Κλαις ανθρωπάκο; (γράφει ο Νίκος Κωστόπουλος)

To σκίτσo είναι του ηθοποιού και συγγραφέα Γιώργου Γαλίτη

Γράφει ο Νίκος Κωστόπουλος

Η θλίψη ξεχειλίζει. Η οργή περισσεύει. Ακόμα μία τραγωδία. Θύματα για άλλη μια φορά η ελπίδα, το μέλλον, η ομορφιά και η ζωντάνια.

Ανθρώπινο λάθος σού είπε ο πρωθυπουργός μηδενικής ευθύνης ανθρωπάκο. Δεν σου είπε όμως για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν για να φτάσουμε στο ανθρώπινο λάθος.

«Επιτρέπεται η κυκλοφορία των τρένων με 200 χλμ/ώρα χωρίς να υπάρχει καμία ένδειξη κατάστασης της γραμμής» προειδοποίησε ο υπεύθυνος ασφαλείας και παραιτήθηκε.

«Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις» φώναζαν οι εργαζόμενοι.

Και έτσι ακριβώς έγινε.

Δάκρυσε ο υπουργός και παραιτήθηκε για λόγους ευθιξίας σου είπαν οι «ακηδεμόνευτοι» δημοσιογράφοι ανθρωπάκο και αρκέστηκες σε αυτό. Δεν σου είπαν όμως πως ο δακρυσμένος υπουργός φωνασκούσε πως είναι ντροπή η επερώτηση της αντιπολίτευσης στην Βουλή για την ασφάλεια των πολιτών και των εργαζομένων. Δεν σου είπαν πως έστειλε στον εισαγγελέα τους εργαζόμενους όταν απεργούσαν για να προλάβουν την τραγωδία. Σου είπαν όμως πως ταλαιπωρείται το κοινό, ότι οι εργαζόμενοι είναι τεμπέληδες και ότι στον πολιτισμένο κόσμο δεν γίνονται απεργίες. Και όταν ο «αδέκαστος» εισαγγελέας έκρινε την απεργία παράνομη και καταχρηστική πανηγύριζες ανθρωπάκο.

Και τώρα κλαις ανθρωπάκο. Κλαις γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς πως το ανθρώπινο λάθος που είπε ο πρωθυπουργός μηδενικής ευθύνης είναι δικό σου. Ναι δικό σου. Εσύ είσαι ο σταθμάρχης. Εσύ είσαι ο σταθμάρχης της ζωής σου, αλλά ποτέ δεν θέλησες να αναλάβεις αυτή την ευθύνη. Πότε δεν θέλησες να μάθεις την αλήθεια που σε αφορά ανθρωπάκο, όπως σου είπε πριν χρόνια ο Βίλχελμ Ράιχ.

Μετά τον πόλεμο αντάλλαξες την ψήφο σου για μια θέση στην ξενιτιά. Υποχρεώθηκες στον βουλευτή για να γίνεις γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία και αυτός ανενόχλητος να κατασπαράζει με τους δικούς του το σχέδιο Μάρσαλ. Ύστερα την αντάλλαξες με μια θέση στο δημόσιο. Υποχρεώθηκες στον βουλευτή για μια σίγουρη δουλειά ώστε αυτός να καταβροχθίζει τα πακέτα Ντελόρ και στο τέλος να σου λέει μαζί τα φάγαμε και συ να το βουλώνεις ανθρωπάκο. Και αφού έτσι μεγάλωσες, στην συνέχεια αντάλλαξες την ψήφο σου για μια θέση στο super market. Υποχρεώθηκες στον βουλευτή για να δουλεύεις 12ωρο να πληρώνεσαι 4ωρο (λόγω δημοσιονομικής προσαρμογής) και αυτός να συνεχίζει για 2^η και 3^η θητεία στην βουλευτική αποζημίωση (χωρίς δημοσιονομική προσαρμογή). Και σήμερα ταλαίπωρε ανθρωπάκο ανταλλάσεις την ψήφο σου για το market pass. Υποχρεώνεσαι στον βουλευτή σου για ένα κομμάτι ψωμί ώστε αυτός και ο πρωθυπουργός μηδενικής ευθύνης να πανηγυρίζουν στη Βουλή για τα εκατομμύρια των  αιτήσεων και συ να πανηγυρίζεις μαζί τους τον εξευτελισμό σου. Δεν απέχεις επειδή «είναι όλοι ίδιοι» ανθρωπάκο. Απέχεις γιατί δεν βρήκες την δύναμη να στηρίξεις κάτι νέο, κάτι καινούριο, χωρίς βαρίδια.

Σου είπαν οι «ακηδεμόνευτοι» δημοσιογράφοι πως πρόσβαλλαν την εθνική σου περηφάνια ανθρωπάκο και φόρεσες περικεφαλαίες, χλαμύδες και τους έλεγες προδότες. Δεν θα σου πουν ποτέ όμως πως η εθνική περηφάνια πηγάζει από την προσωπική περηφάνια και αξιοπρέπεια την οποία στην τσαλαπάτησαν όταν σε ανάγκασαν να ψάχνεις στους κάδους για αποφάγια. Σου είπαν πως το δημόσιο είναι κακό και οι υπάλληλοι τεμπέληδες και φώναζες μαζί τους για απολύσεις ανθρωπάκο. Δεν σου είπαν όμως πως εσκεμμένα απαξίωσαν το δημόσιο, πως ο ιδιώτης ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος και η ανθρώπινη ζωή  γι’ αυτόν έχει χρηματιστηριακή αξία.

Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη σου είπαν οι «ακηδεμόνευτοι» δημοσιογράφοι. Δεν σου είπαν όμως πως ο γιος του «αδέκαστου» εισαγγελέα ήταν μέχρι χτες μετακλητός υπάλληλος στον δακρυσμένο υπουργό.

Δημοσία δαπάνη οι κηδείες των θυμάτων και θα σου πουν για αβάσταχτο πόνο και θα συγκινηθείς ανθρωπάκο. Θα συγκινηθείς αντί να εξαγριωθείς γιατί η ελπίδα, το μέλλον, η ομορφιά και η ζωντάνια δεν κηδεύονται ανθρωπάκο.

Και κλαίγοντας θα τους πιστέψεις ανθρωπάκο. Θα τους πιστέψεις γιατί δεν έχεις την δύναμη να εξυψωθείς σε άνθρωπο. Γιατί φοβάσαι να παλέψεις για την ελπίδα, το μέλλον, την ομορφιά και την ζωντάνια. Γιατί τρέμεις μην σε πουν αναρχικό, αντιεξουσιαστή. Γιατί σε μεγάλωσαν να κάθεσαι φρόνιμα αλλιώς θα φωνάξουν την αστυνομία.

Κι έτσι συνεχίζεις ανθρωπάκο, δειλός, μοιραίος και άβουλος αντάμα να βαδίζεις προς τη κάλπη σκυθρωπός, μίζερος και εξαρτημένος.

Μην κλαις ανθρωπάκο. Και τα δικά σου δάκρυα κροκοδείλια είναι.

(Επηρεασμένος από το βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ, «Άκου, Ανθρωπάκο!»)