Άρθρο του Δημήτρη Η. Κρανιά, πρώην βουλευτή
Η τετραετία που λήγει ενίσχυσε την εικόνα του χυλού που κυριαρχεί στην πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Η φράση «όλοι ίδιοι είναι» επανέρχεται στο προσκήνιο είτε από μετακινήσεις επιφανών προσώπων από κόμμα σε κόμμα είτε από πολλαπλασιασμό των κοινών πολιτικών μεταξύ των κομμάτων που εκπροσωπούνται στην βουλή (π.χ. επιδοματική πολιτική, μετάλλαξη του θεσμού της οικογένειας κ.α.).
Στον πολιτικό χώρο που αποκαλούμε (ακόμη και σήμερα) κεντροδεξιά οι προβληματισμοί έχουν ενταθεί, παρά το ότι κυβερνά τον τόπο, κυρίως λόγω της ιδεολογικής του φύσης και του φιλελεύθερου χαρακτήρα της. Η ανάγκη για μια καθαρή πολιτική ταυτότητα με συγκεκριμένες δεσμεύσεις σε μείζονα θέματα και ελεύθερη συνθετική έκφραση στις υπόλοιπες πολιτικές πρακτικές και τοποθετήσεις μπορεί να αλλάξει και το σκηνικό και τη νοοτροπία του συστήματος. Η πολιτική πρέπει να παράγει συνθέσεις εκεί που τελειώνουν ξεπερασμένες αντιθέσεις.
Το πρώτο ζήτημα που απασχολεί την καθημερινότητα του πολίτη και δεν χρειάζεται καμιά δημοσκοπική επιβεβαίωση είναι η οικονομική δυσπραγία με κορυφαία έκφραση την ακρίβεια, που χτυπάει την πόρτα όλων των πολιτών. Όλες οι κυβερνητικές προσπάθειες έχουν αποτέλεσμα στη μείωση του φαινομένου χωρίς όμως να αφήνουν την αίσθηση καταπολέμησής του στη ρίζα του. Οι έμμεσοι φόροι (και δεν είναι μόνον ο ΦΠΑ) πλήττουν τα μεσαία και χαμηλά οικονομικά στρώματα και υποσκάπτουν επί της ουσίας το κοινωνικό κράτος. Η μείωσή τους είναι η άλλη πολιτική απέναντι στη λογική των επιδομάτων.
Το δεύτερο ζήτημα είναι το δημογραφικό. Αν ανατρέξει κάποιος στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ θα διαπιστώσει εύκολα ότι μεταλλάσσεται τόσο η σύνθεση όσο και τα ποιοτικά στοιχεία της οικογένειας. Η έλλειψη εθνικής στρατηγικής για την οικογένεια με κέντρο το παιδί αποτρέπει πολλά νέα ζευγάρια από την ανάληψη της ευθύνης. Η θεσμοθέτηση ενισχυτικών πολιτικών ακόμη και σε συνταγματικό επίπεδο, σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ. Αν επιβεβαιωθούν δε οι δυσοίωνες προβλέψεις για τις προσεχείς δεκαετίες τρομάζει οποιονδήποτε η επερχόμενη αλλοίωση του πληθυσμού της Ελλάδας.
Τρίτο ζήτημα αποτελούν οι προκλήσεις που αφορούν την υπερθέρμανση του πλανήτη, η οποία έχει οδηγήσει στην κλιματική αλλαγή. Η ερημοποίηση περιοχών του πλανήτη και η καταστροφή των πάγων σε άλλες έχουν επηρεάσει και περιοχές σαν τη δική μας που ζουν το αποτέλεσμα των μεταβολών τόσο στα καιρικά φαινόμενα όσο και στους κλιματικούς μετανάστες. Τα έως σήμερα μέτρα, με έντονο επικοινωνιακό χαρακτήρα, αποδείχθηκαν χωρίς βάθος μόλις ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η σταδιακή και ισόρροπη μετάβαση στην πράσινη ενέργεια και η συστηματική αξιοποίηση των απορριμμάτων αποτελούν μονόδρομο για την προστασία του περιβάλλοντος και την αποφυγή των προβλημάτων που ήδη βιώνουμε.
