Γράφει η Δώρα Ν. Αντωνοπούλου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
δεν του θύμωσα που αποφάσισε να παντρευτεί.
Σιγά. Εδώ δεν του είχα θυμώσει τότε που εξαιτίας του πήγα και πήρα την ποιητική συλλογή και έδωσα τόσα λεφτά και δεν κατάλαβα και τίποτα… Δεν μπορείς να του θυμώσεις του Κουρή. Είναι καλός, είναι χρυσός, έχει τις χάρες όλες. Και είναι και πανέμορφος…
Δεν θυμάμαι με ποια σειρά έγινε γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό προ εικοσαετίας. Κατάφερε φυσικά να μας τραβήξει την προσοχή και να μας κάνει να συζητάμε γι’αυτόν. Καταπληκτικός ηθοποιός, ένας αέρας που περνάει δίπλα σου και σε παίρνει μαζί του…
Τον παρακολουθούσα, λοιπόν, το Νίκο Κουρή να διαγράφει την δική του πορεία στον χώρο και κάποια στιγμή έδωσε μια συνέντευξη, που φυσικά την παρακολούθησα κι αυτήν από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το αγαπημένο του βιβλίο, ο Κουρής απάντησε το Σύσσημον-Τα κεφάλαια του Νίκου Παναγιωτόπουλου.
Έτρεξα στο βιβλιοπωλείο του Ουλή και το παρήγγειλα. Δεν με ανησύχησε που ήταν πανάκριβο ούτε που ήταν καμιά πεντακοσαριά σελίδες ποιήματα. Για να το αναφέρει ο Κουρής θα είναι καλό, σκεφτόμουν.
Όταν το πήρα στα χέρια μου, άρχισα να καταβροχθίζω τις πρώτες σειρές ανυπόμονα. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Προχώρησα σε άλλη σελίδα, ελπίζοντας ότι παρακάτω το ποίημα θα γίνει πιο κατανοητό. Όμως, συνέχιζα να μην καταλαβαίνω τίποτα, σαν να μην έδεναν οι λέξεις μεταξύ τους. Σαν να έχω πάθει εγκεφαλική βλάβη και δεν δίνει την εντολή ο εγκέφαλός μου για να γίνουν οι φράσεις εικόνες στο μυαλό μου.
Ένιωσα ότι πρέπει να είμαι πολύ χαζή για να μην καταλαβαίνω το ποίημα. Ταυτόχρονα ένιωσα ότι ο Νίκος Κουρής μάλλον είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου, αφού διαβάζει το Σύσσημον του Παναγιωτόπουλου και το καταλαβαίνει κιόλας.
Όλα αυτά ήταν κάπως ξεχασμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου μέχρι προχθές, που γέμισε ο κόσμος ντοκουμέντα από τον γάμο, δηλαδή φωτογραφίες. Και να! το νυφικό που της διάλεξε ο ίδιος και να! τα φιλιά και να! η κατακόκκινη ανθοδέσμη. Λύσσαξε να την παντρευτεί και την πήρε με παπά και με κουμπάρο, το εμπεδώσαμε.
Όπως σου είπα και πριν, δεν είναι εύκολο να του θυμώσεις του Κουρή. Όμως, ήταν ανάγκη να τον κάνει τώρα τον Δεκέμβρη τον γάμο του; Έχω κόψει τα γλυκά, πόσα να αντέξω μαζεμένα… Κι επιτέλους, ήταν ανάγκη να δούμε φωτογραφίες με το γαμπρό, τη νύφη και τον γιο τους έξω από την εκκλησία; Έπεσα σε μια θλίψη άνευ προηγουμένου.
Μετά απ’ αυτό δεν ξέρω καν αν θα πάω να τον δω να παίζει στο Παλλάς. Η παράσταση είναι εξαιρετική, αλλά δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κρατηθώ, είναι γνωστό εξάλλου το πόσο δύσκολο μου είναι να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Δεν είναι απίθανο να μου ξεφύγει κάτι την ώρα της παράστασης και να με περάσουν για τρελή και να με πετάξουν έξω απ’το θέατρο.
Νίκο μου, παρ’ όλες τις πίκρες που με κέρασες, σου εύχομαι να ζήσετε ευτυχισμένοι και να γεράσεις με δαύτην. Να σας έχει ο Θεός καλά κι εσάς και τον γιο σας. Σας εύχομαι βίον ανθόσπαρτον.
Τώρα νιώθω μια ακατανίκητη επιθυμία να καθήσω αναπαυτικά στον καναπέ μου και να καταβροχθίσω ένα κιλό μελομακάρονα κι ένα κιλό κουραμπιέδες για παρηγοριά. Μήπως να αρχίσω το ποτό…
