Χρόνια πολλά. Καλή και δημιουργική χρονιά. Ευχές που ανταλλάσσουμε με χαρά στην αρχή κάθε νέου χρόνου, ελπίζοντας πως θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο και θα μας βοηθήσει να δούμε τον κόσμο και τη ζωή μας αισιόδοξα και περισσότερο δημιουργικά. Ίσως το 2023 να είναι πραγματικά διαφορετικό! Πάντως στα πρώτα του βήματα μας βοηθάει να υλοποιήσουμε μια ιδέα που στους μήνες του προηγούμενου κλωθογύριζε στο μυαλό μας χωρίς να γίνεται πράξη.
Η ιδέα; Μια νεανική γωνιά όπου θα εκφράζονται οι νέοι άνθρωποι του τόπου μας, θα καταθέτουν τη δική τους δημιουργική άποψη για τη ζωή, την τέχνη, την αγάπη, τις σχέσεις, τον έρωτα, την ύπαρξη. Για τα αμέτρητα μικρά και μεγάλα που ορίζουν την καθημερινότητά μας και το μέλλον μας και χρειάζεται να εκφραστούν με λογοτεχνική διάθεση ή ποιητική ή σχεδιαστική ή…. Ποδαρικό στην υλοποίηση της ιδέας αυτής μας κάνει η φοιτήτρια Αναστασία Μαρκέλλα Νεαμονίτη και ευχόμαστε πολλοί νέοι να ακολουθήσουν την πτήση της με τα φτερά και τα μάτια της δικής τους δημιουργικής φαντασίας.
Η Νεανική Γωνιά άνοιξε και σας ανήκει!
Γιώργος Φιλοξενίδης
Οι τρελοί πετούν ή πέφτουν;
Όλοι σου ζητάνε να πετάξεις πλέον, σου λένε να ανοίξεις τα φτερά και να αφήσεις τον άνεμο να σε πάει όπου θέλει. Σου λένε πως στην ζωή πρέπει να είσαι θαρραλέος να κοιτάζεις το μέλλον κατάματα και πάνω στα γκρεμισμένα κτήρια και τις σωρούς σωμάτων να βλέπεις να ανθίζουν λουλούδια.
Όλοι σου λένε πως έχουν γίνει ρομαντικοί. Πως έχουν την σπίθα. Αυτή τη φωτιά που καίει στα μάτια και σαν την έχεις σε αποκαλούνε τρελό. Αυτή την τρέλα, την φωτιά που καίει μέσα μας και είναι ικανή να κάψει δάση ολόκληρα, χιλιάδες πύρινοι ήλιοι που ταξιδεύουν σε έναν γαλαξία από νεκρά αστέρια. Αυτή την φωτιά, καταλαβαίνεις ποια λέω.
Αυτήν πολλοί ισχυρίζονται πως την έχουν πλέον. Γέμισε ο κόσμος ρομαντικούς. Αμέτρητοι, χιλιάδες να μιλάνε για όνειρα τρελά και εσύ όντας τρελός να τους ακούς και τους παρακολουθείς χαρούμενος, γιατί νιώθεις πως δεν είσαι πλέον μόνος. Συζητάς μαζί τους επί ώρες για το πόσο σημαντικό είναι να χαράζουμε την δική μας πορεία και εμπνέεσαι ακούγοντας τις ιστορίες τρελών, που βάζουν πλώρη πέρα από την γραμμή του ορίζοντα, αυτών που έχουν σκοπό να πάνε να βρούνε το φεγγάρι που χάνεται στην θάλασσα και αυτών που θέλουν να κάνουν διακοπές στον ήλιο. Τους ακούς, τους ακούς, τους ακούς και τους ακούς. Και η καρδιά σου γεμίζει χρώμα. Τα όνειρα σου ξεπηδάνε από το κεφάλι σου πλέκοντας έναν ιστό από αστέρια γύρω από το σώμα σου. Αστέρια, μέρη και σκέψεις να επισκεφτείς. Χάνεσαι σε αυτόν τον κόσμο της φαντασίας σου και αποτελείς ο ίδιος έναν αστερισμό στον ουρανό σου. Και τους ακούς αυτούς τους επονομαζόμενους τρελούς. Και χαίρεσαι να τους ακούς. Γιατί είσαι και εσύ ένας από αυτούς. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα. Αυτοί δεν ανήκουν στους τρελούς…
Τα λένε και τα ξαναλένε και όπως εσύ και εγώ και εκείνοι χτίζουν αστερισμούς και κάστρα ολόκληρα και ονειρεύονται. Συνέχεια ονειρεύονται. Μέχρι που σταματούν. Μέχρι που ξυπνάνε. Μέχρι που κοιτάζουν γύρω τους και συνειδητοποιούν πως αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για τρελούς. Και τότε σταματούν. Γκρεμίζονται τα κάστρα, χάνονται οι αστερισμοί πίσω από φουσκωμένα σύννεφα γεμάτα θύελλες. Και τότε οι τρελοί λογικεύονται.
