του Γιώργου Ελενόπουλου, δημοσιογράφου
Η πρόσφατη ιστορία ντροπής που ήρθε στο φως της δημοσιότητας και έφερε τ’ Ανάπλι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ένεκα μιας ενέργειας που επεδίωκε την προσβολή της αξιοπρέπειας και την ατίμωση ενός πολιτικού αντιπάλου και διεπράχθη από τον τοπικό άρχοντα, μόνον ως συλλογική ύβρις μπορεί να εκληφθεί από κάθε καλοπροαίρετο και έντιμο άνθρωπο, πέρα από οποιαδήποτε φιλοσοφική, ιδεολογική, πολιτική ή όποια άλλη επιλογή.
Και αποτελεί την έκφραση μιας συλλογικής ύβρεως, γιατί ουδείς εξ’ ημών μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, ότι δεν γνώριζε, το ποιόν και το ήθος των ανθρώπων που κυβέρνησαν και κυβερνούν τον τόπο μας, όπως και το τι πραγματικά συμβαίνει εδώ, σε αυτό το θεατρικό σκηνικό που λέγεται Ανάπλι και που κάποτε θα πρέπει να πάρει τη ζωή και την ψυχή μιας πραγματικής πόλης, όμορφης, με ολοκληρωμένους δημοκρατικά πολίτες, με ήθος και επίγνωση της ευθύνης τους απέναντι στον τόπο τους, αλλά και στον κάθε άνθρωπο, τον κάθε τόπο, σε κάθε γωνιά της γης.
Ένας τόπος για να είναι ευλογημένος με το ήθος που χαρακτηρίζει κάθε άξιο πολίτη, πρέπει να εμφορείται πρωτίστως από τον αξιακό κώδικα με βάση τον οποίο πορεύεται στον ιστορικό χρόνο.
Κατά τούτο, η ύβρις που διέπραξε ο «δήμαρχος», δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανέναν τρόπο, με κανέναν, όσα και όποια «επιχειρήματα» μπορεί να γεννήσει το θολωμένο μυαλό των κάθε λογής υπηρετών του Facebook ή όποιου άλλου μέσου δήθεν κοινωνικής δικτύωσης.
Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, από κανένα δημοκράτη πολίτη.
Κάθε απόπειρα δικαιολόγησης αυτής της ύβρεως, ιδιαίτερα αν προέρχεται από πολίτη που δηλώνει δημοκράτης, προοδευτικός, αριστερός κ.λπ., δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε ότι δεν είναι πραγματικά δημοκράτης, είτε ότι επιδιώκει με αυτόν τον τρόπο την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, όχι του δημόσιου συμφέροντος.
Και προσθέτως, υποδηλώνει, τον συμφεροντολογικό τρόπο με τον οποίο ένα μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας, προσεγγίζει την πόλη του. Χρησιμοποιεί την πόλη για ίδιον όφελος, δεν υπηρετεί την ψυχή της πόλης, την κοινωνία της, τον συνάνθρωπο, το δημόσιο συμφέρον και τη συλλογική μας πορεία. Μάλιστα, με κάθε τρόπο καθημερινά, επιχειρεί να αποτρέψει το ενδεχόμενο να αποκτήσει η πόλη την ψυχή που με αγωνία επιζητούν οι υγιείς παραγωγικά και δημιουργικά δυνάμεις αυτής της πόλης.
Οι εξαιρέσεις, των πολλών αυτή τη φορά Αναπλιωτών, που διαχώρισαν τη θέση τους και καταδίκασαν την αποτρόπαια πράξη, ας ευχηθούμε να αποτελέσουν τη μαγιά για μια προσπάθεια αλλαγής της πορείας που οδηγεί με απόλυτη ακρίβεια στη σύγκρουση με τα βράχια της αυτοκαταστροφής αυτής της πόλης. Μιας πόλης που μόνο όσοι την αγάπησαν πραγματικά μπορούν να έχουν παντού μαζί τους τη μυρωδιά της υγρασίας και της πικροδάφνης, και τη λιτή εικόνα μιας γης που κυριαρχούσε η πέτρα, το χώμα και η θάλασσα.
Για αυτήν την ομορφιά, επιβάλλεται και μια αναφορά σε όσους σιώπησαν. Είναι το ίδιο ένοχοι, με τον υβριστή. Διαλαλούν με τη στάση τους, ότι κάποια άλλη στιγμή, μπορεί να έχουν ήδη κάνει ή θα κάνουν το ίδιο.
Όλα αυτά όμως, αποτελούν τη μια όψη της ντροπιαστικής υπόθεσης.
Υπάρχει και η άλλη όψη, εξίσου θλιβερή, αλλά και ιδιαιτέρως σημαντική.
