Το μπλογκ “ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ” που διατηρεί ο κριτικός δίσκων και βιβλίων Φώντας Τρούσας, παρουσιάζει την κριτική του για τα βιβλία: “Αίμα Δανεικό” του Αντρέα Τσιάκου και “Μπισκότα Βινυλίου” της Μαρίνας Μπόμπου.
Περισσότερα για το μπλογκ: https://diskoryxeion.blogspot.com/
ΑΝΤΡΕΑΣ ΤΣΙΑΚΟΣ: Αίμα Δανεικό / ποιήματα [ΧΑΡΑΜΑδΑ, Πάτρα 2021]
Είναι το δεύτερο βιβλίο του ποιητή Αντρέα Τσιάκου από το Ναύπλιο, για το οποίο γράφουμε στο blog, καθώς είχαν προηγηθεί τα σχετικά για το «Ο Λαιμός του Δήμιου» (2016).
Ο Τσιάκος είναι ένας σύγχρονος ποιητής, με λόγο καίριο, σφύζοντα νοημάτων, με ωραία προσωδία, που σου δημιουργεί εξαρχής ένα πολύ θετικό αίσθημα. Καθώς τελειώνεις, ας πούμε, ένα ποίημά του, οδηγείσαι σχεδόν αυτοματικά στο να διαβάσεις κι ένα επόμενο, κι ένα επόμενο… φθάνοντας στο τέλος του (μικρού) βιβλίου του, δίχως να το καταλάβεις.
Θα χαρακτηρίζαμε την ποίησή του συναρπαστική κατά τόπους, λόγω, ίσως, των πολλών και καλοβαλμένων αναφορών του από το ποιητικό έργο της λεγόμενης «γενιάς του ’70», με τις επιρροές σε κάποια τουλάχιστον ποιήματα, από Λευτέρη Πούλιο ή και Βασίλη Στεριάδη να κυριαρχούν.
Φυσικά, επιρροές μπορείς να δεις και από παλαιότερους ποιητές (τον Νίκο Καρούζο ας πούμε), αλλά ποτέ και πουθενά δεν σου δημιουργείται η αίσθηση πως αυτό που διαβάζεις είναι κάτι που το έχεις ξαναδιαβάσει ή κάτι που παραπέμπει κάπου, έτσι για να παραπέμψει. Τα ποιήματα του Αντρέα Τσιάκου έχουν την δική τους «προσωπικότητα» και ροή, φανερώνοντας δουλειά πίσω από τις λέξεις, όπως και επεξεργασία σκέψεων. Αστραπιαίο δείγμα:
ΜΑΓΙΚΟ
Μαθητευόμενος
πέρασα δυο φορές
από τον ίδιο στίχο
και ήταν άλλος.
Επαφή: www.haramada.com
ΜΑΡΙΝΑ ΜΠΟΜΠΟΥ: Μπισκότα Βινυλίου / εικονογραφώντας το ομώνυμο ποίημα του Αντρέα Τσιάκου [Ενδυμίων, Αθήνα 2021]
Στο μικρό αυτό βιβλίο εικονογραφείται, όπως λέει και ο τίτλος του, ένα ποίημα του Αντρέα Τσιάκου, με… μουσικό ενδιαφέρον – το «Μπισκότα βινυλίου», που το ξέρουμε από το βιβλίο του «Ο Λαιμός του Δήμιου» (2016). Το ποίημα το ξαναδιαβάζουμε κι εδώ βεβαίως, στις αριστερές σελίδες, καθώς στις δεξιές είναι τοποθετημένα τα σκίτσα της Μαρίνας Μπόμπου.
Αυτά τα σκίτσα, τώρα, που είναι ασπρόμαυρα, παίζοντας και με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις, είναι φιλοτεχνημένα με πολύ μεγάλη προσοχή, όντας απολύτως φυσικά και ρεαλιστικά, επιχειρώντας να περιγράψουν ή και να αποκρυπτογραφήσουν φράσεις ή και νοήματα του ποιήματος.
Η αισθητική τους είναι υψηλή, και η αρωγή τους στην αποσαφήνιση του ποιήματος δεν είναι αμελητέα.