Κάποιοι θα σου πουν πως ωριμάζουν. Πως μεγάλωσαν. Και τα κάστρα για τα οποία μιλούσαν ήταν φτιαγμένο από άμμο και διαλύθηκαν σαν τα ακούμπησε το κύμα. Ούτε λόγος για το φεγγάρι. Θα σου πουν πως μια μέρα θα λογικευτείς και εσύ, πως θα καταλάβεις και πως τσάμπα γίνεσαι έξαλλος επιμένοντας στις πεποιθήσεις σου, γιατί μια μέρα και εσύ ο ίδιος θα γκρεμίσεις τα κάστρα σου και θα φέρεις τα σύννεφα να καλύψουν τα αστέρια σου, είτε αυτά είναι φουσκωμένα και γκρι, είτε λειψά και άσπρα, το θέμα είναι πως θα έχεις μπουχτίσει να βλέπεις τα αστέρια. Αυτά σου λένε και επιμένουν πως έχουν δίκιο, πως δεν γίνεται τελικά να υπάρχουν ρομαντικοί στον κόσμο. Και σε κάνουν να αμφιβάλεις. Αν όντως υπάρχουν και αν όντως υπήρξες και εσύ ένας. Μα η φλόγα δε σε αφήνει.
Υπάρχουνε και οι άλλοι. Οι οποίοι ακόμα ισχυρίζονται πως είναι τρελοί και πως δε σταμάτησαν ποτέ. Το χειρότερο για εμένα είδος αν ρωτάς την γνώμη μου. Είναι επικίνδυνοι και μας χαλάνε το όνομα. Είναι το είδος που μιλάνε για την φωτιά μας, αυτό που εμείς οι δύο τρελοί μοιραζόμαστε, λες και εκείνοι το έχουν κατακτήσει. Και μη με παρεξηγείς, τα λένε ωραία οι άτιμοι, έπεισαν και εμένα πολλές φορές. Μιλάνε για κάστρα από κρύσταλλα και πολύτιμους λίθους, για αστέρια πιο φωτεινά από ήλιους και για γαλαξίες μεγαλύτερους από το χάος αυτοειδές. Και τα λένε και σε πείθουν πως είναι και αυτοί σαν εσένα. Και σου δίνουν την πεποίθηση πως μπορείς να πετάξεις, σου δίνουν την πεποίθηση πως έχεις και εσύ φτερά όπως εκείνοι. Και συνέχεια σου λένε να πετάξετε μαζί, και σε αποκαλούν δειλό όταν διστάζεις, σε κοροϊδεύουν και γελάνε. Μα αυτό που δε καταλαβαίνουν εκείνοι, είναι πως η φλόγα σου καίει. Και πως κάθε φορά που γελάνε, με κάθε προσβολή, ένα δέντρο καίγεται και από τις στάχτες του αναδύονται δάση δύναμης. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι πως με κάθε λέξη τους σε ωθούν όλο και πιο κοντά στην άκρη του γκρεμού. Και φοβάσαι, ξέρεις και ξέρουν πως φοβάσαι. Ξέρεις πως από κάτω έχει πέτρες, χώμα και αγκάθια. Μα σαν βρεθείς στην άκρη και το πρώτο δροσερό αεράκι αγγίξει τα φτερά σου, νιώθοντας να ζεσταίνονται σαν αφεθούν στον ήλιο, ανοίγεις πραγματικά τα μάτια σου και η φαντασία σου παίρνει μορφή μπροστά σου. Μπορείς να δεις καθαρά τα ποτάμια, τα βουνά, τα ελάφια και το φεγγάρι και τον ήλιο. Όλα όσα σου υποσχέθηκαν οι τρελοί και ακόμα περισσότερα. Και τότε θες