Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, στην Πρόνοια του Ναυπλίου υπήρχαν περίπου 30 (!) ταβέρνες, πολλές από τις οποίες ήταν και μπακαλοταβέρνες, οι οποίες κατά την περίοδο των Αποκρεών συγκέντρωναν το σύνολο σχεδόν των θαμώνων του παλιού Ναυπλίου αλλά και κατοίκων της ευρύτερης περιοχής.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα έγραψε το 1951 για την προνοιώτικη αποκριά ο λογοτέχνης Θεόδωρος Κωστούρος:
“Eδώ και κάμποσες μέρες, Τσικνοπέμπτη ήτανε, αφήσαμε πίσω μας την εθιμοτυπία των Αναπλιώτικων… Μπάκιγχαμ και πήγαμε να βρούμε την πηγαία έκφραση του λαϊκού γλεντιού της αθάνατης Πρόνοιας.
Πρόνοια ω! μυστήριο άλυτο των αιώνων! Σχεδόν ενωμένη είσαι πια με τ’ Ανάπλι μας κι όμως, τι διαφορετικό χρώμα! Όλως διόλου αλλιώτικο. Σαν ν’ ανήκεις σ’ άλλον πλανήτη! Εκεί στη “Μαρμαρένια βρύση” απόξω από την ταβέρνα του Σταθακόπουλου, το γλέντι έδινε και έπαιρνε. Τα Νιάτα της Πρόνοιας, οι λεβέντες της και κείνα τα μαργιόλικα κορίτσια τα μελαχρινά της, πιασμένα χέρι – χέρι, χόρευαν τα “Πεταλάκια”, τον “Tραμπαρίφα”, την “Γερακίνα”.
Λιγοστός, φτωχικός ο μεζές, λιγοστό το κρασί. Πάνω από τούτα τα υλικά και τα πρόσκαιρα, υπάρχουν τα Νιάτα και, πάνω απ’ αυτά, υπάρχει το μοναδικό, το αβίαστο, το αναντικατάστατο, το πρωτόφαντο κέφι της Πρόνοιας…
Αμφιέσεις; Ό,τι βάλει ο νους σου! Κάθε Προνοιώτης πρέπει απαραίτητα να ντυθεί μασκαράς! Μ’ ότι βρει! Παπλώματα, κουρελούδες, προβιές, ώχρες, φούμο. Φτωχοί μεροκαματιάρηδες, μοδιστρούλες, καπελούδες, ραφτάκια, μπαρμπεράκια, έξυπνα όλα, πειραχτήρια όλα, σε τριγυρνάνε, σε μεθούνε, σε ζαλίζουν και στο τέλος ξεχνάς και συ ετικέτες και τα ρέστα και ρίχνεσαι σ’ ένα τρελλό μεθύσι και… όπου το βγάλει η άκρη…”.
Η ανάρτηση αφιερώνεται στη μνήμη του δημοσιογράφου – ερευνητή Γιώργου Αντωνίου (1951-2013) ο οποίος μας είχε κάνει γνωστό το παραπάνω κείμενο. Οι φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο του.
