Γράφει η Δώρα Ν. Αντωνοπούλου ζυγιζόμουν και φασκέλωνα τη ζυγαριά
Η φίλη μου η Ρίτσα επέμενε ότι ο λόγος που τελικά δεν κατάφερνε να χάσει βάρος ήταν η γλουτένη. Δεν είχε εμφανή συμπτώματα που να την κάνουν να σκεφτεί ότι είναι αλλεργική, όμως η διαιτολόγος της είπε ότι είχε δυσανεξία και ο οργανισμός της δυσκολεύεται και μπλοκάρει την απώλεια βάρους.
Βρε λες, είπα μέσα μου. Γι’ αυτό δεν χάνω ούτε γραμμάριο τόσον καιρό. Έχω δυσανεξία στη γλουτένη! Μετά από τη διατροφική διάγνωση που έκανα στον εαυτό μου, χωρίς να μπω στον κόπο να πάω η ίδια σε διατροφολόγο και να κάνω το τεστ για τη δυσανεξία, αποφάσισα να κόψω όλες τις τροφές που περιείχαν αλεύρι: αντίο ψωμάκι του Θεού, φρυγανιές, ψωμί του τοστ. Αντίο μπισκότα, κρέπες, τηγανίτες, κουλούρι με σουσάμι. Τυρόπιτα, σπανακόπιτα και πίτσα. Πίτες και πιτόγυρα.
Ήμουν ενθουσιασμένη. Σε δύο μήνες θα είχα χάσει πολλά κιλά και όλοι θα με ρωτούσαν πως τα κατάφερα. Βέβαια, η μάχη αποδείχτηκε δύσκολη κι ευτυχώς που αντικατέστησα το σιταρένιο ψωμί με ψωμί καλαμποκιού,γιατί νομίζω ότι διαφορετικά θα είχα πεθάνει της πείνας.
Οι μέρες περνούσαν και κάθε τόσο ζυγιζόμουν και φασκέλωνα τη ζυγαριά. Στους δύο μήνες όχι απλά δεν είχα ξεφουσκώσει, αλλά είχα πάρει μισό κιλό. Τι απογοήτευση και τι χάλια τρόπος να ανακαλύψεις ότι δεν είσαι αλλεργική στην παλιογλουτένη…
Θα είναι τα γαλακτοκομικά, σκέφτηκα. Το γάλα, το γιαούρτι και το τυρί. Για να μην τα πολυλογώ, το πείραμα επαναλήφθηκε με διακοπή των γαλακτοκομικών προϊόντων λόγω πιθανής δυσανεξίας στη λακτόζη. Ξέρεις τι άτιμο πράγμα είναι η λακτόζη. Σου μπλοκάρει τον μεταβολισμό και σε φουσκώνει και δεν μπορείς να χάσεις γραμμάριο…
Πέρασαν άλλοι δύο μήνες με δάκρυα και ιδρώτα, για να ανακαλύψω ότι δεν έχω δυσανεξία στη λακτόζη και ότι δεν έχω χάσει γραμμάριο. Το φασκέλωμα συνεχίστηκε.
Άρχισα να σκέφτομαι ότι μπορεί τελικά να μην έχω δυσανεξία σε κάποια τροφή και πολύ λυπήθηκα, γιατί το τελευταίο διάστημα είναι και πολύ δημοφιλής σαν έννοια.
Πρέπει να παραδεχτώ, επίσης με μεγάλη λύπη, ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν έκανα την ιδανική διατροφή: έτρωγα περισσότερο από όσο έπρεπε, τις ώρες που δεν έπρεπε (συνήθως αργά το βράδυ, δηλαδή). Πολλά γλυκά, πολλά πιτόγυρα καιπολλές τυρόπιτες.
Όσο για τις καύσεις του οργανισμού, δεν ήμουν και η Πηγή Δεβετζή. Η καλύτερη γυμναστική μου ήταν η τηλεόραση, η οποία μάλλον δεν θεωρείται γυμναστική, εκτός αν την ώρα που παρακολουθείς το έργο, είσαι πάνω σε έναν διάδρομο γυμναστικής και τρέχεις ασταμάτητα.
Άσε που όσο περνάνε τα χρόνια χάνουμε βάρος όλο και πιο δύσκολα, έως καθόλου. Πράγμα το οποίο βρίσκω τραγικό. Αντί η φύση να μας παρηγορήσει που φεύγουν τα νιάτα μας και να μας αποζημιώσει κάνοντάς μας πιο λεπτούς, μας τιμωρεί καταδικάζοντάς μας να κουβαλάμε το παραπάνω βάρος μέχρι τα ογδόντα μας.
Αισθανόμουν την ίδια απογοήτευση που αισθάνονται κάποιοι φανατικοί καπνιστές, οι οποίοι όπου βρεθούν κι όπου σταθούν υπερασπίζονται το πάθος του καπνίσματος, μέχρι που παθαίνουν έμφραγμα και τους παίρνουν οι δικοί τους και τους πάνε στο νοσοκομείο σηκωτούς.
Με μια αρχική διστακτικότητα, αποφάσισα να εφαρμόσω ένα νέο, «νοσοκομειακό» είδος διατροφής, σύμφωνα με το οποίο τρώω το τελευταίο γεύμα της ημέρας στις 6:30 κάθε απόγευμα. Δεν τρώω πια γλυκά, ούτε πιτόγυρα και τρώω πολλά μαγειρευτά φαγητά και σχεδόν καθόλου απέξω.
Βλέπεις, είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσω ότι δεν θα πάρω επιπλέον βάρος. Ελπίζω έτσι, σε μερικούς μήνες ο οργανισμός μου να καταλάβει ότι έχω σκοπό να παραμείνω πιστή σε αυτό το λιτό στυλ διατροφής, να το δεχτεί και να μου επιτρέψει να χάσω μερικά κιλά, αν και δεν θα του θύμωνα καθόλου αν μου το αρνιόταν.
Αρνιόμουνα κι εγώ να ακούσω τον οργανισμό μου όλα αυτά τα χρόνια, καταναλώνοντας πολλά φαγητά που δεν χρειαζόμουν, έχοντας παρασυρθεί σε ένα απίστευτο πάρτυ υπερκατανάλωσης τροφής για όλους του λάθος λόγους.Τώρα, είτε ως μάνα του Βουτσά είτε ως Τζένιφερ Λόπεζ πρέπει να ανταποδώσω την υπομονή και την ανεκτικότητα. Δανεικά του γείτονα, έτσι δεν λένε…