να πετάξεις. Και τους καλείς να κάνετε το άλμα μαζί, να πηδήξετε από το γκρεμό και να πετάξετε μαζί. Αλλά δεν έρχονται. Ξαναφωνάζεις με όλη σου την δύναμη, αλλά παραμένουν πάντα ένα βήμα πίσω. Βλέπουν όσα βλέπεις εσύ, αλλά δεν πλησιάζουν την άκρη. Και ακόμα και αν είναι δίπλα σου, μπορείς να τους ακουμπήσεις με το χέρι σου, αν το απλώσεις πίσω, όσο και να τους φωνάζεις και να ουρλιάζεις, δεν θα σε ακούσουν. Και αυτό γιατί στα αυτιά τους όπως και στα φτερά τους έχουνε κερί. Και εκείνοι το ξέρουν, εσύ δε το ήξερες. Αυτοί ξέρουν πως σαν τον Ίκαρο αν πετάξουν πολύ κοντά στον ήλιο θα καούν. Τους είναι εύκολο να μιλάνε όταν απλά τους φυσάει το αεράκι. Δεν ξέρουν τι πάει να πει ζέστη. Δεν έχουν δική τους φλόγα. Και σε κάνουν να αμφιβάλεις. Αν όντως υπάρχει και αν όντως την έχεις και εσύ. Μα αν δεν πετάξεις δε θα μάθεις.
Και στο λέω εγώ αυτό, που δεν έχω πετάξει ακόμα. Στο λέω εγώ που στέκομαι μαζί σου στην άκρη, που βλέπω και εγώ όσα βλέπεις εσύ. Στο λέω εγώ που θέλω να πετάξω όσο το θέλεις εσύ. Αλλά και εγώ φοβάμαι, μη με παρεξηγεί
ς και εγώ άνθρωπος είμαι και φοβάμαι. Η φλόγα μας δεν μας κάνει ατρόμητους, μας δίνει όμως λόγο να υπάρχουμε. Θα σου πω τι πιστεύω στην εμπειρία μου. Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με φλόγα και άλλοι όχι. Κάποιοι την είχαν και έσβησε και κάποιοι δεν την είχαν και από μία σπίθα άναψε μόνη της. Δεν ξέρω αν εγώ πάντα την είχα ή μια κάποια σπίθα μου την άναψε, αλλά ξέρω πως σαν την απέκτησα δεν θέλω να σβήσει ποτέ. Τώρα δεν πετάω, δεν ξέρω καν αν θα μπορέσω να πετάξω. Που να με πάρει ο θεός δεν ξέρω καν αν γίνεται να πετάξω ! Μπορεί να δοκιμάσω και τελικά να πέσω από το γκρεμό. Κανείς δεν ξέρει. Ούτε εγώ ούτε εσύ αγαπημένε μου τρελέ. Αλλά προτιμώ να δοκιμάσω, να κάνω το άλμα και να γκρεμοτσακιστώ στον έξω κόσμο, πάρα να έχω μια φλόγα που θα καίει μόνο μέσα μου.
Εγώ στο υπόσχομαι όμως θα πετάξω. Και αν θέλεις μη με πιστέψεις. Αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα πες με ψεύτη και πως το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να τα λέω ωραία. Καταλαβαίνω πως φοβάσαι, ανθρώπινο είναι. Αλλά εγώ στο υπόσχομαι θα πετάξω και άμα θέλεις πέτα μαζί μου.
Νεαμονίτη Αναστασία Μαρκέλλα
(Η Αναστασία Μαρκέλλα Νεαμονίτη είναι φοιτήτρια του Τμήματος Παραστατικών και Ψηφιακών Τεχνών, της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου)
