Το τέλος του μαρασμού στο Ναύπλιο (γράφει ο Κώστας Πετρουλάς)

Μία και καμία, για τις δημοτικές εκλογές, όπως λέγαμε και στο στρατό μετρώντας τις μέρες για να απολυθούμε. Κι εμείς θα απολυθούμε από την υποχρέωσή μας να ψηφίσουμε, αλλά όχι από την ευθύνη για την ψήφο μας.

Έφτασε η στιγμή να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να διαπιστώσουμε τι όμορφοι που είμαστε, τι καλοί πολίτες, που ασκήσαμε το εκλογικό καθήκον μας. Θα ισχυριστούμε πως επιλέξαμε να ωφεληθούμε, όχι προσωπικά, αλλά  μέσα από το κοινό όφελος της πόλης.

Έτσι θα λέμε όλοι, αλλά το θέμα είναι, πόσοι από μας θα κρυβόμαστε αφελώς  πίσω από κουμπάρους και μπατζανάκηδες, πίσω από μικροσυμφέροντα, και πίσω από ιδεοληπτικούς φανατισμούς. Πόσοι θα έχουμε αναλάβει την ευθύνη για να σηκώσουμε το δήμο μας λίγο ή πολύ ψηλότερα και πόσοι θα φταίμε για τον μαρασμό του.

Στη δημοκρατία, είναι τα ποσοστά που καθορίζουν την τύχη της πόλης ή της χώρας. Τα δύο τεταρτημόρια στην θεωρία του Τσιπόλα δείχνουν από ποιους κινδυνεύουμε. Από κείνους που βλάπτουν τους άλλους για να ωφεληθούν όσο κι απο εκείνους που βλάπτουν τους άλλους μαζί με τον εαυτό τους. Φοβόμαστε πως οι τελευταίοι είναι οι πιο πολλοί, όπερ και οι πιο επικίνδυνοι.

Στο δια ταύτα, για την πόλη του Ναυπλίου, έχουμε μερικά ερωτήματα να θέσουμε στον εαυτό μας και σε κάθε δημότη που θα φτάσει στην κάλπη. Όχι όλα – για την οικονομία του κειμένου – επειδή είναι πολλά.

Θέλουμε τρύπιους δρόμους, σκουπίδια χυμένα σε κάδους σπασμένους, χόρτα και κλαδέματα να αποξηραίνονται στα σοκάκια, μνημεία της πόλης που ρημάζουν, «γύρο της Αρβανιτιάς» με ταμπέλες «απαγορεύεται η είσοδος» επειδή δεν αναστυλώνεται η Ακροναυπλία, πόλη χωρίς δημόσιες τουαλέτες, πόλη χωρίς υποδομές για τον πολιτισμό;

Σ’ αυτά και σε πολλά ακόμη, πρέπει να απαντήσουμε. Να μετρήσουμε τους υποψήφιους και να δώσουμε την ψήφο μας σε όποιον μας πείσει.

Προσέξτε όμως.

Σ’ αυτήν την άμιλλα, συμμετέχουν όσοι έχουν αναδείξει τα μικρά και μεγάλα στραπάτσα του δήμου.

Εκείνοι που ήταν δώδεκα χρόνια στην δημοτική εξουσία και τα δημιούργησαν, είναι εκτός συναγωνισμού. Μιλάνε τα – ελάχιστα – έργα τους. Τα λόγια τους πλέον είναι περιττά.

Όσοι νομίζουν πως δεν έχουν αυτά σημασία, ας τρέξουν να επιβραβεύσουν την αδράνεια – και όχι μόνο – της δημοτικής αρχής. Κι ας την ονομάσουν όπως θέλουν. Θα έχουν βάλει με το χεράκι τους λίγη μουτζούρα σ’ αυτήν την γκρίζα σελίδα της ιστορίας μας.

Οι άλλοι, έχουμε ομονοήσει στην συμβολή για την αλλαγή της μοίρας του δήμου μας. Έχουμε μερίδιο στο όνειρο να ζήσουμε σε μια καλύτερη πόλη. Προσωπικά θα ακολουθήσω εκείνους που έχουν επιλέξει το «Όραμα Δημιουργίας» με το συνεργαζόμενο «Ανάπλι Εμπρός». Τα πρόσωπα που ηγούνται και συμμετέχουν σ’ αυτό το ψηφοδέλτιο, κατά κύριο λόγο, μας έχουν πείσει. Δεν περιμένουμε θαύματα, έχουμε μόνο την πεποίθηση πως θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων που έχει ανάγκη ο δήμος. Το επί πλέον σημαντικό είναι πως έχουν δώσει τα απαραίτητα δείγματα συνεργατικής και δημοκρατικής συμπεριφοράς, ώστε να έχουμε την βεβαιότητα πως θα αλλάξουν την στείρα αρχηγική δομή της δημοτικής αρχής, η οποία συρρίκνωσε την παραγωγή έργων, προς πάσα κατεύθυνση.

Σεβόμαστε βέβαια την κρίση όσων θα ψηφίσουν τις άλλες αντιπολιτευόμενες παρατάξεις και φυσικά, αν βρεθεί κάποιος άλλος στον δεύτερο γύρο των εκλογών, σίγουρα θα τον υποστηρίξουμε. Κανείς δεν έχει δοκιμαστεί και δεν έχει κριθεί, για την ικανότητά του και για την πρόθεσή του να συνεργαστεί με όλους για το καλό του δήμου, αλλά δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε πως θα επαναληφθεί το φαινόμενο Κωστούρου.

Στις δημοκρατίες, τα δικαιώματα συνοδεύονται κι από υποχρεώσεις. Οφείλουμε να σκεφτόμαστε σαν να είμαστε ατομικά υπεύθυνοι για τον τόπο που ζούμε. Αυτό φτάνει για να επιβεβαιωθούν τα μηνύματα που λένε πως το Ναύπλιο θα γίνει η πόλη που αξίζει στο κάλος της και στην ιστορία της. Θα γίνει η πόλη που μας αξίζει. Καλό βόλι!