Άρθρο του Βασίλη Κ. Δωροβίνη
Τον τελευταίο ενάμισο χρόνο, ενώ το νερό του Αναβάλου συνεχίζει να υφαλμυρώνεται σε βαθμό επικίνδυνο μέχρι απαγορευτικό, επιτέλους δημιουργήθηκε μια κοινωνική κίνηση που στοχεύει στο όλο θέμα της άρδευσης του αργολικού κάμπου. Συχνά προτείνεται η πλήρης ανακατασκευή της εγκατάστασης άντλησης νερού στη θάλασσα, πράγμα που καθεαυτό δεν σημαίνει επένδυση χαμηλού κόστους.
Από την πλευρά μου θέλησα να κοινοποιήσω στον ΤΟΕΒ ολόκληρη τη σειρά άρθρων που είχε δημοσιεύσει στον τοπικό τύπο και με απήχηση στον αθηναϊκό, μετά το 1974, το στέλεχος του Υπουργείου Γεωργίας, Κώστας Γονέος.
Ο Γονέος, με πειστικότατα επιχειρήματα, είχε αντικρούσει έγκαιρα τη σύλληψη των νερών του Αναβάλου μέσα στη θάλασσα και προειδοποιούσε ότι μελλοντικά, με όσα θα συνέβαιναν και τελικά συνέβησαν, ο αργολικός κάμπος θα μετατρεπόταν σε αλμυρά έρημο.
Επίσης δεν ξέρω αν είναι γνωστό ότι ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα δύο έγκυροι γεωλόγοι, ο Έλληνας Σιδερίδης και ο Γάλλος Μαρτέλ, ερεύνησαν όλες τις καταβόθρες της Πελοποννήσου και, για ό,τι μας ενδιαφέρει σήμερα, εκείνη που ξεκινά από τη λίμνη Τάκα, από όπου διοχετεύονται τα νερά του Αναβάλου, από το όλο αρκαδικό πεδίο.
Με βάση αυτές τις απόψεις και αυτές τις έρευνες που ανέφερα θεωρώ ότι ο μόνος αποτελεσματικός αγώνας σήμερα είναι ή θα έπρεπε να είναι η σύλληψη των νερών του Αναβάλου όχι πια στη θάλασσα, αφού είδαμε πώς κατέληξε έτσι, αλλά στην ξηρά, όπου δεν είναι καθόλου δύσκολο, με τα σημερινά τεχνικά μέσα, να εντοπιστούν οι φλέβες νερού και να δημιουργηθεί μια νέα τεχνολογική υποδομή.
Διαφορετικά πολύ φοβάμαι ότι η σημερινή αδιέξοδη κατάσταση θα καταλήξει σε αυτό που φοβόταν ο Κ. Γονέος.
