Γράφει η Δώρα Ν. Αντωνοπούλου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Είμαι η Τούλα και αποφάσισα να σου ξαναγράψω μετά από πολλά χρόνια για τους δικούς μου λόγους.
Είναι πολλά που με απασχολούν και πρέπει να με ακούσεις… Συνήθως εγώ είμαι αυτή που ακούει. Τους βολεύει όλους, διότι η ψυχανάλυση κοστίζει κι εγώ τους την προσφέρω δωρεάν.
Αλλά αυτή η κατάσταση εμένα δεν μ’ αρέσει καθόλου. Κατ’αρχάς, όταν ακούς τον άλλον πρέπει να συμπεριφέρεσαι πολιτισμένα, να παραμένεις ήρεμος και να συμπάσχεις. Δεν είναι σωστό να σιχτιρίζεις, πράγμα που εμένα με περιορίζει, διότι είμαι ευέξαπτη και συγχίζομαι με αυτά που ακούω και με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά.
Επίσης, είμαι λίγο αλλιώτικη από τους περισσότερους και σκέφτομαι κάπως διαφορετικά. Κι έτσι σκέφτηκα να κουβεντιάζω με το σκεπτικό μου (όπως έχει πει κιο Λάκης Γαβαλάς) και να τα εμπιστεύομαι όλα σ’ εσένα, αγαπημένο ημερολόγιο,για να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι…
Η καθημερινότητά μου δεν μ’αρέσει.
Τα πράγματα στην Αργολίδα (και στην Ελλάδα) του 2023 προχωρούν με πολύ αργούς ρυθμούς, με μια νοοτροπία που δεν βιάζεται να πάψει να υπάρχει. Ίσως διότι αν γύρω μας δούλευαν όλα ρολόι όπως στην Σκανδιναβία –θεσμοί, υπηρεσίες και νόμοι- να παθαίναμε στερητικό σύνδρομο και να πέφταμε σε βαριά κατάθλιψη.
Με την σημερινή πραγματικότητα, όμως, υπάρχει πάντα κάτι που δεν λειτουργεί, για να μας θυμίζει ότι πρέπει λίγο ακόμα να περιμένουμε, λίγο ακόμα να θυμώσουμε και να πληρώσουμε (το κάθε πράγμα έχει την τιμή του), ώστε να διατηρηθεί η ελπίδα ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, αυτό το κάτι θα φτιαχτεί ή θα τακτοποιηθεί προς όφελος του πολίτη.
Εξάλλου, αυτή η καθημερινότητα με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο Έλληνας εκατοντάδες χρόνια τώρα, έχει συντελέσει στο πλάσιμο της μοναδικής ελληνικής ψυχοσύνθεσης, την οποία δεν βρίσκει κανείς εύκολα αλλού στον κόσμο.
Η ελληνική τηλεόραση δεν μου αρέσει.
Με κάνει και νιώθω κουτή. Τις παλιές ελληνικές σειρές και ταινίες, αντιθέτως, τις βρίσκω εξαιρετικές. Θα έπρεπε να καταργήσουμε τις ελληνικές ειδήσεις και τις απαράδεκτες στυλιστικές εκπομπές και να βλέπουμε μόνο τη Μαντάμ Σουσού, τους Φρουρούς της Αχαΐας και το Θέατρο της Δευτέρας…
Η πόλη μου δεν μου αρέσει.
Η σχέση μου με την πόλη μου θυμίζει δύο συμπεθέρες που μένουν η μία μακριά από την άλλη λόγω σφοδρής αντιπάθειας.Έμενα κι εγώ μακριά της για χρόνια και τώρα επέστρεψα και πρέπει να βρω τρόπο να συμφιλιωθώ μαζί της, αν και δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να γίνει αυτό.
Οι Κυριακές δεν μ’ αρέσουν.
Αν ξυπνήσεις πρωί για να πας εκκλησία, έχεις χάσει την μία και μοναδική ημέρα της εβδομάδας που υπάρχει για να χουζουρέψεις και να πιεις καφέ χωρίς βιασύνη στο σπίτι. Αν δεν πας εκκλησία και πιεις καφέ χωρίς βιασύνη στο σπίτι, είσαι ένας αμαρτωλός που δεν πάει στην εκκλησία για να συμμετάσχει στην Κυριακάτικη λατρεία, πράγμα που σου δημιουργεί ενοχές και σε κάνει να αισθάνεσαι σαν την Ερωμένη του Γάλλου λοχαγού, χωρίς τον λοχαγό. Φαύλος κύκλος…
Υπάρχουν και κάποια θέματα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, αγαπημένο ημερολόγιο, που πρέπει να τα συζητήσουμε λεπτομερώς, όπως οι άνδρες… Υπέροχα πλάσματα κι ευαίσθητα. Διαθέτουν ένα μυστήριο που μπορεί να μην φαίνεται την ώρα που βλέπουν ποδόσφαιρο ή τρώνε παϊδάκια, όμως η κατηγορία ΑΝΔΡΕΣ θεωρώ ότι είναι ανεξάντλητη και ότι πάντα θα υπάρχει κάτι καινούριο να προστεθεί στην ήδη υπάρχουσα γνώση μας γι’ αυτούς…
Μικρές εξαιρέσεις στον κανόνα δεν αλλάζουν την θετική γνώμη που έχω για το ανδρικό φύλο (βλέπε Σωτήρης, σύζυγος Κούλας: ένα βόδι και μισό). Εμείς πρέπει πάντα να βρίσκουμε τα θετικά της ιδιοσυγκρασίας του ανδρικού φύλου για να συνεχίσουμε να τους αγαπάμε, είτε σαν εραστές και συντρόφους είτε σαν φίλους και αδελφούς.
Έχω κι άλλα να σου πω που θα μείνουν μεταξύ μας, κυρίως κοινωνικές καταστάσεις που συμβαίνουν εδώ γύρω και που εγώ τις εξετάζω από ψυχαναλυτικής απόψεως, οπότε δεν μετράνε σαν κουτσομπολιά αλλά περισσότερο σαν δοκίμια, θα έλεγα.
Σ’ευχαριστώ που με ακούς και θα συνεχίσεις να με ακούς και να με ανέχεσαι. Νομίζω θα κάνουμε καλή παρέα οι δυο μας.
Εις το επανιδείν και σύντομα.
Με αγάπη, Τούλα Ξυφτέρη.
