«Θα ήταν το 64 ή το 66.»
«Τόσο πρόσφατα…»
«Κόψε την ειρωνεία. 66 ήταν σίγουρα, Είχε ανοίξει το Κάστρο.»
«Ποιο κάστρο, το Παλαμήδι;»
«Όχι, το νάϊτ κλαμπ του Φωτόπουλου. Στον δρόμο που τώρα τον ονομάζουμε οδό Αμυμώνης. Τότε ήταν χωματόδρομος. Δεν είχαν χτιστεί πολλά σπίτια. Ένα καλύβι υπήρχε με στάβλο για άλογο που δούλευε με κάρο στο λιμάνι. Κι ένα εργοστάσιο… Παλιό εργοστάσιο… Κρίνος το έλεγαν… Μάλλον, και αυτό τοματοπελτέ έβγαζε… Γιατί από τον δρόμο εκείνο πέρναγαν πολλά τρακτέρ φορτωμένα με τομάτα για εργοστάσια.»
«Ένα νάιτ κλαμπ σε μια ερημιά στην άκρη της πόλης. Καμία πρωτοτυπία. Πού θέλεις να φτάσεις την ιστορία;»
«Σε εκείνον τον δρόμο τον άκουσαν για πρώτη φορά. Περνούσε με τα πόδια και έβριζε δυνατά τον Κολοκοτρώνη.»
«Τρελός θα ήταν»
«Αυτό είπαμε όλοι τότε… Τρελός θα ήταν… αλλά σίγουρα τρελός Τούρκος.»
«Πως προσδιορίσατε την εθνικότητά του;»
«Ένα βράδυ βρέθηκε κλεισμένος στο Παλαμήδι… Έβριζε δυνατά από εκεί πάνω…»
«Πάλι τον Κολοκοτρώνη;»
«Ναι.»
«Η Αστυνομία τι έκανε;»
«Η Αστυνομία τότε προστάτευε την Κυβέρνηση. Είχαμε αποστάτες. Δεν την ένοιαζαν οι Τούρκοι, τρελοί ή λογικοί, παρά μόνον οι κομμουνιστές και οι συνοδοιπόροι… Αν φώναζες το Ένα-Ένα Τέσσερα σε πιάνανε, αν έβριζες τον Κολοκοτρώνη, τους ήταν αδιάφορο. Ποιος χωροφύλακας θα ανέβαινε βραδιάτικα στο Παλαμήδι, για να αναζητήσει έναν τρελό που έβριζε χωρίς λόγο τον Κολοκοτρώνη; Ένα εκατό είχαμε… μόνο … να έστελνε τα όργανα της τάξης ο Μοίραρχος με τα πόδια από τα σκαλιά στο Παλαμήδι…»
«Και πώς ξέρετε τι έλεγε; Τόσο δυνατή φωνή είχε;»
«Ακουγόταν θόρυβος… Στο Παλαμήδι τότε υπήρχε ένας νυχτοφύλακας ο Θεοχάρης, επώνυμο αυτό. Έμενε μέσα στο κάστρο μόνος του με την οικογένειά του. Τρέξανε να τον κυνηγήσουν, πατέρας και γιος Θεοχάρηδες… Αυτοί, μετά, μας είπαν αλλόκοτα πράγματα… Πήδαγε με τεράστια άλματα από τάπια σε τάπια. Τριάντα μέτρα άλματα!!!! Είχε ανέβει πάνω στη στέγη του Αγίου Ανδρέα και έβριζε τον Προφήτη Ισά… εννοούσε τον Χριστό. Και τέλος μετά το Γεφυράκι, που γκρέμισαν οι Τούρκοι τους Αρβανίτες, ανακάλυψαν μια γούβα.»
«Μπορεί, να την είχε κάνει άλλος την γούβα. Αυτός ο Θεοχάρης ήταν καλά στα μυαλά του, έπινε τίποτε;»
«Όχι, μια χαρά άνθρωπος, λογικός ήταν. Δεν ξέρω πως είχε ξεμείνει στο Παλαμήδι, αλλά ήταν απαραίτητος.»