Τέταρτο ζήτημα είναι η δημιουργία μιας εθνικής γραμμής στην εξωτερική πολιτική. Κάποια στιγμή, αυτή η χώρα οφείλει να αποκτήσει μια κοινή στάση απέναντι στην Τουρκία όπως μετά από πολλά χρόνια κατάφερε να ξεκαθαρίσει τη θέση της στη διεθνή σκηνή ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά. Το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. δεν είναι πλέον «δράκοι» αλλά φυσικοί εταίροι και σύμμαχοι για όλους.
Πέμπτο ζήτημα αποτελεί η παιδεία. Τα τελευταία χρόνια έχει δοθεί μια έμφαση στην ενίσχυση της εκπαίδευσης στις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις, στις ξένες γλώσσες, το περιβάλλον και ευρύτερα σε ό,τι αφορά τα ζητήματα που θα απασχολήσουν την καθημερινή ζωή τα επόμενα χρόνια. Το πλαίσιο όμως της ορθής χρήσης των νέων δυνατοτήτων απαιτεί μια ισχυρή βάση αρχών και αξιών. Η Ελληνική παιδεία, η γνώση της ιστορίας, ο σεβασμός στις παραδόσεις και τον πολιτισμό, η εμπέδωση και η ενσωμάτωση όσων έχουν κρατήσει την πατρίδα και τον λαό όρθιους τόσα χρόνια σε εθνικές και κοινωνικές κρίσεις οφείλει να αποτελεί άξονα πολιτικής ταυτότητας.
Ας έλθουμε όμως στη δική μας πολιτική πραγματικότητα. Είναι βέβαιο ότι τα παραπάνω θα εκφραστούν με τον ένα η τον άλλο τρόπο στις προσεχείς εθνικές εκλογές. Θα μπορούσαν αν αποτελούν ένα πλαίσιο στοιχειώδους συμφωνίας σ’ ένα κυβερνητικό σχήμα η κοινό τόπο σε ένα πολιτικό σχήμα όπου οι θέσεις για άλλα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία θα ήταν τα στοιχεία της αυτονομίας των φορέων που θα το σύστηναν. Ο φυσικός χώρος στον οποίο θα υπήρχε μια τέτοια σύγκλισηείναι το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας αν μιλήσουμε για κυβερνητική εκδοχή. Θα μπορούσε όμως να αποτελέσει και ένα συνεκτικό κρίκο για όλα τα προσωποκεντρικά σχήματα αυτού που αποκαλούμε «δεξιά» και αδυνατούν να βρουν κοινή έκφραση κυρίως λόγω των προσωπικών φιλοδοξιών.
Το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών (αυτοδυναμία η σχήμα συνεργασίας) θα ενσωματώσει κάποιους κοινούς άξονες είτε στην αναζήτηση της ψήφου των πολιτών είτε στην αναζήτηση κομματικών συνεργασιών. Η αντιμετώπιση της οικονομικής δυσπραγίας με φιλελεύθερη λογική, η στρατηγική για την οικογένεια και το δημογραφικό, η σταδιακή και ισόρροπη μετάβαση στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, η κοινή στάση απέναντι στην Τουρκία, και η πραγμάτωση εθνικής παιδείας αποτελούν κοινό τόπο για την πλειοψηφία των πολιτών και αφετηρία σύγκλισης πολιτικών δυνάμεων.
Τις εκλογές σε επίπεδο ρεύματος ψήφων θα τις κρίνει πάντα η οικονομική κατάσταση και η προσδοκία της ευημερίας. Το κρίσιμο όμως ποσοστό για την τελική διαμόρφωση ενός αποτελέσματος θα το κρίνει ένας αριθμός ψηφοφόρων, που θα δώσει την ψήφο του προσθέτοντας στα κριτήριά του, την κατεύθυνση που θέλει να έχει η κοινωνία και η χώρα.
Δημοσιεύθηκε στην έκδοση της political.gr (10/1/2023)
