Γράφει η Δώρα Ν. ΑντωνοπούλουΤον Γιώργο ή τον Λάκη;
Οι τελευταίες μέρες με βρήκαν πολύ προβληματισμένη.
Έχω τον Λάκη (ή Lucky), τον σκυλάκο μου και τη γάτα μου τη Ραλλού, ξέρεις. Έχω και τον Γιώργο, έναν σύντροφο που δεν τρελαίνεται για τα ζωντανά του Θεού (για να είμαι ειλικρινής δεν τρελαίνεται ούτε για τους ανθρώπους). Τον έχω ακούσει να στέλνει σε κάποιους πελάτες του ακατανόμαστες «ευχές». Η στάση του πολύ με έχει απασχολήσει.
Δεν περίμενα ποτέ να καταλάβει τη μοναδική σχέση που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα σε μένα και στα «παιδιά»μου, αλλά όχι και να πετάει αυτές τις ατάκες που πετάει, τάχα μου ευφυείς και αστείες, στην ουσία γεμάτες μίσος και περιφρόνηση για ό,τι κινείται γύρω μας και σε όλον τον πλανήτη. Είχα αρχίσει να βλέπω το φόβο, όπως και τη ζήλεια, αλλά συνέχιζα να κάνω τη χαζή μέχρι να βγάλω την τελική μου διάγνωση.
Ο Γιώργος φοβόταν τα σκυλιά. Δεν ήταν όμως μόνο από φόβο που αντιδρούσε έτσι. Το κόμπλεξ ανωτερότητας που τον διακατείχε, τον έκανε να θεωρεί απαράδεκτη τη συμβίωση του ανθρώπου με ένα τετράποδο, στο οποίο δίνει όλη του την προσοχή για να είναι φροντισμένο, υγιές και χαρούμενο. Επίσης, μάλλον δεν είχε πειστεί ότι τα ζώα είναι πιο πιστά, πιο τίμια και πιο ανιδιοτελή από εμάς τους ανθρώπους κι έτσι, συνέχιζε να ζει τη ζωή του αγνοώντας την ύπαρξη των ζώων και την αξία τους.
Βέβαια ο Γιώργος δεν είχε άδικο σε όλα. Φερ’ ειπείν, τα σκυλο-γατιά όχι μόνο δεν μου φέρνουν κάποιο οικονομικό όφελος, απεναντίας, αν αθροίσω τα λεφτά που δίνω για ζωοτροφές, φάρμακα και σαμπουάν θα αρχίσω να κλαίω. Τα έξοδα των κατοικιδίων είναι, πράγματι, πολλά.
Ούτε κατάφερα να βρω λογικό επιχείρημα για να του πετάξω στο πρόσωπο, όταν με στρίμωξε, λέγοντάς μου ότι ένας άνθρωπος που θέλει να βάλει τα οικονομικά του σε μια σειρά, δεν χαλάει τον μισθό του σε σκυλοτροφές και φάρμακα για τα τσιμπούρια και τους ψύλλους. Τον Γιώργο ή τον Λάκη;
Τα λόγια του με επηρέασαν πολύ και μ’ έπιασε μια στενοχώρια που δεν έφευγε. Όχι μόνο γιατί σκεφτόμουν ότι ο Λάκης έχει αλλεργία στις οικονομικές τροφές και η κάθε συσκευασία τροφής μου κοστίζει 95€, αλλά γιατί το θέμα της οικονομικής μου κατάστασης ήταν το αδύνατο σημείο μου.
Δεν ήξερα τι να κάνω, το μόνο που ήξερα ήταν ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση και γρήγορα μάλιστα.
Σκέφτηκα τα έξοδά του, τα περισσότερα από τα οποία αναλάμβανα εγώ, το ότι δεν μου άφηνε καθόλου χρόνο και ότι δεν μπορούσε να μείνει μόνος του στο σπίτι ούτε για λίγο. Ο Γιώργος έπρεπε να φύγει…
Τώρα περνάμε τέλεια οι τρεις μας και είμαστε όλο γέλια και χαρές στο σπίτι. Ο Λάκης με κάνει συνεχώς να γελάω με τις γκάφες του και η Ραλλού νομίζει ότι είναι η αρχηγός και περνάει από μπροστά μας αγνοώντας μας επιδεικτικά.
Τις τελευταίες μέρες νιώθω τόσο χαρούμενη…
