Θα πούμε το νερό… νεράκι; (γράφει ο Στέλιος Μαρινάκος, φιλόλογος)
Η ιδιωτικοποίηση του νερού, όπως και κάθε αγαθού, αποτελεί διαχρονικό και διακαή πόθο κάθε νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Ηδη από το μακρινό μας 2004 οι κυβερνήσεις Σημίτη είχαν αναλάβει εργολαβικά με διάφορα τερτίπια και δικαιολογίες την είσοδο, από την πίσω πόρτα, των ιδιωτών – πάντα φίλων προσκείμενων – στη διαχείριση των υδάτων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επικαλούμενη και την λειψυδρία προωθεί με κάθε μέσο την ιδιωτικοποίηση αυτού του αναγκαίου για τη ζωή αγαθού.
Παρά τις αρνητικές γνωμοδοτήσεις του ΣτΕ, που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη ξηλώνουν συνεχώς τον δημόσιο χαρακτήρα του νερού. Με ενδιάμεσους σταθμούς α) τη δημιουργία της Ρυθμιστικής Αρχής Υδάτων και β) τη συνένωση/συγχώνευση των Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης-Αποχέτευσης (ΔΕΥΑ).
Διασπάται ο ενιαίος κύκλος ελέγχου, εποπτείας και διαχείρισης του νερού και μέρος του, η εποπτεία και ο έλεγχος εκχωρείται στη ρυθμιστική αρχή. Ταυτόχρονα, δεν αποκλείεται η ύπαρξη και άλλων νομικών προσώπων που θα αναλάβουν υπηρεσίες ύδατος, ενώ η ΡΑΑΕΥ μπορεί να προτείνει συγχωνεύσεις των παρόχων υπηρεσιών ύδατος. Γι’ αυτό καθιερώνεται διαδικασία πιστοποίησης των παρόχων με βασικά κριτήρια α) την οικονομική τους βιωσιμότητα, αν και παρέχουν υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, και (β) την πλήρη ανάκτηση του κόστους των υπηρεσιών ύδατος.
Ταυτόχρονα η αύξηση των τιμολογίων του νερού παρουσιάζεται ως λύση στην αντιμετώπιση της λειψυδρίας, πολιτική που υιοθετούν και οι δημοτικές αρχές που κινούνται στην κυβερνητική γραμμή πλεύσης. Το βιώσαμε και στον δήμο μας με τις υπέρογκες αυξήσεις της προηγούμενης δημοτικής αρχής αλλά και τις λογικές ιδιωτικοποίησης που φαίνεται να συμμερίζεται και η σημερινή αρχή.
Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι η ευρωπαϊκή εμπειρία έδειξε ότι η ιδιωτικοποίηση του κύκλου του νερού απέτυχε παταγωδώς όπου εφαρμόστηκε με χαρακτηριστικά παραδείγματα την Μεγάλη Βρετανία και την Γερμανία όπου η αύξηση των τιμολογίων εκτοξεύθηκε στο 40% με το μάρμαρο να το πληρώνουν βέβαια οι δημότες.
Επειδή λοιπόν το νερό, όσο και αν δεν το κατανοούν οι θιασώτες της νεοφιλελεύθερης αντίληψης, είναι δημόσιο αγαθό, επειδή δεν πρέπει να έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε δημοτικές αρχές, όπως η δική μας, που εφαρμόζουν πειθήνια τις εντολές της κυβέρνησης Μητσοτάκη , θα πρέπει άμεσα να θέσουμε ψηλά στην ατζέντα το θέμα της προστασίας του νερού. Οι δημοτικές παρατάξεις που έχουν προοδευτική λογική, οι άνθρωποι που εργάζονται στις ΔΕΥΑ αλλά και η πλειονότητα των δημοτών θα πρέπει να διεκδικήσουμε την προστασία του νερού από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που προωθεί η κυβέρνηση και οι δημοτικές αρχές που την ακολουθούν.
Να απαιτήσουμε άμεσα:
1. Η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων για την επάρκεια καθαρού και φθηνού νερού.
2. Αντικατάσταση των απαρχαιωμένων δικτύων ύδρευσης για να αποφευχθούν οι απώλειες.
3. Καμία ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών που αφορούν το νερό
4. Συνεχείς έλεγχοι για τη διασφάλιση της ποιότητας του πόσιμου νερού για να το εμπιστεύονται οι δημότες που δαπανούν υπέρογκα ποσά σε εμφιαλωμένα ενώ επιβαρύνονται με υψηλά τιμολόγια
5. Να προωθηθούν όλα τα έργα υποδομής, βιολογικός καθαρισμός και μεταφορά του κοιμητηρίου, στην ΤΚ Μύλων που βρίσκονται οι πηγές της Λέρνας από τις οποίες υδροδοτείται ο δήμος μας.
Για όλα αυτά απαιτείται άμεση κινητοποίηση και συνεργασία όλων των προοδευτικών παρατάξεων, προτού βρεθούμε μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα και σε καταστάσεις που θα κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την καθημερινότητα όλων μας.
Για να μην πούμε το νερό …νεράκι.
Στέλιος Μαρινάκος