«Και το Τούρκος … πώς προέκυψε;»
«Για να ανεβαίνει στα κεραμίδια μιας εκκλησίας και να βρίζει τον Κολοκοτρώνη, Τούρκος θα ήταν…»
«Τι απέγινε ο τρελός Τούρκος;»
«Έκανε μια Τρίτη εμφάνιση… Μέσα στο χειμερινό σινεμά Τριανόν… ήταν καλοκαίρι και δεν λειτουργούσε… μπήκε μέσα και ξήλωσε μια καρέκλα…»
«Τον πιάσανε;»
«Όχι, οι χωροφύλακες ειδοποιήθηκαν. Έφτασαν. Έτρεξε κι ο Πανόπουλος, τους άνοιξε, βρήκαν πως έφυγε από μια πορτούλα… πίσω από τις τουαλέτες του σινεμά.. Αν και ο Πανόπουλος είχε φτιάξει, πρόσφατα τότε τις τουαλέτες είχαν αφήσει απείραχτη μια πορτούλα που έβγαινε στο από πίσω σπίτι. Που στο ισόγειο είχε τον καφενέ ο Τάκης ο Πονηρής, πάνω στον όροφο πρέπει να έμενε η Φαλιά, η μαμή, η θεία του Γρηγόρη του Φαράκου… ίσως όμως εκείνη την εποχή να είχε φύγει για Αθήνα.»
«Με αφήνεις σε αγωνία … τον συνέλαβε κανένας;»
«Όχι. Η υπόθεση έκλεισε περίεργα… Ένα βράδυ στην Ενδεκάτη… Τα βράδια τότε δεν πέρναγε πολύς κόσμος… μόλις άλλαζε η βάρδια στον Κύκνο, δεν είχαν καθόλου κίνηση ούτε η οδός Άργους, ούτε η οδός Ασκληπιού… αν και κομμάτια του Εθνικού Οδικού Δικτύου… Έγινε, που λες, το πιο απίθανο δυστύχημα που έχει συμβεί στην πόλη μας. Ένας σαραντάρης άντρας, κοντούλης και καραφλός, προσπάθησε να περάσει τη διασταύρωση εντελώς τσίτσιδος… όπως τον είχε γεννήσει η μάνα του…για κακή του τύχη περνούσε ένα αυτοκίνητο… τον χτύπησε… σκέψου να οδηγάς και να δεις έναν ξεβράκωτο να κολλάει στο παρμπρίζ σου. Η Χωροφυλακή, έγραψε στο δελτίο συμβάντων πως ήταν ο αγνώστου ταυτότητος παράφρων Τούρκος… και πως σκοτώθηκε…»
«Τον αναζήτησε κανένας;»
«Όχι, γιατί δεν υπήρχε τρελός Τούρκος στο δυστύχημα. Ένας Ναυπλιώτης ήταν ο ξεβράκωτος περιπατητής στην Ενδεκάτη μετά τα μεσάνυχτα. Τα έπινε σε μια ταβέρνα στην Πρόνοια. Είχαν γίνει λούτσα. Και έβαλαν το στοίχημα. Πως δεν μπορεί να διασχίσει το Ναύπλιο εντελώς γυμνός. Μετά το ατύχημα… για να μην γίνει σούσουρο έφυγε με την οικογένειά του στον Καναδά… δούλεψε εκεί καμιά δεκαριά χρόνια, αλλά γύρισε… του είχαν λείψει οι Αναπλιώτικες σούρες και οι πλάκες.»
«Α! είχε πλάκα το δυστύχημα…»
«Η μνήμη του τρελού Τούρκου παρέμεινε… Τι ήθελε στο Ναύπλιο; Ήταν κατάσκοπος; Ήταν προβοκάτορας για να χαλάσει την Ελληνοτουρκική φιλία; Οι θεωρίες έδιναν και έπαιρναν. Είχαν γίνει εθνικό μας σπορ»
«Οι Αναπλιώτες είμαστε ξεχωριστό έθνος;»
«Μάλλον. Έχουμε τη δική μας Μυθολογία.»
«Εσύ ποια θεωρία ενστερνίστηκες; Τί ήταν αυτός που έβριζε τον Κολοκοτρώνη;»
«Λογικά πράγματα…»
«Αν και δεν το πιστεύω… το λογικά…»
«Στο Παλαμήδι, πήγε και έψαξε σε συγκεκριμένο μέρος. Μετά το Γεφυράκι. Εκεί που ένα βράδυ το 1780 το είχαν γκρεμίσει οι Τούρκοι 2.500 Αλβανούς… Τους ανέβασαν με δόλο πάνω στο κάστρο, με την υπόσχεση ότι θα τους πληρώσουν τα χρωστούμενα, τους λουφέδες. Οι Αλβανοί, ανέβηκαν όλοι με στόχο και την πληρωμή να πάρουν και το κάστρο να καταλάβουν παραβαίνοντας την συμφωνία με τους Τούρκους. Οι Οθωμανοί αποδείχθηκαν πιο έξυπνοι… Κατέστρεψαν την παλιά Βενετσιάνικη γέφυρα. Έκλεισαν τις πόρτες των Ταπιών. Άρχισαν πυροβολισμούς. Πανικοβλήθηκαν οι άλλοι έπεσαν στον γκρεμό. Τους τελευταίους τους αποτέλειωσαν με γιαταγάνια.»
