Γράφει η Ελένη Πετσιώτη
Στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση απ’ όλες τις παρατάξεις –τις δυό δεξιές, τη μία προοδευτική και το ΚΚΕ, ακουγόταν κατ’ επανάληψη μία λέξη. Η λέξη καθεστώς. Πέρασαν 13 χρόνια για να χαρακτηρίσουν οι υποψήφιοι τη διοίκηση Καμπόσου με τη μόνη λέξη που περιγράφει αυτή τη 13χρονη πορεία.
13 χρόνια η νύχτα εναλλασσόταν με νύχτα στο Άργος. Ζήσαμε καταστάσεις που είναι σε όλους γνωστές, που λίγοι μίλησαν γι αυτές, που ο ολοκληρωτισμός εγκαταστάθηκε στην πόλη βασιζόμενος στο φόβο και στην καλλιέργεια κλίματος μίσους, φθόνου και αυταρχισμού.
Το πρωτεύον ζήτημα την επόμενη Κυριακή στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι η αποκάτασταση της πολιτικής και κυρίως της κοινωνικής ομαλότητας στην πόλη.
Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς εξ αρχής αυτό ήταν το ζητούμενο: Να ξαναγίνουμε συμπολίτες. Να ξαναγίνουμε άνθρωποι που ζουν στην ίδια πόλη και που μπορεί να έχουμε ιδεολογικές διαφορές αλλά δεν είμαστε εχθροί. Δεν μπορεί να είμαι εχθρός της πόλης που γεννήθηκα και μεγάλωσα, δε μπορεί να είμαι εχθρός με το γείτονα, με το συμμαθητή μου. Δεν μπορεί να είμαι εχθρός με τους ανθρώπους που συναντάω καθημερινά στην πόλη μου επειδή έτσι αποφάσισε ένας δήμαρχος.
Δεν μπορεί να στοχοποιούμαι επειδή εκφράζω την αντίρρησή μου. Δεν μπορεί επειδή θεώρησα την ανάπλαση βάναυση για την πόλη μου ή επειδή θεώρησα βαρβαρότητα την αποψίλωση του κέντρου της πόλης κι επειδή εξέφρασα την αντίθεσή μου να παροτρύνει ο δήμαρχος τους συμπολίτες μου «να πάρετε τα στυλιάρια και να τσακίσετε τα σκουλήκια».
Δεν μπορεί να υβρίζονται, να στοχοποιούνται, να προπηλακίζονται άνθρωποι σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο μίσους και αυταρχισμού που ονομάστηκε διάγγελμα της Παρασκευής. Δεν μπορεί να κυκλοφορεί αυτή η ακραία, η προπαγανδιστική φυλλάδα ονόματι “Δημότης”, χωρίς κανείς να ξέρει από ποιόν γράφεται και από ποιόν χρηματοδοτείται.
Δεν μπορεί να ζούμε σ ένα δήμο που λειτουργεί μόνο για τους ημέτερους. Δεν μπορεί μια ολόκληρη πόλη να έχει οδηγηθεί στον απομονωτισμό και στο μαρασμό προς χάριν της μωροφιλοδοξίας του ενός.
Οι πεζόδρομοι είναι έρημοι, η εμπορικότερη οδός η Κορίνθου, μετράει δεκάδες μαγαζιά κλειστά, όλοι είμαστε θεατές της έρημης πλατείας και της συρρίκνωσης της λαϊκής και η δημοτική αρχή αυτή την εικόνα της εγκατάλειψης να την ονομάζει «σας έκανα ανθρώπους» ενώ είναι εμφανές ότι 13 χρόνια τώρα μας αντιμετωπίζει σαν αμοιβάδες.
Η κοινωνία του Άργους για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια προσήλθε στις κάλπες με μεγάλες προσδοκίες. Η μεγαλύτερη εξ αυτών είναι η ανάκτηση της αξιοπρέπειας της πόλης και των κατοίκων της.
Κανένα πρόγραμμα δεν είναι σπουδαιότερο από αυτή τη μία προσδοκία. Να ξαναγίνουμε άνθρωποι με ανάστημα. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν με πλήρη συνείδηση, με παρρησία και χωρίς υποσημειώσεις την Κυριακή θα πάω να ψηφίσω.
Δεν χρειάζονται ούτε δισταγμοί, ούτε τίποτα περίπλοκες σκέψεις. Όποιος έχει νιώσει εξόριστος στην πόλη του, όποιος έχει νιώσει ανεπιθύμητος, όποιος στοχοποιήθηκε, όποιος διασύρθηκε, ξέρει καλά πως ένας είναι ο δρόμος.
Το έδαφος των πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων και τα κάθε φορά πολιτικά και κοινωνικά διακυβεύματα τα έχει περιγράψει με σαφήνεια ο Λένιν με το αξίωμα που ο ίδιος ονομάζει «η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Εδώ στα δικά μας λοιπόν «η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» επιβάλλει την Κυριακή να δώσουμε ηχηρή απάντηση στον ολοκληρωτισμό, στον τραμπουκισμό.
Πάμε και ψηφίζουμε.
