Λίγα λόγια για τη Δόξα του Θόδωρου Κατσαδράμη (της Δώρας Ν. Αντωνοπούλου)

Λίγα λόγια για τη Δόξα του Θόδωρου Κατσαδράμη

Γράφει η Δώρα Ν. Αντωνοπούλου

Έφυγε χθες απ’ τη ζωή ο Θόδωρος Κατσαδράμης που καταγόταν από τη Δόξα Γορτυνίας.

Με αφορμή το θάνατο του αγαπημένου ηθοποιού, μου ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις από τα παιδικά μου καλοκαίρια στη Δόξα, χωριό καταγωγής της μητέρας μου.

Ήταν κάτι που το περιμέναμε με μεγάλη χαρά. Η ταλαιπωρία του ταξιδιούδεν μας ένοιαζε, εξάλλου δεν υπήρχε εύκολος τρόπος τότε για να φτάσει κανείς στη Δόξα. Ξεκινούσαμε το πρωί από το Άργος με το ΚΤΕΛ και φτάναμε στην Τρίπολη μέσω Κωλοσούρτη, όπου επιβιβαζόμασταν σε άλλο λεωφορείο που μας πήγαινε στο χωριό. Ο Κωλοσούρτης είναι δρόμος τόσο ανηφορικός και με τόσες πολλές στροφές, που σε κάθε ταξίδι ζαλιζόμουνα κι έκανα εμετό. Για τον λόγο αυτό φροντίζαμε να έχουμε πάντα μαζί μας πλαστικές σακούλες που τις φέρναμε απ’ το σπίτι, μέχρι που το ΚΤΕΛ εκσυγχρονίστηκε και είχε τις δικές του σακουλίτσες στην πλάτη κάθε καθίσματος, ώστε να προλάβεις να τη χρησιμοποιήσεις όταν χρειαστεί.

Δυστυχώς για μένα κοντά στα Λαγκάδια μας περίμεναν κι άλλες στροφές κι έτσι πολλές φορές έκανα δεύτερη φορά εμετό στο ίδιο ταξίδι, εκτός κι αν νωρίτερα μας είχε δώσει η μαμά δραμαμίνες, οπότε νυστάζαμε και κοιμόμασταν με τον αδερφό μου ομαδικώς απ’την αρχή μέχρι το τέλος του ταξιδιού.

Η διαδρομή αυτή σήμερα δεν διαρκεί πάνω από δυόμισι ώρες, τότε όμως, με την στάση στην Τρίπολη έφτανε τις πέντε ώρες και φτάναμε στο χωριό εξουθενωμένοι.

Τον Αύγουστο η Δόξα είχε πολύ κόσμο, ο οποίος γέμιζε τα καφενεία της πλατείας και την εκκλησία, στην οποία πηγαίναμε ανελλιπώς κάθε απόγευμα για τις παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου. Στην επιστροφή,η μαμά και η γιαγιά έπιαναν κουβέντα με συγγενείς και συγχωριανούς που είχαν να δουν πολύ καιρό, με τη γιαγιά μου να πλησιάζει όποιον δεν γνώριζε και να τον ρωτάει: τίνος είσαι εσύ,παιδάκι μου. Βλέπεις, στο χωριό γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους, δεν υπήρχαν άγνωστοι.

Τα βράδια καθόμασταν όλοι στη βεράντα του σπιτιού που ήταν πάνω στον κεντρικό δρόμο και χαζεύαμε τον κόσμο που περνούσε κι έκανε τη βόλτα του. Άλλες χαιρετούρες εκεί, κουβέντες και γέλια. Η ώρα της βεράντας ήταν απολαυστική για μένα, μέχρι τη μέρα που πέρασε ο παπάς του χωριού και μου έκανε παρατήρηση γιατί φορούσα ένα κοντό σορτσάκι. Από τότε τον αντιπάθησα τον παπά, αν και δεν το εκμυστηρεύτηκα ποτέ σε κανέναν, διότι τότε στα χωριά ο παπάς ήταν κάτι σαν τον σημερινό Πάπα της Ρώμης, δεν τον αμφισβητούσε κανείς, οπότε δεν μπήκα καν στον κόπο,απλά τον αντιπαθούσα από μέσα μου.

Όταν οι διακοπές τέλειωναν κι έπρεπε να επιστρέψουμε στο ζεστό Άργος, κανείς δεν ήταν χαρούμενος. Στο ταξίδι της επιστροφής ήμουν στενοχωρημένη και δεν με ένοιαζε καθόλου αν θα έκανα εμετό στο λεωφορείο. Έφευγα από ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους, για να επιστρέψω στη ρουτίναμιας καθημερινότητας που περιλάμβανε εμένα και τον αδερφό μου,χωρίςάλλη παρέα, αφού το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας οι γονείς θα έλειπαν στη δουλειά. Ευτυχώς που υπήρχε ο Σεπτέμβρης και το σχολείο, για το οποίο ανυπομονούσα.

Σήμερα πολλάσπίτιαστη Δόξα έχουν ανακαινιστεί και χρησιμοποιούνται ως εξοχικά. Είμαι σίγουρη ότι ο αείμνηστος Θόδωρος Κατσαδράμης θα είναι ικανοποιημένος που η τελευταία του κατοικία θα είναι το αγαπημένο του χωριό και όχι κάποιο απρόσωπο κοιμητήριο της Αθήνας, όπου γρήγορα θα ξεχνιόταν.