Γλυκόπικρη γεύση από 3%
Γράφει ο Γιώργος Κόνδης
Μια πρωινή γλυκόπικρη γεύση από 3% είχαν οι (μεσήλικες) τηλεθεατές της ΕΤ1 βλέποντας την πρωινή εκπομπή της (Τρίτη 24/9/2024). Καλεσμένος των δημοσιογράφων ένας από τους τελευταίους σοβαρούς πολιτικούς της Ελληνικής Αριστεράς και της ελληνικής πολιτικής, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Η συνέντευξη θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη αν σε πολλές και πολλούς δεν ανέσυρε εικόνες, σκέψεις και λόγους μιας εποχής κατά την οποία το κοροϊδευτικά λεγόμενο 3% αποτελούσε μια πολιτική δημοκρατική όαση σε ένα άγριο δικομματικό πολιτικό σκηνικό.
Το ΚΚΕ ες, Η Ε.ΑΡ (Ελληνική Αριστερά), ο Συνασπισμός των Προοδευτικών δυνάμεων, αποτελούσαν εκφράσεις αντίστοιχων προσπαθειών μιας αριστεράς να αρθρώσει ορθό πολιτικό λόγο σε μια κοινωνία που πάσχιζε να ισχυροποιήσει τους δημοκρατικούς της θεσμούς. Στην προσπάθειά της αυτή έπρεπε να αντιπαλέψει τον διάχυτο πολιτικό λαϊκισμό, την ευκολία ενός δήθεν εκδημοκρατισμού της καθημερινότητας, που δημιουργούσε όλες τις προϋποθέσεις πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής καθίζησης. Δεν τα κατάφερε! Το μοντέλο μιας αριστεράς που οραματιζόταν, επεξεργαζόταν και πρότεινε, ήταν ένα μοντέλο δύσκολο στη σύλληψη και στην υλοποίησή του.
Εξάλλου ολόκληρο το κίνημα της ευρωαριστεράς, αμέσως μετά τον θάνατο του Ιταλού Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, άρχισε να νιώθει την φιλοσοφική, ιδεολογική και πολιτική κρίση που άρχιζε να ταλανίζει τον ευρωπαϊκό χώρο. Όσα επακολούθησαν στη χώρα μας είναι ένα μικρό παράδειγμα της γενικότερης ευρωπαϊκής κρίσης και φτωχοποίησης σε πολιτικά πρόσωπα και διανοητές. Ένας από τους επίσης τελευταίους μεγάλους διανοητές, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, την περιέγραψε με εξαιρετικό τρόπο στην «Άνοδο της ασημαντότητας» (2000). Σκέψη προφητική την οποία μας θύμισε με σκληρή γλώσσα στη συνέντευξή του ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Η άνοδος της ασημαντότητας σηματοδοτεί τη δημιουργία πολιτικών μορφωμάτων που χρησιμοποιούν ως συγκολλητική τους ουσία πρόσωπα με μοναδική ικανότητα τις κακέκτυπες αντιγραφές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αλέξης Τσίπρας ως κακέκτυπο του παπανδρεϊκού λαϊκισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επίσης οι «ογκόλιθοι της σοσιαλιστικής σκέψης» στη χώρα μας, Τζάκρη, Ραγκούσης, Θεοχαρόπουλος, Σπίρτζης, κ.ά.,άτομα που διαγκωνίζονται σε ικανότητα γελοιοποίησης κάθε υπολείμματος προοδευτικής σκέψης. Ο μόνος που διασώζεται από την ορδή αυτή, είναι ο Παύλος Πολάκης, ο μοναδικός αδιαπραγμάτευτα σταθερός εκφραστής του εμετικού λαϊκισμού.
Ας μην ξεχνάμε τον δεύτερο «ωραίο Μπρούμελ του συγκροτήματος» τον Στέφανο Κασσελάκη, (ο πρώτος ήταν ο αείμνηστος Άκης Τσοχατζόπουλος), που επιβλήθηκε ουσιαστικά από τον Αλέξη Τσίπρα για να μπορέσει να διαλύσει το πολιτικό μόρφωμα που θεωρεί δικό του και από το οποίο είχε ήδη αποσυρθεί πριν χρόνια η μεγάλη πλειοψηφία του 3%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο νεκροκρέβατο δεν χαροποιεί κανέναν! Όπως και η κριτική ενός σοβαρού ιστορικού στελέχους όπως ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ο οποίος μίλησε για κατάντια και γελοιοποίηση της πολιτικής, επίσης εντείνει τη λύπη που αισθάνονται οι σκεπτόμενοι ενεργοί πολίτες, ιδιαίτερα εκείνες και εκείνοι που πρόσφεραν τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής τους σε μια αριστερά που κατέληξε στον σημερινό διασυρμό. Ας ελπίσουμεπως βρισκόμαστε στο ενδιάμεσο της διαδρομής για να γεννηθεί κάτι καλύτερο παρ’ ότι, δυστυχώς, παρθενογένεση δεν υπάρχει!
