Εικόνα: Όταν η ζωή σμιλεύεται στο μάρμαρο….
Σκέψεις του οικονομολόγου και προέδρου της Αργολικής Αρχειακής Βιβλιοθήκης Ιστορίας και Πολιτισμού, Γιώργου Γιαννούση*, με αφορμή το νέο βιβλίο του γιατρού και συγγραφέα Διονύση Βαλλιανάτου, «Στον αστερισμό του νομίζω».
Η ευχάριστη είδηση, ήταν το μήνυμα που έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, από τον εκδότη του νέου βιβλίου, με τον τίτλο «Στον αστερισμό του νομίζω» του εκλεκτού γιατρού και συγγραφέα Διονύση Βαλλιανάτου.
Η ευχάριστη έκπληξη, δεν ήταν μονάχα η εμπορική επιτυχία και το ευπώλητο του νέου βιβλίου, αλλά και ο ιδιαίτερος και ιδιοφυής τρόπος που ο συγγραφέας μας γνωρίζει, κάνοντάς μας να το προσέξουμε και να το συνειδητοποιήσουμε, ότι πάντα, για όλα τα σπουδαία πράγματα της ζωής μας, υπήρχε ένα νοερά αναγνώσιμο, «Αόρατο Βιβλίο».
Η δυσάρεστη είδηση, ήταν την επόμενη ημέρα, που ένας φίλος και «αδελφός», έχασε την μάχη της ζωής.
Στο κοιμητήριο του Ναυπλίου, όλοι οι φίλοι του τον συνοδέψαμε στην τελευταία του κατοικία, που ήταν ο οικογενειακός τάφος του. Εκεί βλέποντας χαραγμένα στο μάρμαρο, τα ονόματα των συγγενών του, πρόσεξα ότι η περιγραφή ήταν πάντα η ίδια. Όνομα, επώνυμο, έτος γεννήσεως, μια παύλα, και το έτος θανάτου.
Έμεινα για λίγο σκεπτικός κοιτάζοντας την μαρμαρένια πλάκα, και ξαφνικά πρόβαλε στο μυαλό μου, το θέμα και η τεκμηρίωση των επιχειρημάτων του «Αόρατου Βιβλίου». Ένιωσα ότι αυτό το βιβλίο και ότι έβλεπα και αισθανόμουν εκεί μπροστά μου είχαν άμεση σχέση.
Τι έβλεπα;
Σε μια μαρμάρινη πλάκα, γραμμένο ένα ονοματεπώνυμο, με δύο αριθμούς, που στη μέση τους τους χώριζε μια Παύλα. Μια παύλα, που η μέχρι τώρα αυτονόητη σημασία της, ήταν «από … έως» και που πλέον, αυτή η σημασία της, δεν με έκφραζε καθόλου. Όλα γύρω μου τα θεώρησα φυσιολογικά και κατανοητά, πλην της Παύλας.
Αυτή η παύλα, μου φάνηκε σαν ένα μικροκύκλωμα (microchip) που συνδέθηκε με τον υπολογιστή του μυαλού μου και το πλημμύρισε με αφηγήσεις και εικόνες από την ζωή του μεταστάντος.
Σκέφτηκα ότι με το ονοματεπώνυμο έμαθα το ποιος είναι. Με τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου όμως, το εύρος της ζωής του. Οπότε με την Παύλα «διάβασα» την πορεία της ζωής του!
Αν ήταν γνωστός μου, θα ζωντάνευε τις αναμνήσεις που είχαν ήδη ξεχαστεί και θα μου ξυπνούσε τα ιδιαίτερα συναισθήματά μου. Αν ήταν άγνωστος, η φαντασία μου θα γινόταν ένας υπέροχος συγγραφέας και αφηγητής της ζωής του.
Ένα αόρατο βιβλίο λοιπόν είναι η Παύλα, που άλλοι – όσοι γνωρίζουν – μπορούν να διαβάσουν, ενώ οι άλλοι – όσοι δεν γνωρίζουν -, μπορούν να γράψουν στις λευκές σελίδες του, ότι φαντάζονται για ότι υπήρξε στην πορεία της ζωής του.
Τι είναι λοιπόν τελικά μια Παύλα;
Είναι μια αρχαία Ελληνική λέξη, που σημαίνει σταμάτημα η παύση. Ενώ όταν βρίσκεται στην αρχή μιας ενότητας, μας δείχνει ότι ξεκινάει κάτι άλλο, π.χ. μια άλλη παράγραφος.
Οι νεοέλληνες δεν την χρησιμοποιούν ποτέ μόνη της. Λέμε πολύ συχνά το «τελεία και παύλα» και εννοούμε έτσι την οριστική μας απόφαση για κάτι, όπως το «τέρμα ως εδώ» ή το «ως εδώ και μη παρέκει» δηλ. το τέλος της υπομονής μας για οτιδήποτε.
Τίποτε από όλα αυτά όμως, δεν σημαίνουν για μια παύλα ανάμεσα σε δυο αριθμούς σε μια ταφόπλακα!!!
Βλέπουμε λοιπόν με τα μάτια του μυαλού και της ψυχής μας. Οι τυφλοί βλέπουν με την ακοή, με την αφή, με την γεύση και με την οσμή τους. Η Μάνα μου μου έλεγε για τα τριαντάφυλλα της αυλής μας, «μύρισε Γιώργη μου, να δεις και να ακούσεις τις ομορφιές τους».
Το βιβλίο «Στον αστερισμό του νομίζω» του Διονύση Βαλλιανάτου, μου «έδειξε να δω», πως μια Παύλα ανάμεσα σε δυο αριθμούς πάνω σε μια ταφόπλακα, γίνεται ένα βιβλίο που διαβάζεται η ιστορία μιας ζωής και πως μια Παύλα στο δικό μας ονοματεπώνυμο, θα μας πει κάποτε, την γνωστή και την άγνωστη ιστορία όλων μας…
- Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην argolikivivliothiki.gr
