“Νεανική Γωνιά”: Γιατί δεν μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα!

Γράφει η Αναστασία Μαρκέλλα Νεαμονίτη

Πολύ υπερεκτιμημένα τα ηλιοβασιλέματα. Ναι, το είπα. Ποιος είπε ότι είναι τα ομορφότερα και όλοι συμφωνήσατε ; Κανάς χαζός, ελαφρόμυαλος. Δεν μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα και δεν μου αρέσουν για τρεις πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Πρώτων με ενοχλούν. Μου υπενθυμίζουν πως μια μέρα τελειώνει και ο κόσμος μου όπως τον γνωρίζω βυθίζεται στο σκοτάδι. Και όσο γοητευτικό και αν είναι το σκοτάδι, μέρος της γοητείας του είναι το γεγονός πως είναι τρομακτικό και χαώδες, πως κάτι μπορεί να τελειώσει όσο γρήγορα ένα αστέρι καίγεται, αλλά μέσα στην νύχτα κανείς δεν θα το δει να λάμπει για τελευταία φορά.

Δεύτερον, είναι επιπόλαια, καυχησιάρικα. Κρατάνε λίγο. Είναι στιγμιαία. Και όλοι πάσχουν σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα να βγάλουν τις καλύτερες φωτογραφίες. Η ομορφιά τους είναι μια εικόνα, μία ψευδαίσθηση που πολλοί από εμάς πιστέψαμε πως κρατούσε πολύ περισσότερο από την πραγματική  διάρκεια της όμορφης στιγμής. Μας πουλάνε ώρες όταν δεν αξίζουν ούτε δευτερόλεπτα.

Και ο τρίτος λόγος είναι επειδή είναι εύκολα. Είναι απίστευτα εύκολο να μείνεις με κάποιον μέχρι να πέσει η νύχτα.Είναι εύκολο να λες όμορφα λόγια μέσα στην καταναγκαστική χαρά της μέρας. Η πραγματική δοκιμασία είναι η ανατολή. Δοκίμασε να μείνεις με κάποιον μέχρι να ξημερώσει. Δοκίμασε να προσπαθήσεις να επιβιώσεις μαζί με κάποιον άλλον το χάος της νύχτας. Όταν το αχνό φως του φεγγαριού λούζει τις ξεθωριασμένες μάσκες, όταν δεν υπάρχει κανένας ψευτοήλιος να τις κρύβει στη λάμψη του. Όταν είναι διάφανες. Προσπάθησε να πεις ψέματα με διάφανη μάσκα. Δεν μπορείς. Όποιος είσαι την νύκτα, είναι εκατό φορές πιο αληθινός από το ποιος είσαι την μέρα. Αυτός φυσικά είναι και ο λόγος που είσαι λιγότερο συμπαθής. Δύσκολο να σε συμπαθούν όταν πλέον δεν μιλάς την γλώσσα τους έτσι ; Για αυτό η ανατολή είναι πρόκληση. Το να αποδεχτείς ποιος είσαι στο σκοτάδι είναι δύσκολο από μόνο του, πόσο μάλλον να βρεις και κάποιον να το μοιραστείς. Ωστόσο, όταν αργά ο ουρανός γεμίζει χρώμα, αρχίζεις και βλέπεις το περίγραμμα από τα σύννεφα, τα αστέρια ένα- ένα χάνονται από τον ουρανό. Όταν συνειδητοποιείς πως έβγαλες ακόμα μία νύχτα. Κοιτάς τον ουρανό και ξέρεις πως όλη η τρέλα, όλη η κούραση άξιζε για να τον δεις ταπεινά να αναδεικνύει την δική του αλήθεια. Τουλάχιστον μέχρι να χρειαστεί να ξυπνήσετε πάλι. Μέχρι να μπεις στον αυτόματο πιλότο και να αρχίσεις με αυτή την καταραμένη ψευτοημέρα.

Αλλά δεν μιλάμε για αυτό ακόμα. Τώρα και για την επόμενη μία ώρα θα απολαύσω τις τελευταίες μου στιγμές ειλικρίνειας.

Καλημέρα.