Δώσ’ μου το χέρι σου (γράφει ο Ανδρέας Τσιάκος)

Δωσ’ μου το χέρι σου. Αλλά πώς; Καλωδιωμένος όπως είσαι και με πρησμένο αντίχειρα;

Θα στο αντιστρέψω όμως. Αν είσαι φειδωλός στα αισθήματα, αν είσαι φοβισμένος και δεν επιτρέπεις πλέον στην ύπαρξή σου να δώσει, σου προτείνω το εξής:

«Πάρε το χέρι μου».

• Μαθαίνω να περπατώ αόρατος πλέον, αφού και όταν δίπλα σου περνώ – ως φυσική οντότητα – με αγνοείς καθώς κοιτάζεις το κινητό σου. Τώρα τελευταία, στους καθημερινούς περιπάτους μου, κάνω μια ολιγόωρη στάση δίπλα από την θάλασσα και εκπαιδεύω τον εαυτό μου να ρωτά και να περιμένει απαντήσεις από τα ψάρια.

• Όταν το βράδυ πριν κλείσεις τα μάτια, σκεφτείς σε πόσους ανθρώπους δεν είπες καλημέρα, σε πόσους δεν τηλεφώνησες γιατί είχες δουλειές, με πόσους δεν είχες μια ωραία συζήτηση, παρά κλείστηκες στον μικρόκοσμό σου, ίσως θυμηθείς – όταν ξαφνικά εμφανιστεί ο Άγγελός σου – ότι το αύριο είναι πάντα αργά.

• Όταν – και εάν – κάποια στιγμή ερωτηθείς από τον εαυτό σου: Ποιος είμαι; ελπίζω και εύχομαι να μην αυτοψυχοθεραπευτείς ψηφιακά.

• Κρυφοκοίταξε όσο θες, αφού έμαθες και θέλησες να σε κρυφοκοιτάζουν για μικροπράγματα και γελαστές φωτογραφίες.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.

Υ.Γ Τα σχέδια και η  εικόνα αλιεύτηκαν από το διαδίκτυο. Ευχαριστώ πολύ τους δημιουργούς και ας με συγχωρέσουν που δεν αναφέρθηκα στα ονόματά τους.