Ήταν η 30η Ιανουαρίου 2014 όταν για πρώτη φορά η εκπαιδευτική κοινότητα λάμβανε πρόσκληση για μια εκδήλωση της Αργολικής Εκκλησίας προς τιμήν των εκπαιδευτικών με αφορμή την εορτή των τριών Ιεραρχών. Ο κ. Νεκτάριος μόλις είχε ενθρονιστεί και λάβει την ποιμαντορική ράβδο στη θέση του Μητροπολίτη Αργολίδας. Η τιμητική εκδήλωση δεν ήταν τυχαία. Απόλυτα στοχευμένη σε μια κατηγορία λειτουργών η οποία εισπράττει, χρόνια τώρα,τις αγαθές προθέσεις της Πολιτείας, αλλά στην ουσία αποτελεί το πρώτο θύμα των ερμαφρόδιτων εκπαιδευτικών της πολιτικών, έτυχε την πρώτη της σημαντική αναγνώριση στην πράξη: μια εορτή οργανώθηκε προς τιμήν της και ένας διαχρονικός σημαντικός θεσμός όπως η Εκκλησία αναγνώρισε το ρόλο της. Η Αργολική Εκκλησία συνέχισε όλα αυτά τα έντεκα χρόνια (2014-2025) δια του Μητροπολίτη της να ανανεώνει, πρακτικά και συμβολικά, την πεποίθησή της για τη σημασία και το ρόλο της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών και να τους τιμά κάθε χρόνο με την ευκαιρία της εορτής των τριών Ιεραρχών.
Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο PantazisRoyale, ήταν αφιερωμένη σε ένα μεγάλο ερώτημα που αναζωπυρώθηκε από τον καταιγισμό των ειδήσεων για την παιδική και νεανική παραβατικότητα και για τις κακοποιητικές συμπεριφορές, ιδιαίτερα σε βάρος των παιδιών. «Πόσο υπεύθυνο είναι το σχολείο για την αγωγή των παιδιών»; Το θέμα της ομιλίας του Σ. Μητροπολίτη Αργολίδας έθετε ευθύς εξ’ αρχής το ζήτημα της αγωγής, αποκλείοντας την πεποίθηση που καλλιεργείται γενικότερα πως στα σχολεία οι εκπαιδευτικοί «κάνουν παιδοφύλαγμα». Δεν παραλείπει να εκπλήσσει ο σεβαστός Μητροπολίτης το κοινό του με στοιχεία από την προσωπική του αγωγή και τη διαδρομή του στον κόσμο των γνώσεων. Τα παραδείγματά του – θυμάμαι πάντα την πρώτη ομιλία του 2014 στο ξενοδοχείο ΑΜΑΛΙΑ του Ναυπλίου την έκπληξη που ένιωσα ακούγοντας για το περιοδικό ΑΝΤΙ, τον Νίκο Πουλαντζά και πολλά άλλα ίσως άγνωστα στις/στους περισσότερες (-ους) –αποτελούν από μόνα τους παιδαγωγικά ερεθίσματα σκέψης.
Το κοινό που παρακολούθησε την ομιλία, σίγουρα θα είχε και το ίδιο κάποια εικόνα της διαφοροποίησης ανάμεσα στην πραγματική κακοποίηση ενός παιδιού και την «χρυσή κακοποίησή» του. Η εισαγωγή αυτής της διαφοροποίησης σκοπό είχε να τονίσει την παντελή έλλειψη ενδιάμεσων σταδίων μεταξύ μιας αυταρχικής αντίληψης για την οργάνωση και λειτουργία της κοινωνίας και μιας εντελώς ελαστικής και χωρίς όρια στην οποία περάσαμε με τον υποτιθέμενο «εκδημοκρατισμό» αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Με άλλα λόγια από το ένα άκρο στο άλλο! Από το «ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο», στην απόλυτη ασύδοτη ελευθερία όπου ο καθένας από εμάς λειτουργεί και συμπεριφέρεται όπως του αρέσει. Η «χρυσή κακοποίηση» (οι λέξεις είναι δικές μου) είναι ακριβώς η μη διάθεση της οικογένειας, των γονιών, να ασχοληθούν με το παιδί τους αλλά η τάση τους να προσφέρουν τα πάντα και κυρίως την πλήρη ελευθερία ώστε να διεκδικούν ένα «σύγχρονο γονεακό προφίλ». Στον αντίποδα, οι γονείς που επίσης δεν ενδιαφέρονται αλλά λειτουργούν στην πράξη κακοποιητικά για τα παιδιά τους. Μάλλον θα νιώθαμε, ακούγοντας τον Μητροπολίτη, έναν κόμπο στο λαιμό έχοντας πολύ φρέσκια στο μυαλό μας την εγκληματική κακοποίηση ενός ανυπεράσπιστου τρίχρονου παιδιού στην Κρήτη από τους «γονείς» του.
Η ομιλία θέλησε με τον τρόπο αυτό να διαμοιράσει την ευθύνη για την αγωγή των παιδιών και των νέων στον πρώτο θεσμό που συναντά με τη γέννησή του ένα παιδί: την οικογένεια. Ακολουθώντας την παράδοση των ομιλιών του, ο Σ. Μητροπολίτης αναφέρθηκε στον μεγάλο Άγγλο ιστορικό EricHobsbawm και το έργο του «ο αιώνας των άκρων». Ένας αιώνας από τον οποίο άντλησε τα δυο παραδείγματα της φρικαλεότητας της Ιστορίας: τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Ιωσήφ Στάλιν. Όμως δεν είναι τόσο τα ονόματα που έχουν σημασία, όσο η οικογενειακή διαδρομή και η αγωγή που έλαβαν και τις οποίες ο Ποιμενάρχης παρουσίασε με έμφαση. Παιδιά κακοποιημένα και τα δυο, από διαλυμένες οικογένειες, κατάφεραν να ανέλθουν στην εξουσία και να μετατρέψουν τον κόσμο στην κόλαση που γνώρισαν.
Οι τρεις Ιεράρχες, σημείωσε τελειώνοντας ο Σ. Μητροπολίτης, δεν έγιναν μεγάλοι για την παιδεία και τη μόρφωσή τους. Ονομάστηκαν και είναι πράγματι μεγάλοι για το ήθος τους και την άγια ζωή τους. Όμως πίσω από τους τρεις, κρύβονται άγιοι γονείς, που έδωσαν μια τέτοια αγωγή αγιότητος στα παιδιά τους.
Ζητήματα μεγάλα, σοβαρά, πιεστικά, επείγοντα, τα οποία χρειάζεται να επανέλθουν στο επίκεντρο ενός δημόσιου διαλόγου.
(Γ. Κόνδης)