28 Οκτωβρίου: Αυτά που δεν λέγονται στις δοξολογίες…
Είναι πράγματα που δεν τα αναφέρουμε ποτέ στις δοξολογίες για την 28 Οκτωβρίου. Είναι κομμάτια της ιστορίας που κάποιοι θέλουν να τα αγνοούμε και είναι πολλά. Μερικά θα τα απαριθμήσω σήμερα.
- Μιλάμε και υπερηφανευόμαστε για τη νίκη στη μάχη της Πίνδου, για τις γυναίκες που κουβάλησαν τα πυρομαχικά στην πρώτη γραμμή και για τον ηρωικό Συνταγματάρχη Δαβάκη… Δεν αναφέρουμε καν ότι ο Δαβάκης είχε μόλις αναλάβει αυτόν τον εκτεταμένο τομέα του Μετώπου (Αύγουστος 1940) και μάλιστα με σχέδιο υποχωρήσεως έτοιμο (πριν αναλάβει υπηρεσία). Τον είχαν ανακαλέσει από αποστρατεία. Αν και Δεξιός τον είχε αποστρατεύσει ο Παπάγος το 1935, γιατί υπερασπίστηκε τη νόμιμη (Δεξιά) Κυβέρνηση του Παν. Τσαλδάρη, απέναντι στην «χούντα» Κονδύλη-Παπάγου. Είχε μείνει αρκετό καιρό και προηγούμενα εκτός υπηρεσίας ως βαριά τραυματίας στην Μικρά Ασία. Με απλά λόγια τον είχαν για χαμένο. Στάθηκε παλικαρίσια τέσσερις μέρες και τραυματίστηκε βαριά. Είχε φρικτό τέλος… Τον μετέφεραν το 1942 στην Ιταλία όμηρο, το καράβι τορπιλίστηκε και πνίγηκε σιδηροδέσμιος στην Αδριατική. Εάν είχε επιζήσει θα ήταν ο άνθρωπος που θα είχε να πει πολλά, για την προετοιμασία του πολέμου.
- Παράλληλα με την αντίσταση στην Πίνδο, είχαμε την άτακτη υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού στον τομέα της Θεσπρωτίας και την αμαχητί παράδοση των γεφυριών στον Καλαμά. Το όνομα του υποστράτηγου Λιούμπα, υπεύθυνου για το «κατόρθωμα» αυτό, πάλι δεν θα το ακούσετε. Ήταν εκλεκτός του Παπάγου. Όχι μόνο δεν τον έστειλαν σπίτι του, αλλά τον προβίβασαν σε διοικητή της πρώτης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας που αποκτήσαμε, στην Κεντρική Μακεδονία. Και εκεί διέπρεψε… μόλις εμφανίστηκαν οι Γερμανοί έτρεξε στην Αθήνα να αναλάβει στρατιωτικός της διοικητής και άφησε τη μονάδα ακέφαλη.
- Ότι ο συμπολίτης Στρατηγός Βραχνός ήταν ο πραγματικός νικητής της Πίνδου, ίσως να έχετε την πιθανότητα να το ακούσετε, μόνο και μόνο γιατί ήταν Ναυπλιώτης και τον θυμόμαστε. Ο Βασίλειος Βραχνός ήταν διοικητής της Ι Μεραρχίας Λάρισας. Σε δυο μέρες ολοκλήρωσε την επιστράτευση και ξεκίνησε για την Πίνδο. Μετά τον τραυματισμό του Δαβάκη, οι μονάδες εκεί ήταν έτοιμες να διαλυθούν. Απείλησε με «στρατοδικεία από Αεροπαγίτες», υπονοώντας όχι κανονικούς στρατοδίκες για να μην είναι επιεικείς. Επανέφερε την πειθαρχία. Ενώ το σχέδιο του Παπάγου προέβλεπε οπισθοχώρηση στη γραμμή Αχελώου (λες και ο Ασπροπόταμος ήταν το αδιαπέραστο φυσικό εμπόδιο, κάτι σαν τον Ρήνο), ο Βραχνός είδε τα λάθη που είχαν κάνει στην προώθησή τους οι Ιταλοί και διέταξε επίθεση… Έτσι είχαμε την πρώτη μεγάλη νίκη.
