Την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου και ώρα 6.30μμ, στο Άργος, στην αίθουσα εκδηλώσεων του συλλόγου Αργείων ο Δαναός, θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση-ομιλία με τίτλο: «Αγκαλιάζοντας το Τριώδιο…» με κείμενα του συγγραφέα, νομικού και παραγωγού του Ορθοδόξου Εκκλησιαστικού ραδιορφώνου Νώντα Σκοπετέα.
“Αγιασμένες μορφές της διπλανής μας πόρτας, οι αγαπημένοι μας… Παράξενοι Χριστιανοί, ανοίγουν το Τριώδιο και την πιο κατανυκτική περίοδο της Αγίας μας πίστης…” αναφέρει η πρόσκληση.
Συμπράττει η βυζαντινή χορωδία «Πατριαρχικόν Αναλόγιον – Δημοσθένηs Παϊκόπουλος» του εν Αργολίδι Συλλόγου Μουσικόφιλων Κωνσταντινουπόλεως.
Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του Νώντα Σκοπετέα: “Δάκρυ στο Εγώ” (εκδ.”Πρόμαχος Ορθοδοξίας”, 2018):
“…Ήταν ένα Τριώδιο…Το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο της Εκκλησίας μας κατανυκτικόν- περιέχον άπασαν την ανήκουσαν αυτώ ακολουθίαν της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής από της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου μέχρι του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου… Μια έκδοση της δεκαετίας του 60. Τον ευχαρίστησα για εκείνο το απρόσμενο για μένα τότε δώρο, το οποίο πήρε τη σταθερή του θέση στη βιβλιοθήκη της…άγνοιάς μου για πολλούς καιρούς…
Μα τα ευλόγησε έτσι ο Θεός, και κάποια στιγμή κατέβηκε από εκείνη τη…σταθερή του θέση…Και το πήρα και εγώ στα χέρια μου, ή καλύτερα στην αγκαλιά μου….
Και ήταν σαν να αγκάλιασα εβδομήντα ευωδιαστές μέρες με τους όρθρους, τους εσπερινούς, τα μεσονυκτικά, τα μεγάλα απόδειπνα, τις Προηγιασμένες τα γονατίσματα, τις στρωτές μετάνοιες, τους ασύγκριτα πολυύμνητους Χαιρετισμούς της Μείζονος Αγίας των Αγίων και τον ακατάληπτο Ευαγγελισμό της, την πιο Μεγάλη Εβδομάδα της πίστης μας, την χαρμολύπη, την ελπίδα, τον πόνο που εξαγνίζει, την μετάνοια που δείχνει τον Γολγοθά που οδηγεί στα αιώνια άνω, το λυτρωτικά επαναλαμβανόμενο Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…
Και ήταν σαν να αγκάλιασα και Μορφές αγιασμένες. Τον όσιο Τελώνη και τον Άγιο Άσωτο, μα και όσους στα κρυφά χόρτασαν τους πεινασμένους, δρόσισαν τους νεροδιψώντες, ντύσαν τους κουρελήδες , συμπόνεσαν με πράξεις αρρώστους και φυλακισμένους.
Και αγκάλιασα και άλλους πολλούς μα και Αγίους…Τον Άγιο Νικόλα τον Πλανά και τις χιλιάδες ψυχούλες που μνημόνευε αργά και υπομονετικά κάθε χάραμα στις Αγίες Τράπεζες της όμορφης τότε Αθήνας. Τον νέο Θεολόγο τον Άγιο Συμεών που έλεγε πως εκείνων που το μυαλό σκοτίστηκε από πάθη, νίβεται μόνο με της μετανοίας τα δάκρυα. Και τον Άγιο Αλέξιο και τόσους ακόμη που άξια και δίκαια τους είπανε ανθρώπους του Θεού. Και τον Άγιο Ανδρέα της Κρήτης και τον μεγάλο θρήνο του, που κραυγάζει για έλεος στον σπλαχνικό Πατέρα έτσι όπως σπαρακτικά θρηνώντας στην Έρημο του Ιορδάνη ζητούσε την άφεση η Αγία Μαρία η Αιγυπτία, που την παρακαλώ κάθε βράδυ να μου χαρίσει ένα λεπτό αληθινής μετάνοιας από τον μισό αιώνα της ηλιοκαμμένης δικής της….
Και αγκάλιασα το Τριώδιο και ένιωσα την δύναμη που φωλιάζει στις ευλογημένες του σελίδες…Και ήταν σαν να αγκάλιασα κάθε αδερφό μου ξεχωριστά, και έπειτα να πήραμε μαζί τον δρόμο τον ανηφορικό σιγοψέλνοντας το«μη προσευξώμεθα Φαρισαϊκώς…» και όλα τα αμέτρητα επόμενα θεία ερωτικά …τραγούδια. Και συνεχίζοντας στα δύσκολα και τεθλιμμένα πατήματα των Δικαίων να φτάσουμε λίγο πριν την Ανάσταση να ψάλουμε το «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…»,χαρούμενα προσμένοντας το ανέσπερο Φώς της Ζωής…”
