Μετά τη σφαγή των αθώων στη Γάζα, την επέλαση των τζιχαντιστών στη Συρία, τη μεγαλοϊδεατική, αιματοβαμμένη και θρησκόληπτη πολιτική του Ισραήλ, έχουμε και τη βροχή πυραύλων του Ιράν κατά παντός κατοικούντος τους «Αγίους Τόπους».
Δεν ξέρω ποια θα είναι και πόσο οδυνηρή η συνέχεια. Ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου είναι ορατός. (Όπως επίσης και η διολίσθηση στη χρήση πυρηνικών).
Θα μου πεις «Τί ξέρεις εσύ, από αυτά;»
Όχι, διατελώ εν πλήρει συγχύσει αθώος, που έλεγε και ο ποιητής.
Άρχισα να σκαλίζω τις μήνες.
1979. Η απρόσμενη πτώση του Σάχη του Περσίας.
Την χαρήκαμε. Γιατί: Ιράν-Τουρκία-Ισραήλ ήταν το τρίγωνο των χωροφυλάκων του Δυτικού κόσμου στη Μέση Ανατολή. Η μνήμη της Κυπριακής τραγωδίας και του ρόλου αυτού του τριγώνου νωπή. Ο Σάχης του Ιράν είχε προσπαθήσει να βάλει χέρι και στην Ελλάδα χρηματοδοτώντας την προεκλογική εκστρατεία του τέως βασιλιά στο Δημοψήφισμα του 1974.
Πιστεύαμε πως στη διάδοχη κατάσταση στην Περσία, θα έπαιζε ρόλο το «Τουντέχ», το Κομμουνιστικό Κόμμα, το μόνο που έκανε αντίσταση στον Σάχη.
Τους μουλάδες του Αγιατολάχ Χομεϊνί, δεν τους συμπαθούσαμε. Η βίαιη επιβολή του θρησκευτικού νόμου μας εύρισκε απόλυτα αντίθετους. Το πολιτικό παρελθόν τους ήταν βεβαρυμμένο γιατί είχαν συμμαχήσει με τον Σάχη στην πτώση του Μοσαντέκ. (Για αυτόν θα πω στο υστερόγραφο). Βλέπαμε με απορία της τεράστιες λαοθάλασσες που συγκέντρωνε ένας ιερωμένος, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί και δε μπορούσαμε να τις ερμηνεύσουμε.
Και ερχόμαστε τώρα στην πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου, που είδα Υπουργό του Ιράν από κοντά.
Στην πρώτη Κυβέρνηση του Χομεϊνί ορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών ο εικονιζόμενος, Σαντίκ Γκομπζαντέχ το όνομά του. Την πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που επιχείρησε να επισκεφθεί ήταν η Ελλάδα. Σαν άτομο τον δέχτηκαν. Κατά τα άλλα η τότε Κυβέρνηση Καραμανλή περίμενε γραμμή από το ΝΑΤΟ, αν θα αναγνωρίσουν το νέο καθεστώς ή όχι. Έτσι αντί για το Υπουργείο Εξωτερικών ήρθε στο κλειστό γήπεδο του Σπόρτιγκ.
Είχαν αναλάβει πρωτοβουλία οι αξέχαστοι Αντρέας Λεντάκης, Αντώνης Τρίτσης και Αντώνης Καρράς να οργανώσουν εκδήλωση «αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης». Μαζεύτηκε κόσμος από όλο το φάσμα της ευρύτερης Αριστεράς (εκτός από ΚΚΕ, που κάτι ήξερε…). Τα συνθήματα ήταν «Ζήτω Αντιιμπεριαλιστική Αλληλεγγύη» (ξενέρωτο εντελώς, δεν είχε και ρίμα) και «Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη. Αμερικάνος δε θα μείνει».
Ταίριαζε, γιατί το καθεστώς Χομεϊνί έδιωχνε κλωτσηδόν τις Αμερικανικές στρατιωτικές μονάδες από την Περσία και εθνικοποιούσε τα πετρέλαια.
Βέβαια υπήρξαν και κάποιοι τροτσκιστές (πανέξυπνοι άνθρωποι…) που φώναζαν «Ζήτω ο Αγιατολάχ Χομεϊνί» (τώρα το τί κάνανε, στους ομοϊδεάτες τους, οι μουλάδες είναι άλλη ιστορία).
Ήταν η πιο ριζοσπαστική επίσκεψη ξένου Υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα (συγκρινόταν μόνο με εκείνη του Μπολσεβίκου Ρακόβσκυ το 1922).
Ο Γκομπζαντέχ μίλησε στους συγκεντρωμένους (τα μετέφραζε ο Αντρέας Λεντάκης) δικαιολόγησε πλήρως την πολιτική Χομεϊνί (ακόμα και απέναντι στις γυναίκες).
Αλλά…
Σε πολλούς κάτι θύμιζε η φάτσα του…
Τελικά αποδείχτηκε πως ήταν ένας τυχοδιώκτης ολκής, που είχε έρθει επί Χούντας στην Αθήνα ως εκπρόσωπος μιας διεθνούς ένωσης φοιτητών (παράρτημα της Αμερικάνικης ΣΙΑ) και είχε νομιμοποιήσει τη διορισμένη από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου, ΕΦΕΕ.
Είχε προσκολληθεί στον Χομεϊνί,καλύπτοντας το κενό που είχε το νέο καθεστώς για διεθνή αναγνώριση.
Το τέλος του ήταν αναμενόμενο. Η Ισλαμική Επανάσταση γινόταν όλο και πιο ριζοσπαστική, με τη σύλληψη των Αμερικανών ομήρων, την εκκαθάριση των κομμουνιστών και τον πόλεμο με το Ιράκ. Οι σχέσεις του με τους Αμερικάνους αποκαλύφθηκαν. Τον πέρασαν από δίκη και κατέληξε, το 1982, στην κρεμάλα.
Συμπέρασμα: Έναν Ιρανό έχω γνωρίσει και εκείνον τον κρέμασαν.
ΥΓ Μια μέρα στην παραλία του Ναυπλίου, με σταματάει ο (τώρα πια) μακαρίτης Σταύρος Κουϊκόγλου και μου κάνει τη φοβερή ερώτηση: «Ρε Τόλη, γιατί τον Ιάκωβο, τον φωνάζουμε Μοσαντέκ;» Πραγματικά το παρατσούκλι ήταν παράξενο. Και είχαν περάσει χρόνια. Ο Ιάκωβος (μακαρίτης και αυτός τώρα) ήταν ένας σοβατζής και μαρμαράς από το Συνοικισμό, προοδευτικών πεποιθήσεων και αγωνιστικός άνθρωπος. Ο Μοσαντέκ ήταν ένας Πέρσης πολιτικός, δημοκρατικός, εκσυγχρονιστής και πατριώτης. Θέλησε να διώξει τους Άγγλους που είχαν στην ιδιοκτησία τους τα πετρέλαια της χώρας του, να καθαιρέσει τον Σάχη που ήταν όργανο των Άγγλων και να φέρει σύγχρονους δημοκρατικούς θεσμούς. Τα καλά παιδιά οι Άγγλοι οργάνωσαν ένα ωραίο πραξικόπημα, ξαναέφεραν το Σάχη και ο Μοσαντέκ πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στις φυλακές. Και… ήταν πολύ μελαχρινός σαν το δικό μας τον Ιάκωβο.
