Μέρα… Νύχτα… Μέρα (ποίημα από την Θέμιδα)

Μέρα… Νύχτα… Μέρα

Σκόρπισαν τα όνειρά μας με το πρωινό τίναγμα των σεντονιών.
Πήγαιναν να καλύψουν τα κενά μας
ξελογιάστηκαν από το μεθυστικό ήλιο
διαλύθηκαν ανάμεσα στις ακτίνες του.
Ξεπλένεται το πρόσωπό μας από τις βραδινές τρομαγμένες υποσχέσεις
ντυνόμαστε τη νέα ελπίδα.
Βγαίνουμε κλειδώνοντας στο σπίτι τα μυστικά μας
ξεκινάμε τραυματίζοντας τη σιωπηλή μελαγχολία του γείτονα
με την πρώτη καλημέρα.
…
Περίεργη η ματιά των περαστικών.
Από-κοινωνικοποιημένοι (ή εξ αρχής ακοινώνητοι;)
στην κοινωνία της πληροφορίας.
…
Στο λεωφορείο στριμωγμένοι άνθρωποι, στοιβαγμένα μυστικά
κάνουν υπομονή μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Στο δρόμο ακούγονται διάχυτοι ήχοι
άλλοι ήρεμοι σαν απαλό αεράκι
άλλοι βίαιοι σα βρισιές
σαν αποβολές σκοτωμένων ονείρων.
Κατεβαίνουμε στον προορισμό μας αποφασιστικά,
τραντάζοντας την υπόγεια διάσταση του δρόμου.
…
Εργασίες, προθεσμίες, παραδόσεις…
όλα σε ένα ατελείωτο καραβάνι υποχρεώσεων.
Ο νους όμως δραπετεύει σε άλλες διαστάσεις
εκτοπίζοντας τα ατμοσφαιρικά στρώματα.
Ψάχνει πλανήτη με κλίμα κατάλληλο για την ευδοκίμηση των ονείρων·
κοντά σ’ αυτόν, του μικρού πρίγκιπα. Έτσι για παρέα.
Ένα πλανήτη, που θα αφήνουμε εκτός
την φορητή μας απελπισία.
…
Επιστρέφοντας στη γνώριμη ασφάλεια του σπιτιού,
γδυνόμαστε βιαστικά το ρούχο της πρωινής ελπίδας,
που πλέον πήρε να μοιάσει στο χρώμα της πόλης.
Δινόμαστε πια στα χέρια του ύπνου
ανενόχλητοι από γειτονικά προβλήματα και φιλικές ανησυχίες.
Αφήνοντας τη νύχτα
να φέρει στο δικό της φως τα όνειρα μας.
Τα ίδια όνειρα που θα τινάξουμε την επόμενη μέρα
από τα σεντόνια μας σχεδόν αδιάφορα.
…
Κι όμως, αύριο το πρωί
και πάλι θα ντυθούμε τη νέα ελπίδα!

ΘΕΜΙΣ themis3themis@gmail.com