του Γιώργου Νικολόπουλου
Όχι μόνο από τους Λάκωνες αλλά και από τους αρχαίους Αργείτες δεν μπορούσε κάποιος να πάρει εύκολα κουβέντα. “Φιλόσοφοι” κι αυτοί… Άλλωστε το είχε πει και ο Πίνδαρος: «Μακρόλογοι μεν ουν οι Ίωνες, σύντομοι δε ου μόνον Λάκωνες αλλά και Αργείοι». Πληφοφορία που αναφέρει και ο Σοφοκλής (όπως καταλάβατε, εμείς διασταυρώνουμε τις πηγές των ρεπορτάζ μας)…
Συχνά πάντως έλυναν τη σιωπή τους για να πουν “άσπρο πάτο”. Γιατί, όπως και οι κοντοχωριανοί τους οι Τιρύνθιοι, είχαν πανελληνίως αποκτήσει τη φήμη του μπεκροκανάτα. Το Αγιωργίτικο έρρεε άφθονο και συχνά μεθούσαν.
Τα ελαττώματά τους όμως δεν σταματούν εδώ… Παροιμιώδης έχει μείνει η φράση «Αργείοι φώρες». Κλεφτρόνια δηλαδή! Αλλά και συκοφάντες και πονηροί και φιλέριδες και φιλόδικοι.
Πολεμοχαρείς από τους λίγους. Πού τους έχανες, πού τους έβρισκες, όλο και σε κάποια μάχη θα είχαν πεταχτεί. Οι εχθροί τους είχαν να λένε για την τεχνική και την πονηριά τους: Στην πάλη man to man το μεγάλο τους ατού ήταν η τρικλοποδιά. Τους έριχναν στη γη και τους αποτέλειωναν χωρίς να τηρήσουν το fair play.
Εντάξει, δεν ήταν και εντελώς τσογλάνια. Είχαν και τα καλά τους. Εργατικά παιδιά, δούλευαν σε χαλκουργεία φτιάχνοντας όπλα, άρματα αλλά και λέβητες. Σε όλη την Ελλάδα και τις αποικίες, στη μόδα βρίσκονταν πάντα τα εντυπωσιακά παπούτσια “made in Argos”. Πολλά και αξιόλογα ήταν τα κεραμοποιεία, τα βυρσοδεψεία αλλά και οι βιοτεχνίες ετοίμων ενδυμάτων που έφτιαχναν ρούχα σε πλούσια ποικιλία σχεδίων και χρωμάτων.
Παρόλο που ακόμη δεν υπήρχε Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, σε τακτά διαστήματα διοργανωνόταν αξιόλογη έκθεση με τα προϊόντα της αργολικής γης.
Θεοσεβούμενοι
Θεοσεβούμενοι άνθρωποι, προσκυνούσαν συχνά στους ναούς της πόλης και των περιχώρων. Έκαναν θυσίες στο ναό της Ακραίας Ήρας (κάπου στους πρόποδες της Λάρισας, κοντά στη σημερινή Πορτοκαλούσα), στον Λύκειο Απόλλωνα και έπαιρναν μέρος σε γιορτές και πανηγύρια.
Έχουν καταμετρηθεί τουλάχιστον 25 εορτές, θρησκευτικές και “εθνικές”. Κάθε Γενάρη για παράδειγμα, γίνονταν τα “Υβριστικά” ως ανάμνηση της σφαγής των συμπολιτών τους από τους Σπαρτιάτες του Κλεομένη. Οι άνδρες φορούσαν γυναικεία ρούχα και οι γυναίκες αντρικά. Σκέτο καρναβάλι…
Η μεγαλύτερη γιορτή ήταν τα Ηραία, προς τιμήν της πολιούχου θεάς Ήρας. Η μέρα αυτή είχε θεσπιστεί ως αργία για κάθε Αργείο και Αργεία.
Τις αγελάδες και τα βόδια τα θεωρούσαν ιερά ζώα. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους Ινδούς, ήταν ο καλύτερος μεζές που συνόδευε το κρασί τους.
Οι μουσικοί, οι αθλητές, οι εταίρες…
Συχνά γίνονταν μουσικοί αγώνες. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν το ταλέντο του πρόωρα χαμένου Ιέρακα, που συνέθετε μουσική αυλών και ήταν το πνευματικό παιδί του Ολύμπου (και εραστής σύμφωνα με τα κουτσομπολίστικα περιοδικά της εποχής). Οι πιο κουλτουριάρηδες άκουγαν Σακάδα, έναν αξιόλογο έντεχνο τραγουδοποιό.
Ρήτορες δεν είχε πολλούς το Άργος (όπως προείπαμε έπιναν το αμίλητο νερό), όμως ποιητές περισσότερους και από τους σημερινούς. Μεταξύ αυτών η διάσημη Τελέσιλλα, ο Λεοντέας, ίσως και ο Όμηρος καθώς το Άργος διεκδικούσε την καταγωγή του.
Οι νέοι της εποχής περνούσαν πολλές ώρες στα γυμναστήρια να φτιάξουν κορμιά και να κάψουν καρδιές ή για να πάρουν κανένα μετάλλιο στην Ολυμπιάδα (της Ολυμπίας). Ο Αριστοτέλης, ο Αγίας, ο Αργέας, ο Αισχύλος και πολλοί άλλοι τα κατάφεραν.
Πολλοί ήταν και αυτοί που κατέφευγαν στους δρόμους του αγοραίου έρωτα, επισκεπτόμενοι εταίρες της πόλης, όπως τη Βιλιστίχη και τη Γράμμη. Η τελευταία, σύμφωνα με το ροζ “ρεπορτάζ” του Αθηναίου, ήταν “ωραία σφόδρα και δημιουργούσα σφοδρόν έρωτα και πάθος ακατανίκητο…”. Για τη Θαλαρχίδα οι απόψεις διίστανται. Άλλοι την αναφέρουν ως εταίρα και άλλοι ως ποιήτρια. Δεν αποκλείεται βέβαια να τα συνδύαζε…
