Λαϊκά δικαστήρια; (άρθρο του Χρήστου Καρούζου)

Γράφει ο Χρήστος Καρούζος, δικηγόρος, περιφερειακός σύμβουλος Π.Ε. Αργολίδας

Με αφορμή τις υποθέσεις NOVARTIS και Λιγνάδη, στο κέντρο του δημοσίου ενδιαφέροντος βρέθηκε η Δικαιοσύνη και η απονομή της.

Στην υπόθεση NOVARTIS εκτιμήθηκε ως θαρραλέα η απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου του Αρείου Πάγου που αποφάσισε το αυτονόητο:

Ότι δεν υπάρχει σκευωρία NOVARTIS όπως διαλαλούσαν οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι και το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των Μ.Μ.Ε., αλλά σκάνδαλο NOVARTIS που περιλαμβάνει και πολιτικούς (αφού έκρινε απόλυτα αξιόπιστους τους προστατευόμενους μάρτυρες που είχαν αναφερθεί σε πολιτικά πρόσωπα).

Ταυτόχρονα «ισορρόπησε» με την παραπομπή της Εισαγγελέως κατά της Διαφθοράς κας Τουλουπάκη και του πρώην Υπουργού κου Παπαγγελόπουλου στο Ειδικό Δικαστήριο για αδικήματα άσχετα με το σκάνδαλο NOVARTIS.

Αδικήματα ανύπαρκτα κατά την γνώμη μου και πολύ μικρής απαξίας.

Έτσι η Εισαγγελέας κατά της διαφθοράς που η Ελληνική Δημοκρατία θα τιμήσει στο μέλλον (αν θυμηθούμε τον Σαρτζετάκη που φυλακίσθηκε κατά την διάρκεια της Δικτατορίας γιατί αποκάλυψε τους ενόχους για την δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη) παραπέμπεται γιατί η Ελληνική Δικαιοσύνη «ισορροπεί».

Στην υπόθεση Λιγνάδη, το Δικαστήριο με την απόφασή του να τον αφήσει ελεύθερο μέχρι να δικαστεί η έφεσή του κρίνοντας ότι δεν είναι επικίνδυνος για την τέλεση νέων αδικημάτων, ενώ προφυλακίστηκε από ανακριτή και εισαγγελέα γιατί ήταν επικίνδυνος για την τέλεση νέων αδικημάτων, προκάλεσε τεράστια αποδοκιμασία στην Ελληνική Κοινωνία.

Τα δημοσιογραφικά «πλυντήρια» μιλούν για λαϊκά δικαστήρια, δηλώνουν ότι δήθεν δικάζουν τα social media και ότι αυτό είναι απαράδεκτο.

Ρίχνουν την ευθύνη στο νόμο Παρασκευόπουλου και τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ ο νόμος που εφαρμόσθηκε είναι του 2010, πολύ πριν τον οποιονδήποτε νόμο Παρασκευόπουλου, και παρέμεινε ο ίδιος και με τις τροποποιήσεις που έκανε η Ν.Δ.

Η κοινή γνώμη μπορεί να κρίνει δικαστικές αποφάσεις και να τις αποδοκιμάζει;

Όλο τον 19^ο αιώνα αλλά και στις αρχές του 20^ου, όταν ο Άρειος Πάγος αναιρούσε μία εσφαλμένη απόφαση Εφετείου, στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου διατασσόταν η δημοσίευση της απόφασής του σε εφημερίδα (τοπική) της έδρας του Εφετείου για να μάθει ο κόσμος την εσφαλμένη απόφαση, τα ονόματα των Δικαστών και ότι η αδικία διορθώθηκε.

Η κοινή γνώμη ήταν ο τελικός αποδέκτης και κριτής γιατί οι δικαστικές αποφάσεις παιδαγωγούν την κοινωνία σωστά όταν είναι δίκαιες και την προκαλούν και την ερεθίζουν όταν είναι άδικες.