«Και στη γούβα ήταν τα λεφτά που δεν έδωσαν στους Αρβανίτες;»
«Όχι. Πάλι λάθος κάνεις.»
«Τι ήταν;»
«Οι Τούρκοι δεν ξανάφτιαξαν τη γέφυρα… Σαράντα χρόνια μετά έμενε μόνο μια τρύπα πάνω από το χάος του γκρεμού. Κανείς δεν πλησίαζε. Και δεν είχε να κάνει κάποια δουλειά, αλλά και φοβόνταν τα φαντάσματα τόσων σκοτωμένων. Άρα ήταν σημείο για τέλεια κρυψώνα…»
«Τί να κρύψουν;»
«Βλέποντας την Επανάσταση του 1821 οι πλούσιοι Οθωμανοί σκεφτόντουσαν να θάψουν «θησαυρούς»… αν έχαναν το κάστρο από τα χέρια τους… αυτό θα κρατούσε λίγο… μετά με την βοήθεια του Μεγάλου Σουλτάνου θα τα ξαναέπαιρναν… θα ξέθαβαν τους θησαυρούς…»
«Το κάστρο πάρθηκε από τους Έλληνες και οι Τούρκοι δεν ξαναγύρισαν. Πώς δεν σας ήρθε καμιά ιδέα για να πάτε να το σκάβετε τα βράδια;»
«Το ίδιο και για το Τριανόν… Ήταν παλιό Τζαμί. Τον Δεκέμβρη του 1822 συμφώνησαν με τον Κολοκοτρώνη να αφήσουν τους θησαυρούς τους μέσα εκεί και να φύγουν. Δεν υπήρχε Ελληνική φρουρά… Πιθανά κάποιοι να έσκαψαν στο δάπεδο του τζαμιού… Μην ξεχνάς πως ακριβώς από πίσω έμενε ο ίδιος ο Πασάς της πόλης… ο Αλής ο Αργείτης…»
«Άρα ο Τούρκος δεν ήταν και τόσο τρελός…»
«Για να έχει εντοπίσει αυτά τα δύο σημεία σίγουρα ήταν Τούρκος.»
«Μας μένει μόνο η οδός Αμυμώνης… εκτός και αν εκεί πήγε για το νάιτ κλαμπ και όχι για θησαυρούς.»
«Εκεί πήγαμε εμείς… Δεν σου λέω όλη την παρέα… Παράνομη είναι η θησαυροθηρία…»
«Και τι βρήκατε;»
«Σε ένα μέρος έδινε το μηχάνημα σήμα… δεν σου λέω πού ακριβώς… πάντως, μετά το Γηροκομείο…»
«Σκάψατε;»
«Ναι».
«Βρήκατε;»
«Ναι»
«Λίρες;»
«Όχι… κέρατα!!!»
«Δικά σας;»
«Όχι, ζώων»
«Το θεωρήσαμε κακό οιωνό και δεν συνεχίσαμε… Φοβηθήκαμε πως κάποιοι είχαν κάνει εκεί θυσία…»
«Να τα, τα ωραία…»
«Μάλλον, τα πολύ παλιά χρόνια περνούσαν από εκεί κοπάδια τσοπαναραίων που κατέβαιναν από τα βουνά της Αρκαδίας και πήγαιναν προς τα Ίρια ή και προς την Ερμιονίδα. Έστηναν πρόχειρα σφαγεία και προμήθευαν φρέσκο κρέας την αγορά του Ναυπλίου … Τα κέρατα τα πέταγαν γιατί δεν τρώγονται.»
«Μπα… κάποιοι έχουν φάει κέρατα… Πάντως εγώ ήρθα να σε παρακαλέσω να με ψηφίσεις.»
«Ατύχησες… Τόση ώρα με ειρωνεύεσαι για το πάθος μου για τους θησαυρούς… καιρός είναι να σε δουλέψω κι εγώ για το δικό σου πάθος για την πολιτική.»