Και αφορά την ηγεσία, τη διακυβέρνηση της πόλης επί δεκαετίες. Δηλαδή, τις πολιτικές που ακολουθούνται, τον τρόπο άσκησης της πολιτικής και το ήθος της εξουσίας.
Αλλά εδώ, παρεμβαίνει ένας ακόμη παράγων, αυτός που στο όνομα της Δημοκρατίας έχει χρέος να εκλέξει την ηγεσία, αυτός που ψηφίζει επιλέγοντας τον άρχοντα, το δημοτικό συμβούλιο και τις πολιτικές που ακολουθούν.
Και κατά τούτο, η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι, ανεξάρτητα από το ποιος και τι αρέσει ή δεν αρέσει σε καθέναν από εμάς, υπάρχει μια αλήθεια που δεν τίθεται σε αμφισβήτηση:
Η πόλη πορεύεται επί δεκαετίες χωρίς όραμα και σχέδιο προς ένα άδηλο μέλλον.
Παρά τις φιλότιμες και ικανές να αλλάξουν τα πράγματα προσπάθειες που υπήρξαν στο παρελθόν, που όμως δεν τιμήθηκαν όπως τους άξιζε από τους ψηφοφόρους δημότες.
Δεν είναι μόνον, επομένως, η ευθύνη των ανάξιων τοπικών αρχόντων που έχουν στα χέρια τους τη μοίρα της πόλης και των ανθρώπων της, είναι και η ευθύνη των ανθρώπων της πόλης, που επιλέγουν ανάξιους άρχοντες.
Άρχοντες χωρίς όραμα, χωρίς σχέδιο, που λυμαίνονται την ιστορία και την πανθομολογούμενη ομορφιά του τόπου για ίδιον όφελος, χωρίς την παραμικρή αίσθηση της ευθύνης τους.
Άρχοντες που με κάθε τρόπο επιδιώκουν να έχουν σχέσεις πελατειακές με τους πολίτες, για να έχουν οι πολίτες την ανάγκη τους, αντί να υπηρετούν τους πολίτες, ως όφειλαν.
Η ευθύνη για τη διαμόρφωση αυτής της τραγικής για τον Δήμο μας πραγματικότητας, βαραίνει όλους μας, παρά το ότι, το μερίδιο του καθενός διαφέρει.
Εκφράζω την ευχή και την ελπίδα, η επιλογή μας αυτήν τη φορά, τουλάχιστον όσων έχουν επίγνωση της πραγματικότητας και των αναγκών της, να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη για την αλλαγή μιας πορείας που δεν μας τιμά.
Ιδιαίτερα σε αυτούς τους δύσκολους και απαιτητικούς καιρούς, που όλα αλλάζουν με πρωτόγνωρη ορμή και η πράσινη ψηφιακή μετάβαση σε μια βιώσιμη εποχή αποτελεί αδήριτη ανάγκη, απαιτείται να αποκτηθεί η ικανότητα να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι μεγάλες προκλήσεις, προκλήσεις που απειλούν ακόμη και την ύπαρξη των κοινωνιών που δεν διαθέτουν θεσμούς ικανούς και δημοκρατικούς και δεν πορεύονται με την αναγκαία συνοχή και ενεργό συμμετοχή των πολιτών. Πρώτος μεταξύ των θεσμών, ο Δήμος, ως κύτταρο της Δημοκρατίας.
Εξάλλου, δεν είναι δυνατόν πόλεις με πολύ λιγότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα και χωρίς την απαράμιλλη ομορφιά τ’ Αναπλιού, να πορεύονται με όραμα και σχέδιο στο μέλλον, την ίδια ώρα που τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, η ιστορία και η μοναδική ομορφιά της πόλης μας, είτε παραμένουν ανεκμετάλλευτα είτε απαξιώνονται και μετατρέπονται σε βορά στον βωμό των λιγοστών συμφερόντων τοπικών παραγόντων και ανάξιων πολιτικών, που θέλουν την πόλη – όπως και ολόκληρο το Μοριά, όπως βλέπουμε τελευταία -, τσιφλίκι τους, γιατί έτσι θέλουν να είναι η πολιτική.
Πολιτικοί, γεννημένοι για να ικανοποιούν τις προσωπικές τους στοχεύσεις και τις στοχεύσεις συμφερόντων και κατεστημένων.
Τοπικοί άρχοντες χωρίς έρμα, πρόθυμοι υποτακτικοί τους και μαζί, άβουλοι και μοιραίοι ενώπιον της συλλογικής μας πορείας.
Και μια πολιτική για να υπηρετεί τα συμφέροντά τους, αντί αυτοί να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.
Από την επιλογή μας θα κριθούμε όλοι. Τώρα πια, ουδείς μπορεί να πει ότι δεν γνώριζε.
