Γράφει η Δώρα Ν. Αντωνοπούλου
Την περίμενα την συνάντησή μας. Όχι τόσο για να δω την ξαδέρφη μου, αυτήν την έβλεπα συχνά, όσο για την ιεροτελεστία του πράγματος. Η μυρωδιά του ελληνικού καφέ, οι καφετέριες στην πλατεία, ο κόσμος που περνάει πέρα-δώθε… Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι ο καφές στο καφενείο ή στην καφετέρια είναι στο DNA μας…
Η Τούλα, λοιπόν, ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που άλλες φορές σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια με τις αμπελοφιλοσοφίες της κι άλλες φορές θέλεις να της βάλεις τις φωνές και να την πλακώσεις στα χαστούκια για τατούβλαπου πετάει όταν ανοίγει το στόμα της.
Σήμερα η Τούλα ήταν ενθουσιασμένη, για τους δικούς της λόγους.
«Θα πάω να πάρω εκείνο το χάπι», μου είπε. «Το έχει δοκιμάσει πολύς κόσμος και είναι θαυματουργό. Χάνεις συνέχεια κιλά και είναι φτηνό. Το έπαιρνε και η Κιμ Καρντάσιαν, έτσι κατάφερε και χώρεσε σ’ εκείνο το φόρεμα της Μέριλιν Μονρό, θυμάσαι;;»
Στο σημείο αυτό έγινε μικρή παύση κι απ’ τις δυο μας: εκείνη ήπιε λίγο καφέ κι εγώ κατάφερα να σηκώσω το σαγόνι μου που είχε πέσει και να ανασυγκροτήσω τον καμμένο μου εγκέφαλο.
«Αυτό που το παίρνουν οι χοντρές και γίνονται Shakira;»
«Ναι. Χρησιμοποιείται σε όλον τον κόσμο και μάλιστα με θεαματικά αποτελέσματα».
«Μπορεί να προκαλέσει δυσκοιλιότητα, διάρροιες ή εμετούς για όσο διάστημα το παίρνεις», μουρμούρισα.
«Σιγά, θα το αντέξω», λέει το σπίρτο. «Εξάλλου δεν θα το πάρω για πάντα. 20 κιλάκια θέλω να χάσω, μετά θα το σταματήσω».
«Ναι, αλλά διάβασα ότι κάποιες ασθενείς κατέληξαν στην εντατική με τα παραπάνω συμπτώματα και ότι οι έρευνες που έχουν γίνει μέχρι τώρα δεν μπορούν να δώσουν σαφή εικόνα για την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου για την απώλεια βάρους ή για το ποσοστό των ανθρώπων που θα παρουσιάσουν σοβαρές παρενέργειες», είπα με σοβαρό ύφος.
«Ναι, αλλά λίγο κάπου έλεος με την άσκηση και τη διατροφή», συνεχίζει η Τούλα. «Το θέμα είναι να ξεφουσκώσουμε, ώστε να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας. Να ανέβει η αυτοπεποίθησή μας. Να σταματήσουμε να νιώθουμε άσχημα που τρώμε ένα παγωτάκι. Εξάλλου, δεν είμαστε πια 25 χρονών για να τα χάσουμε με γυμναστική και δίαιτα. Άμα πενηνταρίσεις, ο μεταβολισμός κοιμάται βαθιά και η ζυγαριά απλά αρνείται να πέσει κάτω από τα 85. Μήπως έχω άδικο;;»
Καλά, όχι ότι αν είχε άδικο η Τούλα θα τολμούσα ποτέ να της το πω. Αλλά, η αλήθεια είναι ότι η επιχειρηματολογία της ήταν καλύτερη απ’ ότι είχα φανταστεί. Ναι, νιώθουμε χάλια ως εύσωμες. Ναι, ήξερα πως είναι η μπλούζα να κολλάει επάνω μου και να διπλώνει μία, δύο και τρεις φορές. Ο σωματότυπος ο δικός μας σε συνδυασμό με το 1μ. 65εκ. σημαίνειself-confidence μηδέν. Άσε το θέμα της ζυγαριάς: 82 ακατέβατα, βρέξει-χιονίσει. Είχε δίκιο η χοντρή για τις χοντρές.
Η Τούλα υποστηρίζει ακόμα πως ο γιατρός της επιμένει ότι πρέπει να χάσει βάρος, για να βοηθήσει την καρδιά της αλλά και τον οργανισμό της γενικότερα. Μ’ αυτά και με εκείνα αποφάσισε να πάρει το σκεύασμα και να γίνει πειραματόζωο.
«Θα παρακολουθώ τα συμπτώματα και θα σταματήσω αν παρουσιαστεί οτιδήποτε ανησυχητικό. Θα με παρακολουθεί κι ο γιατρός και θα τον ενημερώνω για την πορεία μου», μου είπε.
Άρχισα να ζηλεύω. Η ξαδέρφη να χάσει βάρος κι εγώ να μείνω με τις δίπλες στο στομάχι και την κοιλιά… Δεν ήταν και πολύ δίκαιο. Ούτε ήταν σίγουρο ότι θα παρουσιάσει παρενέργειες. Μπορεί να πάνε όλα καλά και να επιτευχθεί ο πολυπόθητος στόχος. Και τότε, τι θα είχα να πω τότε;;
Η κουβέντα έληξε 0-1 στις καθυστερήσεις. Η Τούλα με έπεισε να αφήσουμε την επιστήμη να κάνει τη δουλειά της κι εμείς να κάνουμε τη δική μας, δηλαδή να αρχίσουμε να χαπακωνόμαστε. Όχι για πολύ, για όσο χρειαστεί. Και αν οποιαδήποτε απ’τις δυο μας κινδυνέψει εντωμεταξύ, να τρέξει στην άλλη για βοήθεια.
Δύο ήταν τα πράγματα που αποφάσισα να κάνω μετά από αυτήν την υψηλού επιπέδου, εσωτερική αναζήτηση την Παρασκευή το απόγευμα στην πλατεία του Άργους:
πρώτον, να πάω στο φαρμακείο για να πάρω το θαυματουργό φάρμακο με το οποίο θα χάσω κι εγώ βάρος και δεύτερον, να πάω να βρω τον παπα-Αναστάση για να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω.
Just in case…