Γράφει η Δώρα Ν. Αντωνοπούλου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
θέλω να σου μιλήσω για τα χριστουγεννιάτικα γλυκά και την απόφασή μου να μείνω φέτος μακριά τους. Το δικό μου δράμα έχει ήδη ξεκινήσει…
Τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες είναι τα κλασσικά γλυκά των Χριστουγέννων, εδώ και πολλά χρόνια. Μαζί με τις δίπλες, κάνουν έναν χαλασμό στο κάθε σπιτικό, σκορπίζοντας χαρές και γέλια. Το πρωί με τον καφέ ή με το τσάι, το απόγευμα, το βράδυ, το ξημέρωμα. Είναι πεντανόστιμα και κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα. Επίσης, όσο κι αν σου ακούγεται παράξενο, δεν υπάρχει άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα που να μην παραμιλάει μετά τις γιορτές για τα κιλά που πήρε από από τα πολλά γλυκά που έφαγε. Ο κουραμπιές με καταλαβαίνει
Εγώ, που δεν έχω τον απαιτούμενο αυτοέλεγχο για να φάω, ας πούμε μόνο ένα (ή δύο ή τρία) κάθε φορά που περνάω από την τραπεζαρία, αποφάσισα φέτος να τα καταργήσω εντελώς από την διατροφή μου.
Ο μόνος τρόπος να μην κατρακυλήσω με το σιρόπι του μελομακάρονου και με την άχνη του κουραμπιέ είναι να μην ξεκινήσω καν να τα δοκιμάζω. Να κάνω ότι τα περιφρονώ, ότι δεν τα έχω ανάγκη, ότι περνώ και μόνη μου καλά…
Το οποίο καθόλου δεν ισχύει, φυσικά. Δεν περνώ καθόλου καλά μόνη μου και τον κουραμπιέ εγώ προσωπικά τον έχω μεγάλη ανάγκη. Όσο δύσκολη κι αν είναι η μέρα μου, με έναν-δυο κουραμπιέδες βρίσκω τη δύναμη να συνεχίσω, κατάλαβες… Διότι ο κουραμπιές δεν κρίνει, ο κουραμπιές καταλαβαίνει, ο κουραμπιές είναι φίλος μου. Εξάλλου πως νομίζεις ότι αντέχει κανείς τόσα Χριστούγεννα και τόσες Πρωτοχρονιές μαζί με την ελληνική του οικογένεια, διατηρώντας λευκό το ποινικό του μητρώο; Με την ανάλογη ψυχολογική υποστήριξη βέβαια, δηλαδή με τα γλυκά πάντα δίπλατου.
Αυτά μέχρι φέτος.
Φέτος θα αλλάξουν λίγο τα πράγματα και οι γιορτές θα έρθουν χωρίς γλυκά στο σπίτι το δικό μου. Χωρίς μελομακάρονα, χωρίς κουραμπιέδες, χωρίς το δέλεαρ οποιουδήποτε γλυκού. Χωρίς τη ζάχαρη να δίνει εντολές για υπερωρίες σε όλα μου τα εσωτερικά όργανα, τρελαίνοντας τον οργανισμό μου και ανεβάζοντας το ζάχαρό μου στα ύψη.
Θα προσπαθήσω να μην είμαι αγέλαστη και συνεχώς μέσα στη γκρίνια χωρίς τη ζάχαρη σαν άλλη Τασσώ Καβαδία, αλλά δεν σου εγγυώμαι ότι θα είμαι και μες στην καλή χαρά. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν μου άρεσαν οι γιορτές. Οι γιορτές είναι ονειρικές άμα ζεις στην Ελβετία ή στην Αυστρία, όταν είσαι μόνιμη κάτοικος Άργους τα πράγματαείναι λίγο διαφορετικά.
Αν τα καταφέρω και αντέξω χωρίς να φάω κουραμπιέδες και μελομακάρονα, θα σε ενημερώσω για αυτόν μου τον άθλο μου στις αρχές του Γενάρη. Αν δεν τα καταφέρω και υποκύψω, πάλι θα σε ενημερώσω, γιατί συν τοις άλλοις, σε έναν μήναθα έχω γίνει σαν τη μάνα του Βουτσά από τα πολλά γλυκά και σε κάποιον θα πρέπει να μιλήσω για την ήττα μου. Ο κουραμπιές με καταλαβαίνει
Όπως και νά’χει, ο Δεκέμβρης είναι δύσκολος μήνας. Ίσως και να μην είναι τυχαίο που η παράδοση προορίζει τα παραπάνω γλυκά για το μήνα Δεκέμβρη. Πού να βγει ο μήνας με τόσες υποχρεώσεις, σου λέει, ας έχουν μια παρηγοριά να μην τους πέσει βαρύς. Δώρα για τα παιδιά, τέλη κυκλοφορίας, οικογενειακά τραπέζια, ας έχουν τα μελομακάρονα να χαλαρώσουν. Κούραση στη δουλειά, μάζεμα ελιών και κρύο, ας έχουν και τους κουραμπιέδες για να πάρουν ακόμα μια ανάσα…
Πάντως, αν τα καταφέρω, να ξέρεις, τον επόμενο μήνα θα πάω για ψώνια. Θα γίνει πλήρης ανανέωση γκαρνταρόμπας, ρούχα, αξεσουάρ, χαμός. Θα είναι το δώρο στον εαυτό μου για την αποχή από τα γλυκά. Θα πάρω και καλλυντικά κι ένα άρωμα και καινούρια εσώρουχα, εννοείται.
Εξάλλου, μου το λένε χρόνια τώρα όλοι όσοι με ξέρουνε: Εσένα καλύτερα να σε ντύνουμε παρά να σε ταΐζουμε. Θα είναι κρίμα να τους διαψεύσω τους ανθρώπους…
