Μια βόλτα στις Μυκήνες (της Δώρας Ν. Αντωνοπούλου)

Γράφει η Δώρα Ν. Αντωνοπούλου

Είχα χρόνια να πάω. Όχι λόγω απόστασης, αλλά γιατί οι αρχαιολογικοί χώροι δεν έχουν πολύ ενδιαφέρον για τους ντόπιους κατοίκους.

Το Σάββατο το απόγευμα λοιπόν, πήρα τον σκύλο μου και πήγαμε στις Μυκήνες. Πρώτα στον αρχαιολογικό χώρο (στον οποίο το 2003 προστέθηκε το μουσείο των Μυκηνών) και ύστερα στο χωριό που βρίσκεται 1.500 μέτρα πιο κάτω. Μετά από τόσα χρόνια, ήμουν σίγουρη ότι η περιοχή θα είχε αλλάξει…

Βλέπετε, οι Μυκήνες δεν είναι ένα τυχαίο χωριό: ο αρχαιολογικός χώρος (όπως και αυτός της Τύρινθας) έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1999. Θεωρείται από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους παγκοσμίως με εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.

Μάλιστα, διάβασα ότι στο κρατικό μουσείο της Βάδης στην Γερμανία, έχουν ανακατασκευάσει την μυκηναϊκή αίθουσα του θρόνου και οι επισκέπτες μπορούν να μπουν και να δουν την αίθουσα όπως ακριβώς ήταν κατά την εποχή της ακμής του Μυκηναϊκού πολιτισμού, με τις πρωτότυπες τοιχογραφίες και τα πρωτότυπα χρώματα και σχέδια στους τοίχους και την οροφή.

Εν έτει 2023, θα περίμενε κανείς να συναντήσει μια διαφορετική εικόνα σε μια τουριστική περιοχή, όπως οι Μυκήνες: σύγχρονα καταστήματα με τουριστικά είδη, συσκευασμένα αγαθά του τόπου για να τα πάρουν μαζί τους οι ξένοι φεύγοντας, ζαχαροπλαστεία με παραδοσιακά γλυκά και ποτά και καφέ για ντόπιους και ξένους, όπως και δρόμους φωτισμένους και πλακόστρωτους που θα τους περπατούν μικροί και μεγάλοι.

Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Το Σάββατο το βράδυ, τα καφενεία του χωριού ήταν άδεια, όπως και τα εστιατόρια στον κεντρικό δρόμο. Τα μικρά καταστήματα τουριστικών ειδών ήταν κλειστά και στον δρόμο δεν είδα παρά έναν-δυο ανθρώπους.

Οι τουρίστες μάλλον προτιμούν να συνδυάσουν το φαγητό, τον καφέ και τα ψώνια τους με μια βόλτα στην πόλη του Ναυπλίου, όπου υπάρχει ζωντάνια, κίνηση και πολλά μαγαζιά με τουριστικά είδη που δεν κλείνουν σχεδόν ποτέ.

Θεωρώ ότι το χωριό των Μυκηνών αξίζει να έχει το δικό του πολυπολιτισμικό κοινό και το δικό του μερίδιο στην πίτα του τουριστικού προϊόντος. Από αυτήν την άποψη, οι Μυκήνες είναι το αδικημένο παιδί της Αργολίδας, αν όχι της Ελλάδας: διάσημο μεν, αλλά ξεχασμένο και περιφρονημένο.

Επιβάλλεται να γίνουν έργα ώστε να πάψει να θυμίζει χωριό της δεκαετίας του ’80. Να πραγματοποιηθούν σεμινάρια για την επιχειρηματικότητα. Να γίνουν ενέργειες για να στηριχτούν οι υπάρχουσες επιχειρήσεις και να δοθούν οικονομικά κίνητρα για καινούριες, με την μορφή καταστήματος μέσα στο χωριό ή/και ηλεκτρονικού καταστήματος. Να γίνει συνεργασία με ντόπιους παραγωγούς και με «πράσινες» ελληνικές εταιρείες που χρησιμοποιούν ανακυκλώσιμα προϊόντα. Να συζητηθεί στην δημοτική αρχή/περιφέρεια ποια ημέρα μέσα στο έτος μπορεί να αφιερωθεί στις Μυκήνες με μια μεγάλη γιορτή και πολλές σχετικές εκδηλώσεις.

Εύχομαι ο δήμαρχός μας να θυμάται ότι αυτό το χωριό ανήκει στον δήμο μας και ότι πρέπει να ασχοληθούμε μαζί του και να το αναβαθμίσουμε, γιατί οι Μυκήνες είναι ένας τόπος ιερός και τους αξίζει μια διαφορετική  μεταχείριση. Τους αξίζει επίσης ο θαυμασμός και η εκτίμησή μας. Μακάρι κάποια μέρα να γίνουν ο μεγαλύτερος πόλος έλξης της Αργολίδας για τους ξένους αλλά και για τους ντόπιους και να έρχονται πρώτες με διαφορά σε τζίρους, σε επισκεψιμότητα και σε likes.