ όλης της ύλης.
Αν παλινδρομεί ο πολιτικός τους οισοφάγος προς τον πελατειακό κρατισμό, – την ανέκαθεν εθνική μας πληγή – που το σημερινό του όνομα είναι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το οποίο σημαίνει ότι θα μας λούσουν με εμμετικό πλιάτσικο σε εύθετο χρόνο.
Θα μπορούσαμε να ορίσουμε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στις δύο απόψεις, αν μιλούσαμε θεωρητικά σε ένα αμφιθέατρο.
Όμως η πραγματικότητα που έζησε τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός δεν προσφέρεται για θεωρητικολογίες ανεξάρτητες από την πρόσφατη ιστορία και την πολιτική συγκυρία.
Η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας χρειάζεται να αναταχθεί. Οι μεταρρυθμίσεις που θα το πετύχουν και είναι γραμμένες σε μνημόνιο με τους δανειστές, δεν αρκούν επειδή δεν βάζουν αυτόματα τους παραπαίοντες θεσμούς και την πολιτική ανάπτυξης, σε λειτουργία.
Το που είχε φτάσει η χώρα το 2014 και που την οδήγησαν έκτοτε οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι «προσέγγιση» αλλά οδυνηρή πραγματικότητα.
Η χώρα έζησε το απόλυτο ψέμα και τον απόλυτο τυχοδιωχτισμό από τα σημερινά κόμματα της συγκυβέρνησης. Δεν μπορεί να διαφεύγει κανενός πως στην αλλεργία των πολιτών προς οτιδήποτε παλιό έχει προστεθεί και η αλλεργία προς το λεγόμενο νέο που υπήρξε παλαιότερο του παλιού, σε ότι αφορά στην ουσία της πολιτικής του και στην ζημιά που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί στο λαό που τους πίστεψε.
Το σχέδιο να διατηρήσει την καθαρή του ταυτότητα το νέο κόμμα απέναντι στη ΝΔ ανεξάρτητα από την πολιτική πραγματικότητα, είναι ένα σχέδιο που αγνοεί το συμφέρον της χώρας και των πολιτών.
Ένα σχέδιο οπαδικής ψυχολογίας για τους φανατικούς πολίτες και ύποπτο για τους πολιτικούς που το ονειρεύονται.
Ένα σχέδιο που δείχνει το κόμμα και αγνοεί τους πολίτες.
Σε μια πιθανά ακυβέρνητη χώρα, η ιδέα να γίνεις Πιλάτος, ήτοι, Κουβέλης ή Καρατζαφέρης συνεπάγεται και τη μοίρα που επιφύλαξαν στο λαό αυτοί οι δύο, και ταυτόχρονα τη μοίρα που επιφύλαξε ο λαός σ αυτά τα κόμματα. Τα εξαφάνισε.
Ο βίος και η πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ καταμετράει ό,τι παθογενές εκκολάφτηκε τα τελευταία χρόνια στον πολιτικό βίο κι αυτό δεν διαφεύγει παρά μόνο σε όσους βιάζονται, συγκυβερνώντας μαζί του, να καθίσουν στην εξουσία.
Είναι όμως δίκη προθέσεων, να θεωρείται υστερόβουλος σχεδιαστής μιάς συγκυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ όποιος επισημαίνει τους κίνδυνους από μια άκριτη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ.
Δίκη προθέσεων είναι επίσης, να θεωρείται δεξιός όποιος τραβάει μια κόκκινη γραμμή στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ και στον ίδιο αυτοπροσώπως.
Μια πολιτική συζήτηση που θα βάζει τα όρια στη θέση τους, είναι εντελώς απαραίτητη.
Αν όντως επιλεγεί ηγεσία που θα δοκιμάσει να τραβήξει την παράταξη σε έναν βάλτο ημετέρων πλιατσικαραίων ο οποίος θα βρωμάει ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ των Καραμανλήδων και των Παυλόπουλων, τότε δεν πρόκειται να υπάρξει και ενότητα. Ορθώς κατά την γνώμη μας.
Ο γνωστός μύθος που θέλει το βοσκό να πείθει τα αρνάκια του να μην βγουν από το μαντρί επειδή θα το φάει ο λύκος και στο τέλος τα σφάζει και τα τρώει ο ίδιος, είναι μιά θλιβερή προοπτική που δεν θα την επιτρέψουν τα…αρνάκια.
Κατά τη γνώμη μας, αυτά τα δύο μεγέθη θα παρακολουθήσουν τις εξελίξεις ως το τέλος.
Η ΔΗΣΥ θα αναμετρηθεί με τον πολιτισμό της ενότητας και με την διάσπαση της ταυτότητας.