- Θα σταθούμε λίγο στον Βραχνό και την προσωπικότητά του… Στη διάρκεια της Κατοχής δεν ακολούθησε τους υπόλοιπους στρατηγούς, που με επικεφαλής τον Τσολάκογλου, σχημάτισαν την πρώτη προδοτική Κυβέρνηση. Οργάνωσε την «Χ», αλλά βρέθηκε εκτός της ηγεσίας της (με ποιον τρόπο;), την οποία ανέλαβε ο …πέμπτος στην ιεραρχία της, αντισυνταγματάρχης Γρίβας, στα χέρια του οποίου έγινε η γνωστή «Χ», ενώ ο Βραχνός συνελήφθη και μεταφέρθηκε σαν όμηρος στην Ιταλία. Όταν επέστρεψε το 1945 και ζήτησε να επανέλθει στο στρατό, αν και Δεξιός και φανατικά αντικομμουνιστής, τον υποβίβασαν σε αξιωματικό «Β΄ Τάξεως», διότι θυμήθηκαν ότι είχε αποταχθεί το 1923 ως συμμέτοχος σε μια απόπειρα πραξικοπήματος (είχε τότε παραμείνει στο Ναύπλιο, όπου είχε ανοίξει κάποιο μαγαζί). Είναι από τις πιο μικροπρεπείς πράξεις που έχουν γίνει… Επί Παπάγου (1952-55) διετέλεσε υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Οποιοσδήποτε άλλος εκείνη την εποχή στη συγκεκριμένη θέση θα είχε κάνει λεφτά… γιατί για να δουλέψει κάποιος στην Ελλάδα, έπρεπε να είχε «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων», που το εξέδιδαν υπηρεσίες του Υπουργείου του. Ο Βραχνός πέθανε στο ισόγειο διαμέρισμα στα Πατήσια από διαρροή φωταερίου…
- Ο ρόλος της Αστυνομίας στον πόλεμο… πάλι δεν αναφέρεται… Ο διαβόητος υπερυπουργός του Μεταξά, Κων. Μανιαδάκης (και αυτός βουλευτής Αργολιδοκορινθίας, καταγωγή από το Σοφικό) κατόρθωσε σε σύντομο διάστημα να «μαντρώσει» όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να πάρουν θέση υπέρ του Μουσολίνι. (Ρουμανόβλαχους και Σλαβομακεδόνες σε στρατόπεδο της Κορίνθου), αλλά και άτομα που είχαν δείξει (κατά τη γνώμη του) συμπάθεια στους Ιταλούς (μεταξύ αυτών και τον συγγραφέα Μ. Καραγάτση!!), και -φυσικά- και όποιον κομμουνιστή ήταν ακόμα εκτός φυλακής και εξορίας (π.χ. τον ποιητή Κώστα Βάρναλη).
[Όταν βρέθηκε ο ποιητής των «Μοιραίων» στο κρατητήριο μαζί με τον συγγραφέα του «Γιούγκερμαν», το διασκέδασε…].
Ο Μανιαδάκης την πρώτη εβδομάδα του Απριλίου του 1941 συνέλαβε και όλα τα εκδηλωμένα φιλογερμανικά στοιχεία (δεν είχε αφήσει αφακέλωτο κανέναν!!!). Όταν κατέρρευσε το μέτωπο, έδωσε οδηγία να παραμείνουν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι (κομμουνιστές επί το πλείστον) στις φυλακές και να παραδοθούν στους κατακτητές, (έτσι βρήκαν έτοιμο υλικό ανθρώπων να τους εκτελούν!!!). Οι Άγγλοι τον επιβράβευσαν… τον έστειλαν για διακοπές στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής επί 8 χρόνια!!!! (Πλήρωνε τα έξοδα του η Ελληνική Κυβέρνηση, πρώτα η εξόριστη του Καΐρου και μετά της Αθήνας)
Αυτά είναι λίγα, μόνον, από όσα δεν λέμε για την 28 Οκτωβρίου…
ΥΓ Στη σημερινή δοξολογία στον Άγιο Αναστάσιο, εκφώνησα τον τελευταίο μου πανηγυρικό – με πιάνει το όριο ηλικίας και απολύομαι.
28 Οκτωβρίου: Αυτά που δεν λέγονται στις δοξολογίες…
